Μια παροιμία της βουδιστικής φιλοσοφίας του ζεν λέει : «Ένα πεντάχρονο μπορεί να το καταλάβει, αλλά ένας 80χρονος δεν μπορεί να το κάνει». Το αντικείμενο αυτού του αινιγματικού ρητού περιέγραφε την ενσυνειδητότητα – ή την απορρόφηση στη στιγμή, την ελευθερία από τη ρουτίνα και τις νοητικές συνήθειες που αυτή συνεπάγεται.
Σε πολλές Ανατολικές διαλογιστικές παραδόσεις, οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν μια τέτοια κατάσταση τόσο σε καθιστική στάση, όσο και μέσω του περπατήματος – και οι ποιητές και μεγάλοι δάσκαλοι προτιμούν κυρίως την περιπατητική μέθοδο.
Το ίδιο ίσχυε και στη Δύση, όπου είχαμε και ολόκληρη σχολή αρχαίας φιλοσοφίας – την «περιπατητική» – που προέρχεται από τον Αριστοτέλη και τους σύγχρονους λάτρεις του.
Ο Νίτσε, ένας σχεδόν φανατικός περιπατητής, κάποτε έγραψε ότι «όλες οι πραγματικά σπουδαίες σκέψεις έρχονται μέσα από το περπάτημα». Οι βόλτες του Νίτσε στα βουνά ήταν αθλητικές, αλλά το περπάτημα δεν αποτελεί άθλημα• είναι ο καλύτερος τρόπος να επιβραδύνουμε λίγο τους ρυθμούς μας σε σύγκριση με κάθε άλλη μέθοδο.
Ο Frédéric Gros στο βιβλίο του «Η φιλοσοφία του περπατήματος» συζητά τον κεντρικό ρόλο που έπαιζε το περπάτημα στη ζωή του Νίτσε, του Καντ, του Ρουσό και του Rimbaud.
Με τον ίδιο τρόπο, η Rebecca Solnit αναφέρεται στις βόλτες λογοτεχνικών φιγούρων όπως του William Wordsworth, της Jane Austen και του Gary Snyder στο βιβλίο της Wanderlust και στο οποίο επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα του περπατήματος στην εποχή μας.
Όπως οι σπουδαίοι περιπατητές του παρελθόντος και του παρόντος έχουν αναφέρει, παρατηρούμε μια σημαντική σύνδεση ανάμεσα στο περπάτημα και στη δημιουργική σκέψη.
Ο τρόπος που κινούμε το σώμα μας αλλάζει τη φύση των σκέψεών μας και το αντίθετο. Η εφαρμογή σύγχρονων ερευνητικών μεθόδων στην αρχαία σοφία έχει επιτρέψει στους ψυχολόγους να ποσοτικοποιήσουν τους τρόπους με τους οποίους συμβαίνει αυτό και έχουν αρχίσει να εξηγούν τους λόγους.
Δύο πειράματα από δύο ερευνητές του Πανεπιστημίου του Stanford βρήκαν ότι σχεδόν 200 φοιτητές έδειξαν αξιοσημείωτα υψηλότερες δημιουργικές ικανότητες κατά τη διάρκεια του περπατήματος. Το περπάτημα λειτουργεί βγάζοντας το νου εκτός πορείας σε μια πλούσια θάλασσα σκέψης και αφήνοντάς το εντελώς ελεύθερο.
Οι Oppezzo και Schwartz υποστηρίζουν ότι οι μελλοντικές μελέτες θα καταφέρουν να καθορίσουν το περίπλοκο μονοπάτι που εκτείνεται από τη σωματική πράξη του περπατήματος στις σωματικές αλλαγές μέχρι και στον νοητικό έλεγχο της φαντασίας.
Προσθέτουν πως τα αποτελέσματα θα μπορέσουν να υποδείξουν και την επίδραση όχι μόνο της πράξης του βαδίσματος, αλλά και του μέρους στο οποίο περπατάμε.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Michigan έχουν προσεγγίσει αυτή ακριβώς την απορία σε μελέτη τους, αναφέροντας πως «οι φοιτητές που περπατούσαν σε ένα καταπράσινο πάρκο βελτίωσαν την επίδοση τους σε τεστ μνήμης περισσότερο από τους φοιτητές που περπάτησαν στους δρόμους μιας πόλης».
Κλασικοί, ρομαντικοί και σύγχρονοι περιπατητές – όλοι αναγνώριζαν και αναγνωρίζουν τη σημασία αυτής της απλής κίνησης στο χώρο και στο χρόνο όσον αφορά στη δημιουργικότητα.
Το περπάτημα, επιβεβαιώνει πια η σύγχρονη έρευνα, μια απλή δραστηριότητα που εύκολα λαμβάνεται ως δεδομένη, αποδεικνύεται το πιο απλό μέσο επίτευξης φιλοσοφικής, καλλιτεχνικής, επαγγελματικής δημιουργίας.
https://www.apa.org/news/press/releases/2014/04/creativity-walk.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου