Η πρώτη εντύπωση, κατά πλειοψηφία και πάντα χωρίς προκαταλήψεις, είναι και η αληθινή. Είναι αυτή η πρώτη φορά που γνωρίζεις κάποιον και αρχίζεις να παρατηρείς όσο πιο διακριτικά μπορείς τα χαρακτηριστικά του, τις κινήσεις του, τον τρόπο συμπεριφοράς του, τη φωνή του. Είτε είναι μέσα σε μία παρέα, είτε την πρώτη φορά που θα βγείτε οι δυο σας.
Όλοι μας έχουμε ένστικτο, και δυστυχώς όσο πιστά κι ακράδαντα το ακούμε για περιπτώσεις άλλων, φίλων μας και μη, τόσο το αγνοούμε και το κλοτσάμε, όταν αφορά δικές μας καταστάσεις.
Πολλές φορές όμως θα σου τύχει και το άλλο. Γνωρίζεις ένα πρόσωπο, και σου βγάζει κάτι που δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Όχι απαραίτητα κάτι κακό, γιατί είναι βαριά λέξη, αλλά έστω, κάτι πολύ αρνητικό, που όμως το κρύβει πολύ καλά.
Το κρύβει πίσω από μία καλοστημένη σκληρή και ατσαλάκωτη εικόνα που θέλει να μεταδώσει σε όλους τους άλλους, μην τυχόν κι ανακαλύψουν ότι έχει έστω κι ένα ελάττωμα.
Τέτοιες μάσκες είναι πιο εύκολο από όσο νομίζεις να πέσουν, στο δευτερόλεπτο κιόλας. Αρκεί να παρατηρήσεις προσεκτικά τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Οι υπόλοιποι που φαινομενικά δείχνουν να έχουν πειστεί ότι αυτό που δείχνει αυτό είναι, το κάνουν κυρίως επειδή δεν επιθυμούν να γνωρίσουν αυτό το άτομο περισσότερο, πέραν του φιλικού και του χαβαλέ.
Το ένστικτό σου λοιπόν, σε έχει προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή για τι άνθρωπο μιλάμε. Σου φωνάζει, σου μιλάει με τις ώρες για να βεβαιωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο ότι δε θα κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι άλλο πέραν αυτού που σου έβγαλε από την αρχή ότι είναι.
Και κάπου εκεί αρχίζει το παράδοξο της υπόθεσης. Αυτό το πρόσωπο σε πλησιάζει. Μιλάτε, σου δείχνει ενδιαφέρον, τρυφερότητα, σε διεκδικεί, και βγάζει μία εικόνα τελείως διαφορετική από αυτήν που σου έβγαλε στην αρχή.
«Τόσο λάθος έκανα;» σκέφτεσαι, όσο το ένστικτο σε βαράει δυνατά χαστούκια μπας και συνέλθεις.
Έλα όμως που έχεις υποστεί πλήρης αναισθησία ειδικά στο σημείο του εγκεφάλου, και ούτε σφαλιάρες, ούτε κλοτσίδια νιώθεις.
Ξαφνικά, ξεχνάς πλήρως την εικόνα που είχες σχηματίσει από την αρχή, και υιοθετείς αυτήν που σου πλασάρει ο άλλος ότι είναι.
Και είναι από τις φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο αφελής μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να γίνουμε. Φταίει η ανάγκη μας να μη μείνουμε μόνοι, κι έτσι πιστεύουμε το πρώτο παραμύθι που μας αραδιάζει κάποιος, όσο καλά κι αν ξέρουμε μέσα μας πως ό,τι λέει το λέει για να πετύχει δικούς του σκοπούς κι ανάγκες;
Φταίει ότι μας προσέλκυσαν άλλα πράγματα σε αυτόν τον άνθρωπο, όπως η εμφάνιση ή η συμπεριφορά του με τους άλλους, που ήταν άριστη, και δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι αυτό το φαινομενικά «καλό παιδί» κρύβει μέσα του έναν μαλάκα;
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό ανθρώπων είναι οι καλύτεροι φίλοι που θα μπορούσες να έχεις, άντρες και γυναίκες, αλλά ταυτόχρονα και οι χειρότεροι σύντροφοι. Δηλαδή το γεγονός ότι κάποιο άτομο είναι τύπος κι υπογραμμός με την παρέα του, δεν αναιρεί το γεγονός ότι στα προσωπικά του τα θαλασσώνει. Για δικούς του λόγους.
Και πες ότι εσύ θες να δοκιμάσεις με έναν τέτοιο άνθρωπο, για να σου φύγει κι η απορία. Με ‘γειά σου με χαρά σου, η ζωή δική σου είναι, ό,τι θες θα κάνεις.
Στην αρχή λοιπόν, θα είναι όλα καλά. Θα έχεις καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ένστικτό σου ήταν υπερβολικό, αναξιόπιστο, και μάλιστα ότι επηρεάστηκες από παλαιότερες ερωτικές σου αποτυχίες, για αυτό και είχες σχηματίσει αυτή την εικόνα για τον άνθρωπο που τώρα είναι δίπλα σου και τον θεωρείς λαχείο.
Έλα όμως που τώρα σιγά-σιγά εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια. Γιατί πόσο θέατρο νομίζεις μπορεί να παίξει ένας άνθρωπος;
Μπορεί να παίζει για όσο χρονικό διάστημα εκείνος θέλει, και όταν δε βρίσκει λόγους πια για να παίζει, σταματάει το θέατρο και σου δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Και μάντεψε ποιο είναι.
Ναι. Αυτό που κατάλαβες από την αρχή πως είναι. Τι περίμενες δηλαδή; Από τη στιγμή που εθελοτυφλούμε σε ανθρώπους και καταστάσεις, και πόσο μάλλον όταν υποτιμάμε τόσο πολύ τη δική μας κρίση, πρέπει να αναμένουμε και τις ανάλογες συνέπειες. Όπως είναι η απογοήτευση, η κατάρρευση προσδοκιών, και φυσικά, ο πόνος.
Ο πόνος που ξεγελαστήκαμε, που την πατήσαμε, και που οικειοθελώς δε βλέπαμε καθαρά και τώρα τα λουζόμαστε.
Σε αυτές τις περιπτώσεις μία είναι η λύση. Η αυτογνωσία, και η αντικειμενική εκτίμηση καταστάσεων. Μην μπεις καν στη διαδικασία να κατηγορήσεις τον άλλον, γιατί ήταν απλά ο εαυτός του. Τη δουλειά του έκανε, να στο πω και πιο λαϊκά. Το ότι δεν εμπιστεύτηκες το ίδιο σου το ένστικτό και έπεσες με τα μούτρα σε κάτι που έμπαζε από την αρχή, αποτελεί καθαρά και μόνο δικό σου φταίξιμο.
Όσο δε θες να πουλάς ανθρώπους στη ζωή σου, άλλο τόσο να μην πουλάς και το ένστικτό σου. Είναι σαν να πουλάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου:
Σοφία Καλπαζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου