Προσέξτε. Δεν πρόκειται να πεθάνετε.
Δεν χρειάζεται ν’ ανησυχείτε γι’ αυτό. Ο θάνατός μας είναι υπερεκτιμημένος σε μεγάλο βαθμό. Όταν βγάζετε τα ρούχα σας τη νύχτα και φοράτε τις πυτζάμες σας (αν φοράτε), πεθαίνετε; Φυσικά όχι.
Το ίδιο κι εδώ. Όταν βγαίνετε έξω από το σώμα σας καθώς κοιμάστε, ή κάνετε συνειδητά αστρικό ταξίδι, δεν πεθαίνετε. Όχι εσείς. Όχι οι «αληθινοί» εσείς.
Ναι, αφήνετε το σώμα σας πίσω, σε μια κατάσταση ίσως όχι τόσο όμορφη για τους άλλους. Αλλά αυτή είναι η ζωή. Όταν έρθει η ώρα να το κάνετε, θα το κάνετε.
Αλλά θα το ξεχάσετε, εννοώ θα ξεχάσετε το σώμα σας μέσα στα επόμενα 21 δευτερόλεπτα. Μπορεί στα 22.
Αν καταλάβετε τι ακριβώς σας συνέβη, τότε δεν θα έχετε την υπομονή να περιμένετε να δείτε τι θα έρθει μετά!
Ο πατέρας μου, τότε που ήταν στο νοσοκομείο, 91 ετών, μας είπε, «Φεύγω αύριο». Η αδελφή μου γύρισε προς το μέρος μου και αρχίσαμε τη συζήτηση σχετικά με το αν μπορεί ένα άτομο να προβλέψει το πότε θα πεθάνει. Μπορεί να γνωρίζει; Ναι, όχι, ναι, όχι, ναι, όχι.
Ο πατέρας μου όντως έφυγε την επόμενη μέρα. Επειδή δεν πιστεύω ότι υπάρχει θάνατος, δεν ταράχτηκα. Μετά από χρόνια, σε μια επικοινωνία που είχα με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, μου είπε ότι τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει τον πατέρα μου. Άρχισε μάλιστα την εξερεύνησή του αμέσως μόλις έφτασε.
Αυτό ταίριαζε με τον χαρακτήρα του. Ο πατέρας μου διέσχιζε με τη μηχανή του όλο τον Καναδά όταν ήταν 71 ετών. Και μετά την Αυστραλία, και μετά τη Νέα Ζηλανδία. Τίποτε δεν τον σταματούσε.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που περνάνε στην «αντίπερα όχθη» και γράφουν βιβλία γι’ αυτό, γράφουν ένα βιβλίο, ίσως δυο και μετά δεν ξανακούμε τίποτε απ’ αυτούς. Γιατί;
Επειδή είναι τόσο «καταραμένα» ενδιαφέροντα όλα όσα συναντούν, δεν θέλουν να περιφέρονται κολλημένοι εδώ στην 3η διάσταση, κοντά σ’ εμάς με την τοσοδούλικη νοοτροπία, συγκρινόμενη με τον τρόπο που λειτουργούν η δική τους καρδιά και νους. Όλα είναι τόσο ενδιαφέροντα εκεί, που μας αφήνουν μόνους να τα βγάλουμε πέρα.
H Julia Ames παρακάλεσε το διάμεσο William Thomas Stead να ξεκινήσουν αυτό που αποκάλεσε «Γραφείο της Τζούλιας», μια ομάδα από διάμεσα τα οποία θα συνεργάζονταν μαζί της για να φέρνουν μηνύματα, σ' αυτούς που είχαν μείνει στη Γη, από τους διάφορους αγαπημένους τους που είχαν «φύγει». Μίλησε στα διάμεσα ξανά και ξανά και μετά σιώπησε.
Όταν αργότερα αναφέρθηκε σε αυτό, είπε ότι μοιάζει με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας μετανάστης σε μια νέα χώρα. Αλλά καλύτερα να σας πει η Τζούλια την ιστορία της. (Αλλά όχι, δεν γίνεται, είναι νεκρή. Όχι, δεν είναι).
«Όταν σε προηγούμενες επιστολές μου μίλησα για την έντονη επιθυμία, εκείνων που είχαν περάσει στην «άλλη πλευρά», να επικοινωνήσουν με αυτούς που άφησαν πίσω, έγραφα την αλήθεια.
Μόλις είχα φτάσει εκεί, ήμουν κι εγώ στο πλήθος των νεοαφιχθέντων, και μεταξύ εκείνων το ίδιο κι εγώ, δεν υπερβάλλω όταν σας μιλάω για τη θλίψη, την αγανάκτηση, το ράγισμα της καρδιάς μιας αγάπης που ήταν καταδικασμένη να βλέπει εκείνους τους οποίους αγαπούσε, αλλά δεν ήταν σε θέση να επικοινωνήσει μαζί τους ή να σταματήσει τα δάκρυα τους.
Τώρα, μετά από αρκετή εμπειρία, και με περισσότερες ευκαιρίες παρατήρησης, πρέπει να πω ότι ο αριθμός των «νεκρών» που επιθυμούν να επικοινωνήσουν με τους ζωντανούς είναι συγκριτικά λίγος.
Με εξαίρεση εκείνους οι οποίοι τους επηρεάζουν με τη γραφή ή με πράξεις, και είναι έτσι ένας ζωντανός δεσμός με τον κόσμο των ζώντων, υπάρχουν λίγοι, όχι πάνω από ένας στο εκατομμύριο, που ενδιαφέρονται ενεργά για εκείνους που επιβιώνουν.
Συμβαίνει το ίδιο που συμβαίνει με τους μετανάστες σε αυτήν που ήταν χώρα μου. Όταν φτάνουν, οι καρδιές τους βρίσκονται στις πατρίδες τους. Ο νέος κόσμος είναι καινούργιος και ξένος. Νοσταλγούν ν’ ακούσουν νέα από το σπιτικό τους και το ταχυδρομείο τους φέρνει μεγαλύτερη χαρά απ’ την ανατολή.
Αλλά μετά από λίγο διάστημα ο πόνος έχει αμβλυνθεί, αποκτούν νέα ενδιαφέροντα, και σε μερικά χρόνια, κάποιες φορές και σε μήνες, σταματούν να γράφουν.
Σ’ εμάς η αλλαγή είναι ακόμα πιο γρήγορη. Η νέα ζωή μας απορροφά πολύ περισσότερο και οι επιζήσαντες γεμίζουν συνεχώς τις τάξεις μας. Όταν ένας οικογενειακός κύκλος ολοκληρωθεί, όταν οι αγαπημένοι μας είναι μαζί μας, γιατί να θέλουμε να επικοινωνήσουμε με τους γήινους;»
Το ίδιο συμβαίνει με τον οποιονδήποτε εξ' ημών που κάνει αυτό το ταξίδι και με τους αγαπημένους που αφήνει πίσω. Υπάρχουν τόσα πολλά να εξερευνήσει στην άλλη πλευρά, που οι περισσότεροι μας ξεχνάνε μετά από λίγο.
Έτσι, δεν πρόκειται να πεθάνεις. Μπορεί να είσαι ανήσυχος, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Είναι αυστηρά προαιρετικό και δεν συμβάλλει σε τίποτα.
Είσαι μια αιώνια, αθάνατη ψυχή. Αυτό είσαι. Η βροχή δεν μπορεί να σε βρέξει. Η φωτιά δεν μπορεί να σε κάψει. Δεν μπορείς να καταστραφείς και δεν θα καταστραφείς ποτέ.
Θα είσαι ακόμα ζωντανός όταν οι άνθρωποι θα έχουν ξεχάσει με το πώς έμοιαζε η Γη. Η Ατλαντίδα, η Λεμουρία, η αρχαία Ελλάδα, η αρχαία Ρώμη, ήρθαν κι έφυγαν. Αλλά η ψυχή ζει για πάντα.
Τότε ποιος ο λόγος να ανησυχείς;
Άρθρο του Steve Beckow
www.goldenageofgaia.com
Μετάφραση: Αγγελική Νατσούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου