Οι άνθρωποι όμως που εστιάζουν μόνο στην απόκτηση φήμης έχουν ένα κενό στη ζωή τους, το οποίο ελπίζουν να γεμίσει ο κόσμος επευφημώντας τους και τρέφοντας το εγώ τους. Αντί να αποκτούν επιτυχία μέσω του ταλέντου, της σκληρής δουλειάς ή των μεγάλων ιδανικών, είναι διάσημοι λόγω της διασημότητάς τους.
Αντίθετα με τις πραγματικές διασημότητες, δεν αποζητούν ποτέ τη μοναξιά γιατί δεν έχουν την ανάγκη να επαναφορτίζονται. Ο Μπάπου δεν είχε επιτελείο διαφημιστών και συμβούλων να τον προστατεύουν, και σίγουρα δεν είχε επαύλεις με ψηλούς φράχτες για να κρύβεται.
Από τη στιγμή όμως που κρατούσε τη δημόσια εικόνα του ισχυρή, αποσυρόταν στο Σεβαγκράμ όπου έβρισκε καταφύγιο. Θα μπορούσε να είχε το άσραμ του οπουδήποτε, όμως είχε επιλέξει ένα απομακρυσμένο σημείο στην κεντρική Ινδία. Από το μακρύ ταξίδι που έκανα με τα πόδια από τον σταθμό ως εκεί την πρώτη μέρα που έφτασα, ήξερα πόσο δύσκολο ήταν να πάει κανείς εκεί, και ο Μπάπου δεν διευκόλυνε κανέναν.
Είχε φτάσει στο σημείο να ζητήσει από την τοπική κυβέρνηση να μη βάλει δρομολόγιο λεωφορείου που να συνδέει τη Βάρντα (την κοντινότερη πόλη) και το άσραμ. Ήθελε να έρχεται ο κόσμος μόνο αν είχε κάποιο σοβαρό θέμα, όχι απλώς για να ρίξει μια ματιά στον διάσημο Γκάντι.
Δεν χρειάζεται να είστε διάσημος σταρ του σινεμά ή ο Μαχάτμα για να αναζητάτε την απομόνωση – είναι σημαντική για όσους έχουν πραγματική αίσθηση του εαυτού τους. Ο παππούς μου συχνά αστειευόταν ότι μπορούσε να βρίσκει στιγμές ησυχίας μόνο σε δύο μέρη : στο άσραμ και στη φυλακή.
Για εκείνον, η διατήρηση της προσωπικής απομόνωσης ήταν ένας τρόπος να θρέφει την εσωτερική του γαλήνη. Είναι σημαντικό να βρίσκετε το δικό σας καταφύγιο σε αυτόν τον πολύβουο και συχνά κουραστικό κόσμο.
Δεν χρειάζεται να είναι κάπου εξαιρετικά. Μία ώρα στο δωμάτιό σας δίχως κανέναν περισπασμό, αρκεί. Το ίδιο και λίγος χρόνος κουλουριασμένοι στο κρεβάτι, γράφοντας τις σκέψεις σας σε ημερολόγιο.
Όλοι έχουμε ανάγκη να μπορούμε να αποτιμάμε τη ζωή μας, να διαλογιζόμαστε και να στοχαζόμαστε, αν θέλουμε να ωριμάσουμε ως άτομα. Αφιερώνοντας λίγο προσωπικό χρόνο για σκέψη και ενδοσκόπηση, θα μπορέσετε να συνδεθείτε ολοκληρωτικά με τους άλλους με πολύ πιο θετικό τρόπο.
Ο Μπάπου είχε καθιερώσει κάθε Δευτέρα στο άσραμ να είναι μέρα σιωπής ώστε να γράφει τα κείμενά του. Άλλες μέρες δεν ήθελε απλώς παθητική σιωπή∙ πίστευε στον ενεργό στοχασμό και τον διαλογισμό.
Κατέφευγε συχνά στο ροδάνι του, γιατί είχε διαπιστώσει ότι η αυτοσυγκέντρωση που απαιτούσε του επέτρεπε να εστιάζει στον διαλογισμό του. Εγώ έγινα πολύ καλός στο ροδάνι όσο ζούσα στο άσραμ, και πολλές φορές προκαλούσα τον Μπάπου σε αναμέτρηση για το ποιος θα υφάνει πιο γρήγορα.
Δεν τον πείραζε ο ανταγωνισμός.
«Ο Αρούν τώρα πια με νικάει συνεχώς στο ροδάνι», έγραφε περήφανος στους γονείς μου. Παρόλο που πολλές φορές το μετέτρεπα σε παιχνίδι, ο χρόνος που περνούσαμε στο ροδάνι και τον διαλογισμό ήταν σημαντικός και για τους δυο μας.
Μου άρεσε να μένω σιωπηλός και να περνώ ώρες μόνος μου. Ο Παππούς εγκωμίασε αυτό το χαρακτηριστικό μου σε ένα γράμμα στους γονείς μου στο οποίο έγραψε: «Η διατήρηση της σιωπής είναι κάτι που όλοι πρέπει να μάθουμε από τον Αρούν».
Πολλοί γονείς νομίζουν πως κάνουν μεγάλη χάρη στα παιδιά τους κρατώντας τα διαρκώς απασχολημένα. Γεμίζουν τον χρόνο των παιδιών τους μετά το σχολείο με ποδόσφαιρο και τένις, μπαλέτο και ρυθμική, πιάνο και βιολί.
Τα παιδιά τρέχουν από τη μια δραστηριότητα στην άλλη, αλλά ποτέ δεν έχουν χρόνο για να σκεφτούν, να παίξουν και να ανακαλύψουν ποια είναι όταν μένουν μόνα τους. Όλος αυτός ο εμπλουτισμός μπορεί να είναι καλός, αλλά οι γονείς πρέπει επίσης να χαρίζουν πού και πού στα παιδιά τους το δώρο της μοναξιάς.
Ως ενήλικοι, πολλοί συνεχίζουν το μοτίβο της πολυάσχολης ζωής, κομπάζοντας για το πόσα κάνουν μέσα στη μέρα και το πόσο λίγο κοιμούνται. Η πολυδραστηριότητα έχει γίνει μέρος της καθημερινής ζωής, και η ζωή σε μεγάλες ταχύτητες δίχως χρόνο για ανάπαυση, στοχασμό και ανάκτηση δυνάμεων αποτελεί πια κανόνα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Arun Gandhi «Μαχάτμα Γκάντι: Το Δώρο του Θυμού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου