Ξυπνώ και βγαίνω έξω ν’ αντιμετωπίσω τη μέρα. Συναναστρέφομαι ανθρώπους γνωστούς και άγνωστους νιώθοντας πάντα την ίδια έλλειψη, αυτή της ευγνωμοσύνης. Λείπει η ευγνωμοσύνη. Τη χάσαμε. Φταίει η μόνιμα αναμμένη οθόνη του κινητού που έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας ή η σκληρή καθημερινότητα της πόλης; Η δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ή η γενικότερη απογοήτευση εξαιτίας της κοινωνικοπολιτικής κρίσης;
Μπορεί να θεωρηθώ γραφική αλλά πιστεύω ακόμα στην ύπαρξη μιας κρυφής πηγής απ’ όπου θα έπρεπε να αντλούμε κάθε μέρα ευγνωμοσύνη ακόμα και για τα ασήμαντα μικρά καλά που η ζωή μας προσφέρει. Γι’ αυτά που προσπερνάμε.
Η ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς, μιας και ξέρει πώς να ευχαριστεί όποιον κρατάει καλά φυλαγμένη μέσα του τη θύμηση του καλού που κάποτε έλαβε. Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ανθρώπους ευγνώμονες; Και πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ανθρώπους ευγενικούς;
Αυτούς που με χάρη ψιθυρίζουν «ευχαριστώ» στον άγνωστο που τους δείχνει το δρόμο, τους ανοίγει την πόρτα, τους παραχωρεί τη θέση του; Είναι το ευχαριστώ που γεννά απρόσμενα μες στην ανωνυμία της πόλης την ανάγκη για ανταπόδοση, γλυκαίνει την ατμόσφαιρα, απαλύνει τη δύσκολη καθημερινότητα.
Ο πληθυντικός ευγενείας ως δείγμα σεβασμού και ηθικής συμπεριφοράς μιας άλλης εποχής που δεν παραπέμπει υποχρεωτικά στους διδαχθείς καλούς τρόπους ή στο savoir faire, αλλά στο αυτοφυές φέρεσθαι. Εκείνο που υποδηλώνει άνθρωπο καλοαναθρεμμένο, απαλλαγμένο από περιττούς εγωισμούς και ωφελιμισμούς, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι θυματοποιείται.
Τουναντίον, αυτοί οι μαλακοί άνθρωποι, οι χωρίς καχυποψία, χωρίς έπαρση, χωρίς επιθετική ειρωνία που άλλοτε λοιδορεί κι άλλοτε πληγώνει, χωρίς γωνίες που κόβουν, έχουν ορίσει τον δικό τους αξιακό κώδικα σύμφωνα με τον οποίο ενεργούν αθόρυβα και πάντα γενναιόδωρα περιφρονώντας έξυπνα το εξοντωτικό παιχνίδι της άλλης πλευράς των ετοιμοπόλεμων φουριόζικων αρπακτικών που δράττονται της ευκαιρίας να διαφωνήσουν διεκδικώντας το έπαθλο του νικητή στο τέλος του καβγά.
Που να ήξεραν όμως ότι δεν είναι νικητές αλλά πρωταγωνιστές στο χαμένο παιχνίδι της ανθρωπιάς; Το «είναι» των ανθρώπων δεν είναι ούτε συμπαγές ούτε ομοιόμορφο. Συνυπάρχουν στοιχεία ετερόκλητα. Όμορφα, άσχημα, ευγενικά, αχάριστα, αυταρχικά.
Εμείς λοιπόν, απλώνουμε το χέρι και διαλέγουμε ανθρώπους αυθεντικούς. Όμορφους εσωτερικά και εξωτερικά. Αυτούς που έχουν τον τρόπο να ομορφαίνουν τον κόσμο, να μας αλλάζουν την ψυχολογία αγκαλιάζοντας τους προβληματισμούς μας.
Αυτούς που χαϊδεύουν τα αυτιά μας καθώς χειρίζονται τις λέξεις με λεπτότητα, που φορούν το πιο πλατύ τους χαμόγελο, που μοιράζουν ευχές, καλοσύνη και ανταπόδοση. Τους φωτεινούς ανθρώπους διαλέγουμε γιατί το φως τους είναι μεταδοτικό κι εμείς έχουμε ανάγκη λίγη από τη λάμψη τους.
Γράφει η Μαρία Πράπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου