Στο βιβλίο "30 Μαθήματα Ζωής", ο καθηγητής Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Cornell, Karl Pillemer, καταγράφει τα αποτελέσματα μιας μελέτης στην οποία συμμετείχαν 1.500 άτομα, ηλικίας από 70 έως 100+ ετών. Στην ερώτηση "τι είναι αυτό για το οποίο μετανιώσατε περισσότερο στη ζωή σας", σχεδόν όλοι απάντησαν "η άσκοπη ανησυχία".
Στη ζωή μας μπορούμε να ανησυχούμε κυριολεκτικά για τα πάντα. Ας δούμε ένα παράδειγμα που καταδεικνύει τι κρύβεται πίσω από αυτό το φαινόμενο. Ένας άντρας περιμένει τηλέφωνο απ' την κοπέλα του, η οποία του είχε πει ότι θα του τηλεφωνούσε μια συγκεκριμένη ώρα. Η ώρα όμως περνάει και δεν του τηλεφωνεί.
Πριν την πάρει εκείνος τηλέφωνο, ένα σωρό σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό του: "Μήπως έπαθε κάτι; Μήπως είναι με άλλον; Μήπως με απατάει; Μάλλον θα βρήκε τον πρώην της που είχε συναντήσει πάλι πρόσφατα."
Και ξεκινάει ο εσωτερικός μονόλογος: "Είδες; Το ήξερα. Κάποια στιγμή θα με άφηνε. Αφού δεν αξίζω. Δεν είμαι αρκετά καλός γι' αυτή. Μου το έχει δείξει εξάλλου τόσες φορές. Πάλι μόνος μου θα μείνω. Και θα με κοροϊδεύουν και οι φίλοι μου. Η ζωή μου είναι χάλια. Γιατί όλοι με εγκαταλείπουν;"
Ο εσωτερικός μονόλογος, τον οποίο παρουσιάζουμε εδώ σε μία μόνο εκδοχή του, επαναφέρει στο προσκήνιο την πεποίθηση που κουβαλούν οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα τους και λέει "δεν είμαι εντάξει όπως είμαι, είμαι ανεπαρκής".
Όταν κάποιος ζει με ένα τέτοιο ψυχικό υπόβαθρο, θα βρίσκει καθημερινά αφορμές για να αναβιώνει τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή την πυρηνική πεποίθηση. Θα του έχει γίνει συνήθεια να πιστεύει τα φανταστικά σενάρια που δημιουργεί ο εγκέφαλός του και να νιώθει συνέχεια θύμα.
Για να μην ανησυχούμε συνέχεια και για να ζούμε χωρίς περιττές σκέψεις για γεγονότα και καταστάσεις, πρέπει να μειώσουμε την ταύτισή μας με διάφορες πεποιθήσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και να μάθουμε να ζούμε πιο πολύ στο παρόν.
Οι σκέψεις μας για τα καθημερινά μας βιώματα προέρχονται από τον προγραμματισμό του νου και όχι από τις εμπειρίες που αντιλαμβανόμαστε στο παρόν.
Πρακτικά, αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να σπάσουμε την αλυσίδα που αποτελείται από τα εξής στάδια :
1) Πρώτα δημιουργούνται οι σκέψεις για μία κατάσταση,
2) μετά δημιουργούνται σκέψεις άσχετες με την κατάσταση, αλλά που με αφορμή την κατάσταση αναβιώνουν τις πυρηνικές μας πεποιθήσεις, και
3) ακολουθούν τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις.
Παρατηρώντας και αναγνωρίζοντας τις σκέψεις που δημιουργούνται στο πρώτο και στο δεύτερο στάδιο ως σκέψεις που επαναλαμβάνει ο προγραμματισμένος νους, διακόπτουμε το φαύλο κύκλο και δεν θρέφουμε άλλο την ταύτισή μας με αυτές τις σκέψεις.
Αν παρατηρήσουμε μία σκέψη που λέει "πάλι αποδείχθηκε πόσο ανεπαρκής είμαι", μπορούμε να τη σταματήσουμε εκεί, χωρίς να χρειάζεται να προχωρήσουμε στη δεύτερη σκέψη που θα δικαιολογεί το γιατί είμαστε ανεπαρκείς.
Το ότι αποκτάμε επίγνωση του γεγονότος ότι ο νους επαναλαμβάνεται και περιστρέφεται γύρω από την ίδια πυρηνική πεποίθηση ξανά και ξανά, αρκεί για να διαλύσουμε την ταύτιση με τον νου. Τελικά, βλέπουμε ότι το σύμπτωμα της ανησυχίας αποτελείται από σκέψεις και συναισθήματα, και ότι δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του αν εξασθενήσουν αυτά τα επιμέρους στοιχεία που το συγκροτούν.
Νίκος Μπάτρας - aytepignosi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου