Ο θάνατος είναι συχνά ένα δυσνόητο κομμάτι της ύπαρξής μας. Μας προκαλεί σύγχυση, ειδικά όταν συμβαίνει σε κάποιον αγαπημένο μας που φεύγει νέος. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να χειριστούμε τον θάνατο, καθώς η απώλεια ενός ατόμου που αγαπάμε μπορεί να είναι μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες εμπειρίες που είχαμε ποτέ.
Όταν χάνουμε κάποιον που αγαπάμε βιώνουμε ένα πλήθος συναισθημάτων και εμπειριών, αρνητικά φορτισμένων. Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στην καλλιέργεια υγειών αντιδράσεων προς τον θάνατο, αφού ο θάνατος θα συνεχίσει να είναι μέρος της ζωής όλων μας.
Ο θάνατος θα συνεχίσει να παίρνει αυτούς που αγαπάμε κι εμείς χρειάζεται να αποδεχτούμε αυτή την διαδικασία χωρίς καμία μορφή άρνησης.
Ο πολιτισμός μας είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει τον θάνατο ως φυσικό επακόλουθο του κύκλου της ζωής, συχνά τον φοβόμαστε και δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα του. Θεωρούμε τον θάνατο ενός αγαπημένου ως μια μεγάλη τραγωδία και απώλεια για τον εαυτό μας και τον κόσμο.
Δεν ήταν όμως η ζωή τους ένα δώρο που δόθηκε στον κόσμο; Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, θεωρούσαν τον θάνατο ως γιορταστικό κομμάτι της ζωής. Ίσως μπορούμε να ενσωματώσουμε αυτήν την σοφία στις ζωές μας.
1. Μην προσπαθείτε να καταλάβετε
Πολλοί από μας προσπαθούμε να κατανοήσουμε γιατί πέθανε κάποιος. Αναρωτιόμαστε γιατί πέθανε, αν ήταν έτοιμος να πεθάνει, αν ήξερε ότι θα πεθάνει, αν θα μπορούσε να μην είχε πεθάνει και αναρίθμητες άλλες ερωτήσεις χωρίς απάντηση.
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε, δεν έχουμε φτάσει στο στάδιο εξέλιξης, ως ανθρώπινα όντα που θα μπορούσαμε να καταλάβουμε. Γι’ αυτό και αναρωτιόμαστε.
Αντίθετα, θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε τον θάνατο ως συμπαντική πράξη (ή θεϊκή για τους θρήσκους), αναπόφευκτη συμπαντική πράξη για όλους μας. Είμαστε ενεργειακά πλάσματα, η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται, άρα η ενέργεια του αγαπημένου μας υπάρχει. Αυτό είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να θυμόμαστε και όχι να προσπαθούμε να κατανοήσουμε το παράλογο.
2. Μετατρέψτε τον θρήνο σε έμπνευση
Συχνά, βασανιζόμαστε με ερωτήσεις όπως : είπα τα πράγματα που ήθελα να πω, ήξερε ότι τον αγαπάω, θα μπορούσα να κάνω περισσότερα όσο ήταν ζωντανός, εξέφρασα την αγάπη και την εκτίμησή μου, ζήτησα συγγνώμη…
Ο θάνατος μας δίνει ένα μεγάλο μάθημα και εμείς μπορούμε να μετατρέψουμε αυτόν τον θρήνο σε έμπνευση προς τους ανθρώπους που είναι ζωντανοί και παρόντες στη ζωή μας σήμερα. Τι μπορούμε να πούμε σε αυτούς που αγαπάμε και πώς μπορούμε να τους δείξουμε την αγάπη μας;
Οποιοσδήποτε αγαπημένος μας μπορεί να πεθάνει ανά πάσα στιγμή. Ας φύγει χωρίς να αναρωτιόμαστε αν ήξερε ότι τον αγαπάμε. Ας του το δείξουμε τώρα που μπορούμε με τις πράξεις μας.
3. Αποδεχτείτε τον θυμό σας
Πολλοί από μας θυμώνουμε με τον θάνατο. Μπορεί να θυμώνουμε με αυτόν που πέθανε για αυτά που έκανε ή δεν έκανε και τον οδήγησαν στον θάνατο, μπορεί να θυμώνουμε επειδή μας άφησε μόνους, μπορεί να θυμώνουμε με τον Θεό ή το σύμπαν που μας πήραν τον άνθρωπο που αγαπούσαμε και ακόμα μπορεί να θυμώνουμε με τον εαυτό μας για αυτά που δεν κάναμε ή κάναμε για τον άνθρωπο που έφυγε.
Για όποιον λόγο και αν έχουμε θυμώσει, είναι το εγώ μας που θυμώνει. Είναι το εγώ που με πάθος δεν μπορεί να αποδεχτεί την απώλεια. Θυμώνω και θρηνώ γιατί ΕΓΩ σε έχασα και δεν σε έχω πια και ΕΓΩ υποφέρω. Εσύ όπου και να’ σαι, μια χαρά είσαι, σίγουρα καλύτερα από’ δω!
4. Κλάψτε και πλαντάξτε!
Έχετε την άδεια για να κλάψετε όσο θέλετε. Περιστοιχίστε τον εαυτό σας με ανθρώπους που σας καταλαβαίνουν και δεν θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τα δάκρυά σας. Το κλάμα είναι ζωτικής σημασίας και μέσω προσωπικής έκφρασης. Μην καταπνίγεται τα έντονα συναισθήματα που νιώθετε, αντίθετα αισθανθείτε βαθιά αυτό που βιώνετε.
5. Χαμογελάστε και γελάστε!
Το χαμόγελο και το γέλιο είναι πολλές φορές φυσική αντίδραση στον θάνατο. Σκεφτείτε αστείες καταστάσεις που ζήσατε με το άτομο που έφυγε και γελάστε και μετά κλάψτε και μετά ξαναγελάστε.
Αισθανθείτε ευτυχισμένοι με τις αναμνήσεις που έχετε και ευγνώμονες για την ευκαιρία που σας δόθηκε να υπάρξει αυτό το άτομο στην ζωή σας. Ο καθένας χειρίζεται διαφορετικά τα συναισθήματα αλλά πολλές φορές η θλίψη γίνεται πλουσιότερη με λίγες σταγόνες χαράς.
6. Ελάτε πιο κοντά με οικογένεια και φίλους
Η πιο αρχαία πρακτική για να ξεπεράσουμε τον πόνο είναι να συναναστραφούμε με καλούς φίλους και με την οικογένεια μας. Μοιραστείτε ωραίες αναμνήσεις, διηγηθείτε αστείες ιστορίες και γιορτάστε την υπέροχη ύπαρξη που μόλις έφυγε. Μην μετατρέψετε τις συγκεντρώσεις σε συναθροίσεις πόνου και καταστροφής.
7. Συνδεθείτε μαζί τους, πέρα από αυτήν την ζωή
Σκεφτεί τους, μιλήστε τους, ρωτήστε τους. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές εμπειρίες, πιστεύω και πεποιθήσεις. Μπορεί να θεωρείτε χαζό να μιλάτε σε κάποιον που έχει φύγει απ’ την ζωή αλλά ποτέ δεν ξέρετε τι καινούρια εμπειρία μπορεί να έχετε αν προσπαθήσετε να συνδεθείτε μαζί τους σε νοητικό επίπεδο.
8. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος, είναι μέρος του κύκλου
Όταν δεν βλέπουμε το θάνατο ως το τέλος, μπορούμε να τον αγκαλιάσουμε σαν μια νέα αρχή. Η ψυχή είναι τώρα ελεύθερη να ταξιδέψει στο σύμπαν και δεν είναι πλέον δεσμευμένη από τους περιορισμούς της φυσικής. Πόσο συναρπαστικό!
Η ζωή και ο θάνατος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, καθώς η αναγέννηση είναι πάντα παρούσα στη φύση και η ενέργεια δεν δημιουργείται ποτέ ούτε καταστρέφεται, απλώς επαναπροσδιορίζεται.
9. Τιμήστε την ζωή που ζήσαν
Θυμηθείτε τα μαθήματα που σας δίδαξαν, την αγάπη που μοίρασαν, τους δεσμούς που δημιούργησαν και την φροντίδα που πρόσφεραν. Αφήστε τον πόνο και την δυστυχία να μετατραπούν σε βαθύτερες μορφές ευγνωμοσύνης και εκτίμησης.
Στην μνήμη του αγαπημένου μου Σταμάτη 1978-2017- εις το επανιδείν
Αγγελίνα Αγγελακοπούλου για την
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου