Στο μυαλό μου έρχεται - συχνά τελευταία και για άλλη μια φορά τώρα- ο Βολταίρος και η περίφημη φράση του που μέσα στις λίγες λέξεις της έχει χωρέσει όλο το νόημα του σεβασμού που αφορά στην ελευθερία του λόγου.
«Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις».
Πόσο στα αλήθεια δεν μας ταιριάζει αυτή η φράση ως ιστορία και ως συμπεριφορά.Γραμμένο με μαύρα γράμματα στην ιστορία μας, το παράφορο μίσος, λάφυρο από καταστάσεις που μας πόνεσαν, μας κατέστρεψαν, μας σημάδεψαν όλους μαζί ως λαό, που μας έκανε να γίνουμε μια γροθιά απέναντι σε έναν ίδιο εχθρό κι αμέσως μετά, καλά συγκαλυμμένο με τη σημαία του πατριωτισμού, φορέθηκε από Έλληνες που όταν πια δεν είχαν άλλους εχθρούς, στράφηκαν στους ίδιους τους εαυτούς τους.
Σε έναν φανατισμό που είχε πάντα ως βάση μια διαφορετική άποψη, μια διαφορετική γνώμη ή μια ίδια αλήθεια ειπωμένη με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Τότε τα χέρια σκότωναν με όπλα, τώρα το κάνουν με κάμερες και πληκτρολόγια...
Σκέφτομαι τι σόι σχέση έχουμε όλοι μας αναπτύξει με όσες τραγικές καταστάσεις βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, ακόμα και με τον ίδιο τον θάνατο, και χωρίς κανένα σεβασμό σχολιάζουμε με θράσος και πάντα εκ του ασφαλούς, εικόνες και γεγονότα, προσπαθώντας να χωρέσουμε στη βίαιη ειλικρίνειά τους τα κατάλοιπα του δικού μας συμπλεγματικά αστείου και ιδεολογικά πλασμένου μικρόκοσμου.
Το μυαλό μου γυρίζει σε εκείνη την εικόνα του μικρού Αλί, όπου το άψυχο κορμάκι του έγινε εκατομμύρια post, έγινε εξώφυλλο, ζωγραφιά, σκίτσο. Έγινε η συνήθεια των ματιών μου για πολλές μέρες... Και κάπου σε αυτή τη λέξη, τη συνήθεια, νιώθω πως φοβάμαι...
Φοβάμαι όλους εμάς που πλέον αντέχουμε στα μάτια μας τέτοιες εικόνες και έχουμε τη δύναμη να τις βλέπουμε ξανά και ξανά, γράφοντας από πάνω τους με απαρχή αυτό που αντικρίζουμε χιλιάδες διαφορετικά άλλα θέματα.
Φοβάμαι εκείνη τη στιγμή που οι συζητήσεις μας έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ζωές, με φρικαλέα εγκλήματα ή αδικοχαμένες ψυχές, ξεφεύγουν από τα όρια της συναισθηματικής μας αντοχής και ανοχής και γίνονται πεδίο μάχης για να εκφράσει ο κάθε ένας τη δική του πάντα και μοναδική για αυτόν σωστή και δίκαια άποψή του, η οποία καταλήγει να γίνεται το δικό του βήμα για την εκάστοτε πολιτική ή κοινωνική του κατακραυγή και θέση, έτοιμος να ριχτεί με πάθος στη μάχη για οποιονδήποτε τολμήσει να αντιταχθεί σε ό,τι αυτός πιστεύει.
Ψάχνω να βρω αυτό το αιώνια υπαρκτό σε κάθε τι που απασχολεί τόσο έντονα το μυαλό και δεν έχει προφανή αιτία, γιατί...
Γιατί γεγονότα που πρέπει να ενώνουν μυαλά και καρδιές, αναλώνονται σε έναν διαχωρισμό που από μόνος του δεν υφίσταται σε καμία λογική και σε κανένα ανθρώπινο συναίσθημα...
Γιατί στο αίμα μας κυλάει χρόνια τώρα, η διάθεση αυτής της ιστορικά ανεξίτηλα προφανώς καταγεγραμμένης εμφύλιας διαμάχης...
Γιατί το κάθε "εγώ" είναι πάντα το πιο σωστό από οποιοδήποτε άλλο τολμάει να του επισημαίνει μια άλλη όψη σε ένα νόμισμα που πεισματικά αρνείται να γυρίσει, και επιδεικτικά αγνοεί το οποιοδήποτε "εμείς" παλεύει να ισορροπήσει απέναντι σε έναν ίδιο εχθρό, σε έναν ίδιο πόνο, σε μια ίδια βάση. Αυτή, της ανθρωπιάς.
Γιατί, ο ζήλος μας να υπερέχουμε πάντα, ακόμα και στην πιο δύσκολη, ευαίσθητη, ανθρώπινη στιγμή που απαιτεί την παρουσία μας, μάς κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό εφόδιο που πρέπει να έχουμε για να γνωρίζουμε τι και πώς μιλάμε, κρίνουμε και κατανοούμε... Την κρίση για τον ίδιο μας τον εαυτό...
Και το γιατί, συμπερασματικά γραμμένο αυτή τη φορά, στο τέλος της ημέρας ο μοναδικός εχθρός που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με καρδιά και συνείδηση, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός...
Κώστας Κρομμύδας
Ηθοποιός και Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου