Ο εγκέφαλος υπάρχει, εξαιτίας του Νου, (και όχι το αντίθετο). Κι επειδή ακριβώς υπάρχει εξαιτίας του Νου, είναι απαραίτητο κάποια στιγμή, (εμείς οι άνθρωποι), να συνειδητοποιήσουμε, πως ο εγκέφαλος, απλά συλλαμβάνει σκέψεις. Δεν σκέφτεται ο ίδιος. Εμείς σκεφτόμαστε…… Ο εγκέφαλος συλλαμβάνει, εκπέμπει, ενοποιεί, και εξαιτίας αυτής της ενοποίησης, έχει την ικανότητα να κάνει και σύνθεση σκέψεων...
Αποτελεί λοιπόν «εργαλείο» μας, παρά, δείκτη ζωής, και «αρματωμένο αρχηγό μας», που μας επιβάλει, μας κατευθύνει, μας ορίζει, μας βασανίζει, και μας κάνει δυστυχισμένους……. Νομίζουμε λοιπόν, (οι περισσότεροι), πως οι σκέψεις που συλλαμβάνουμε αποτελούν και την αλήθεια, (την πραγματικότητα) για το οτιδήποτε.
Κι εκεί είναι και το μεγαλύτερο λάθος μας..!! Το ότι δεν διαχωρίζουμε εμάς, από το μυαλό μας, θεωρώντας, πως αυτό είναι όλη μας η ύπαρξη…. Γιατί δεν είμαστε το μυαλό μας, αλλά έχουμε ένα μυαλό, ως ένα όργανο στο σώμα μας……
Και πως ξεκινάμε; Μα από το ίδιο το μυαλό. (Με την έννοια της συνήθης λειτουργίας της σκέψης μας). Αρχικά όμως μόνο, μια και δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί πάντα ξεκινάμε, από αυτά που ήδη έχουμε, ώστε να βρούμε ότι δεν βλέπουμε ακόμα… Το χρησιμοποιούμε λοιπόν ηθελημένα, σκεφτόμενοι, πως το ότι «δεν είμαστε το μυαλό μας», είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Αυτό ως δεδομένο, για να δούμε που θα μας πάει η όλη αυτή θεώρηση. (Σε αυτό όμως έγκειται και το «ξεγέλασμα» του, μια και του δίνουμε, τι να πιστέψει). Κάτι σαν πείραμα…… Με αυτό όμως, θέτουμε σε λειτουργία, (σε εφαρμογή), μία διαδικασία, (ή, μία ικανότητα του Εαυτού, που ενώ Είμαστε, δεν γνωρίζουμε ακόμα…..), ενεργοποιώντας άλλα πράγματα για μας…..
Αν ήξερε το μυαλό μας τι τρικ του κάνουμε, ποτέ δεν θα συμμετείχε. Έλα όμως που έτσι θα αποδειχθεί στη συνέχεια, πως ότι του δίνουμε Εμείς, αυτό και κάνει…….
Τι αναγνωρίζουμε όμως πως κάναμε ήδη; Πήραμε μία απόφαση, (έστω και ως πείραμα), όμως αυτή η πράξη της Απόφασης, είναι που έχει μεγάλη τελικά δύναμη, (και αφορά τις όποιες αλλαγές στην ύπαρξη μας), για ότι και να καταλήξουμε, και θέσουμε σε εφαρμογή, (αποφασίσουμε) για μας. Και αποτελεί και το μεγαλύτερο (ίσως) μυστικό…….
Αποφασίζοντας λοιπόν «να δούμε», αυτό που «δεν έχουμε ακόμα δει», (χωρίς να έχουμε δηλώσει τι είναι αυτό που θα δούμε), ερχόμαστε σε ασύνειδη (αρχικά) επαφή, με τη φύση του ίδιου του Δημιουργού….. Αφορά, κάτι σαν δήλωση, ώστε να μας κάνει γνωστά (αυτά τα) άλλα πράγματα που δεν γνωρίζουμε, ακόμα….
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μην ορίζουμε ποτέ, ούτε τι είναι ο αόρατος κόσμος, ούτε πως είναι, ούτε που πρέπει να φτάσουμε. Γιατί έτσι, (δηλώνοντας εκ των προτέρων τι θα βρούμε), δεν ανοίγεται ποτέ το αληθινό για μας. Αντίθετα, παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα δεδομένα μας. Έτσι είναι, και παραμένει φυλακισμένη, η πλειοψηφία της ανθρωπότητας…..
Θεωρώντας πχ πως δεν υπάρχει περίπτωση (θετικής έκβασης και) αλλαγής, οποιασδήποτε κατάστασης μας, και αλλαγές (όντως) να έρθουν, (μπροστά μας σαν σημάδια να ακολουθήσουμε άλλους δρόμους), ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τις δούμε, μια και έχουμε καθορίσει πως είμαστε καταδικασμένοι……
Αντίθετα, περιμένοντας, (ή καλύτερα πιστεύοντας) σε κάτι, που ενώ δεν γνωρίζουμε υπάρχει, (απλά οι ίδιοι δεν το αναγνωρίσαμε ακόμη), αποφασίζοντας όμως πως όταν έρθει, θα γνωρίζουμε πως αυτό που ήρθε «και Είναι», όσο παράλογο, κουλό, ή εκτός λογικής βρίσκεται, αποτελεί τον μόνο τρόπο, πραγματοποίησης, και εμφάνισης του……
Το να πάμε στα τυφλά για να το βρούμε….. Γιατί πραγματικά «αναγνωρίζουμε» όταν ήδη έχει ενεργοποιηθεί, αυτό που Είναι. Η όλη κατάσταση στην οποία θα βρισκόμαστε θα είναι τόσο αδιαμφισβήτητη για μας, σαν την αυτονόητη θεώρηση των ανθρώπων για τον Ήλιο, που ανατέλλει κάθε πρωί….
Τότε, θα έχουμε πάει σε πελάγη εντελώς άγνωστα για μας. Όμως, αυτό που κάνουμε τελικά, είναι η «απόφαση», πως η κατάσταση μας θα αλλάξει, αναγνωρίζοντας την κίνηση του Θεού, (του Σύμπαντος, του Ανώτερου Εαυτού, της Δύναμης, όπως θέλετε πείτε το), που απαντά, στο δικό μας κάλεσμα……
Αποφασίζοντας, και πιστεύοντας λοιπόν βαθιά μέσα μας, πως είμαστε κάτι, πέρα από το μυαλό μας, αυτό το κάτι, «ξυπνά» και είναι που μας απαντά…. Αν είμαστε σιωπηλοί, (εσωτερικά από σκέψεις), και παραμένοντες αφουγκραζόμενοι…..
Αυτό που ξυπνά, πράγματι δεν είναι το μυαλό μας λοιπόν. Μόνο η Ατομική βιωμένη του κατάσταση μπορεί να αποτελεί απόδειξη, και καμία λεκτική περιγραφή του δεν μπορεί ούτε καν να το προσεγγίσει. Άλλοι το λένε βίωμα, άλλοι τάση, άλλοι (το παρουσιάζουν) πως τους μιλά…. Όλα είναι το ίδιο.
Μεταφορικά, πράγματι είναι σαν κάτι να μιλάει μέσα μας….. Ακούγοντας το, και μένοντας σε αυτό, με την πάροδο του χρόνο αναπτύσσουμε τη φωνή του, ακούγοντας όλο και πιο πολύ, και όλο και πιο καθαρά.
Μας ωθεί, πάντα σε λύσεις, σε καταστάσεις χωρίς προβλήματα, και σε μια ζωή, με την καλύτερη τροπή, όλων των ζητημάτων της ζωής μας ούτως ώστε, να μπορούμε να είμαστε ναι, και ευτυχισμένοι, παρά την δραματική εξωτερική κατάσταση στην οποία φαντάζει να ζει όλος ο κόσμος του σήμερα.
Από αυτή τη θέση, (της εσωτερικής τάσης που μας μιλά), μπορούμε να δούμε, όλα όσα μας ωθεί να κάνουμε το σώμα μας, (για την επιβίωση του), τα συναισθήματα μας, (που επίσης είναι ενέργειες που συλλαμβάνουμε), και πως, (με ποιους τρόπους), μας θέτουν σε ευτυχία ή δυστυχία, όπως, (το πιο σημαντικό), μπορούμε να ακούμε, όλες τις σκέψεις που συλλαμβάνει το μυαλό μας…..
Από εκεί, μπορούμε να δούμε, πως αν οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την οποιαδήποτε σκέψη, μόνη της, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οπότε δεν μπορεί και να μας εξουσιάζει.
Εμείς, (έχουμε τη δυνατότητα, και την ικανότητα προς ανάπτυξη,) έτσι μπορούμε, και τι θέλουμε να σκεφτόμαστε, και πόσο, και να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της κάθε έκφρασης της σκέψης μας.
Γιατί ως άνθρωποι, ότι κι αν συμβεί, σπάνια βλέπουμε αυτό που πράγματι είναι. Και τι κάνουμε συνήθως; Από ένα γεγονός, «φτιάχνουμε ολόκληρα σενάρια», τα οποία τα θεωρούμε και ότι συμβαίνουν, ενώ τα πάντα γίνονται μόνο στο μυαλό μας…..
Χωρίς φυσικά να παίρνουμε χαμπάρι τη σκλαβιά της ίδιας της σκέψης μας, στην οποία είμαστε (ηθελημένα) εγκλωβισμένοι.
Ονειρεύομαι, (και οραματίζομαι) τη μέρα, που στα σχολεία μας, θα μαθαίνουν στα παιδιά, (εξελιγμένοι άνθρωποι), το «πως» να σκέφτονται. Γιατί είναι κάτι που μαθαίνεται, (και έτσι θα έπρεπε), αν δεν υπήρχαν άλλοι λόγοι που αυτό σήμερα είναι αδύνατο…..
Τα παιδιά όμως, αντιλαμβανόμενα την υποκρισία, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ως προς την εκπαίδευση. Όλα είναι μία στημένη απάτη, και τίποτα το αληθινό δεν χαρακτηρίζει την παιδεία μας….
Όταν όμως από την άλλη, δεν γνωρίζουμε πως αυτό που είμαστε είναι πέρα από τη σκέψη μας, πολύ εύκολα μπορούν (κάποιοι που το γνωρίζουν), να μας παρασύρουν, (ενεργοποιώντας μας φοβικές σκέψεις), για να κάνουμε όχι μόνο αυτά που δεν θέλουμε, αλλά και ότι οι ίδιοι περιμένουν από μας….. Με αυτόν τον τρόπο υφίσταται υπέροχα δομημένη η χειραγώγηση των μαζών……
Η σκέψη είναι δύναμη. Αλλά μόνο γι’ αυτόν που αντιλαμβάνεται πως «μπορεί να αναγνωρίζει τις σκέψεις του», και γνωρίζει πως πάντα έχει επιλογή, και αυτή η επιλογή, εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνει για τον ίδιο.
Τον άνθρωπο, που αναγνωρίζει τα παραπάνω, τα λειτουργεί, και τα ζει, δεν μπορεί κανείς να τον εκμεταλλευτεί, ή να τον επηρεάσει σε τίποτα.
Το μυαλό λοιπόν συλλαμβάνει. (Όπως ειπώθηκε). Συλλαμβάνει, τρισεκατομμύρια σκέψεις τη μέρα. Αυτές που θα μείνουν όμως και με τις οποίες θα ασχοληθεί, είναι αυτές που ο ίδιος, (ασυνείδητα) κρατά και συντηρεί κάθε μέρα.
Και εξαρτώνται άμεσα, από τα συναισθήματα που έχει, που έχουν επέλθει, από την καλοπέραση, ή κακοπέραση του σώματος του. Της ύλης του σώματος του καλύτερα…….
Από τα όποια συναισθήματα λοιπόν, έλκονται οι αντίστοιχες τους σκέψεις, που επιλέγονται και κολλάνε……. Αυτό, επαναλαμβανόμενο συνεχώς, αποκτά τέτοια δύναμη, που φτάνει να γίνεται αδύναμος ο ίδιος ο άνθρωπος απέναντι τους, με αποτέλεσμα, να είναι τόσο απορροφημένος, που να αδυνατεί να καταλάβει πως η ίδια η σύλληψη, δεν είναι μόνο το πρόβλημα, αλλά και το κλειδί για την λύση του.
Αυτό σημαίνει, πως είτε αλλάζοντας το συναίσθημα, ενεργοποιούμε και έλκουμε άλλες σκέψεις, είτε αλλάζοντας τις σκέψεις, έρχονται και κολλάνε άλλα συναισθήματα.
Εκεί είναι που επιβάλλεται όμως, να νικήσουμε διδαχές, καθιερωμένα βαθιά ριζωμένα δεδομένα μας, όπως και πεποιθήσεις μιας ζωής, πρέπει, ή καταστάσεις του φαίνεστε, (με το τι έχουμε συνηθίσει να πιστεύουν οι άλλοι για την εικόνα που θέλουμε να έχουμε). Μύλος!!!
Τι είναι όμως τελικά ποιο σημαντικό; Να παραμείνουμε (όπως οι άλλοι) φυλακισμένοι, ή να καταλάβουμε επιτέλους τι κάνουμε και να δώσουμε μια κλοτσιά σε όλο αυτόν τον εγκλωβισμό, τον οποίο επιβάλαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας;
Εκτός αυτού, είναι θεμιτό να γνωρίζουμε, πως αφού πάμε κόντρα στη φύση μας, δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε υγιείς και στο σώμα, (μια και νοσεί ήδη το συναίσθημα και ο νους μας), οπότε μια και δεν «ξυπνάμε», σίγουρα εμφανίζονται ασθένειες, (οι οποίες είναι και ένας τρόπος), που είτε θα ξυπνήσουμε, (γι’ αυτό και πολλοί μετά από ασθένεια αναθεώρησαν τη ζωή και τα πιστεύω τους, άλλαξαν, και ξεπέρασαν το όποιο πρόβλημα υγείας), είτε, θα τελειώσει η ζωή μας, γιατί έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος που ακολουθούμε, δεν είναι ζωή……
Το μυαλό όμως, εκτός από το ότι συλλαμβάνει, (είναι πομπός), στέλνει και σκέψεις. (Είναι και δέκτης).
Όταν οι σκέψεις που στέλνουμε λοιπόν είναι δηλητηριώδεις, επηρεάζουμε, και όλα τα περιβάλλοντα στα οποία ερχόμαστε σε επαφή, και φυσικά, τους ανθρώπους που τα απαρτίζουν, με τους οποίους συναλλασσόμαστε...
Και τι κάνουμε; Τους επηρεάζουμε κι αυτούς, με όλο αυτό το δηλητήριο….. Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ο κόσμος μας σήμερα…. Ανταλλάσσοντας…… .δηλητήρια… Συλλαμβάνουμε τις σκέψεις που κολλάνε στα συναισθήματα που έχουμε, και ταυτόχρονα, συντηρώντας τες, τις στέλνουμε (εκπέμποντας τες) προς τα έξω… Και η κατάσταση, βοηθάμε να διαιωνίζεται….
Όταν αντίθετα, συνειδητοποιούμε πως είμαστε πέρα από τη σκέψη μας, και ενεργοποιούμε αυτό που είμαστε (και μας μιλά), όλη η ενέργεια του περίγυρου μας, αρνείται να το δεχτεί. «Δεν μπορεί εσύ να είσαι καλά, όταν βλέποντας σε, μου θυμίζεις πόσο χάλια είμαι ο ίδιος».
Αυτό σημαίνει, πως πρέπει να κάνουμε διπλό αγώνα στη ζωή μας. Πρώτα να καταφέρουμε να είμαστε όσο γίνεται περισσότερο, (ώστε να αυξήσουμε στον εαυτό μας), την Αλήθεια του Είναι μας, και ταυτόχρονα, να λειτουργούμε με όσα αναγνωρίζουμε (πλέον) και προς τα έξω, στο κάθε περιβάλλον που βρισκόμαστε.
Οι αντιρρησίες, ή αυτοί που «θρέφονται» από την εξουσία και τη χειραγώγηση, δεν θα θέλουν να μας αφήσουν να λειτουργούμε έτσι από τη μια, από την άλλη όμως, είναι «χαρά Θεού» για τους ανθρώπους που ψάχνουν τρόπους να ελευθερωθούν…. Η πάλη είναι μεγάλη, όμως με Καθοδηγητή τον εαυτό μας, τα πάντα γίνονται (με τον καιρό), όλο και πιο εύκολα.
Γιατί στην πάλη δυναμώνουμε. Το σκοτάδι έλκει το Φως! Αυτό σημαίνει πως όταν το γνωρίζουμε, θα έχουμε στη ζωή μας, πολύ σκοτάδι ακόμα γύρω μας, ………..για να το φωτίσουμε. Μέχρι, να μην υπάρχει σκοτάδι όπου κι αν πάμε…… Όχι επειδή θα εθελοτυφλούμε, μα θα «καίγεται» με την εκπομπή, (εξαιτίας του δύναμης μας).
Εκτός αυτού, από ένα σημείο και μετά καταλαβαίνουμε, πως τελικά δεν υπάρχει καμία πάλη. Όλα εμφανίζονται ως πάλη, μέχρι «να πετάξουμε» από επάνω μας όλα τα δεδομένα, (καλά – κακά), και να αντιληφθούμε πως η Αλήθεια, είναι πέρα από οτιδήποτε φτιαχτό ως κανόνα, όριο, σωστό, πρέπον, συνετό. Η ζωή απλά κυλά.
-Συλλαμβάνουμε κάτι όπως ακριβώς είναι, χωρίς να το ορίζουμε παραπέρα. Είναι αυτό που είναι, όπως ακριβώς είναι.
-Νιώθουμε αυτό που Είναι στην ουσία του, χωρίς να το χρωματίζουμε. Δεν εμπλεκόμαστε «σε σχέση» μαζί του. Το καθένα, την εργασία του…..
-Και, περιποιούμαστε ένα υλικό σώμα ως όχημα μας εδώ, χωρίς να υποκύπτουμε στις ανεξέλεγκτες ορέξεις του…. Είναι απλά, ….. το ζωάκι μας, που ημερεύουμε….
Είναι τόσο όμορφα τα πράγματα. Μα τόσο όμορφα….
Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός σε τίποτα. Όλοι οι διαχωρισμοί και οι οριοθετήσεις, είναι μόνο κατασκευάσματα της «μη φυσιολογικής» λειτουργίας και χρησιμοποίησης του μυαλού μας. Γιατί μόνο, «ο τρόπος σκέψης μας» μας χωρίζει από τα πάντα. Τίποτε άλλο….
Όταν αντιλαμβανόμαστε, νιώθουμε, και βιώνουμε όλα τα παραπάνω, τότε είμαστε σε θέση να κατανοούμε, πολύ περισσότερα, και πολύ βαθύτερα πράγματα για τα πάντα. Μα πάνω απ’ όλα για μας τους ίδιους.
Και τότε, ο εγκέφαλος μας, είναι (κατά κάποιον τρόπο), ο «μεταφραστής», ή «μεταβιβαστής» αυτού που είμαστε, προς εμάς, (που ακόμα έχουμε ένα υλικό σώμα)…..
Τότε, αποκτάμε την ικανότητα, να συνθέτουμε σκέψεις, και ακόμα και να δημιουργούμε, (έλκοντας), πολύ ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις.
Τόσο δυνατές και θαυμάσιες, που αδυνατεί η οποιαδήποτε γλώσσα να τις περιγράψει. Γιατί η γλώσσα, είναι για να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως ανθρώπινα υλικά όντα. Ως Πνευματικές Υπάρξεις όμως, αλλάζουν όλα…..
Η Εσωτερική Γλώσσα, (αν μπορεί να θεωρηθεί έτσι), δεν έχει ανάγκη την εκμάθηση κανενός τρόπου επικοινωνίας, ή αλφαβήτου… Η ομιλία, (ας πούμε), είναι βαθιά αισθαντική (;;;). «Γνωρίζουμε» ακαριαία….. Δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν πρέπει, μη, γιατί…. Δεν υπάρχει τίποτα…..
Ζώντας σε αυτό που είμαστε, «κατεβάζοντας το μέχρι το μυαλό μας», βρισκόμαστε σε θέση, (όσο μπορούμε), να περιγράψουμε, ή να πούμε γι’ αυτό που Είναι.
Συνήθως παραπέμποντας σε εικόνες, αλληγορίες, παραδείγματα, (οικείων, γνωστών καταστάσεων), η ταξιδεύοντας τους άλλους με βήματα, που πρέπει να ακολουθούν, όμως μόνο αν «μπουν» οι ίδιοι…….πατώντας στις λέξεις, και υπερβαίνοντας τες…..
Αυτό που είναι, Είναι……. Είμαστε…… Φωτίζοντας «κάτι»……, (στρέφοντας του την προσοχή μας), μας εμφανίζει, (δίνει) ένα νόημα, γίνεται σύμβολο, (εικόνα), μεταβιβάζεται σε έννοια, για να μεταφερθεί από το Νου, προς τον εγκέφαλο του ανθρώπου, και να προκύψει γραπτό, ή λόγος…..
Μέσα όμως, Είναι Όλα Μαζί, Τώρα, μόνο ως Βάθος….. Το όλο ξεδίπλωμα, είναι που δημιουργεί το χρόνο, που θα φέρει μία (υποτιθέμενη) κατάληξη σε μας…..
Επιλέγουμε λοιπόν την κάθε κόλαση ή τον παράδεισο μας. Εμείς. Όπου κι αν είμαστε. Τα πράγματα είναι αυτά που είναι. Όταν δεν είμαστε σε Αυτό, είναι η Επιλογή μας, (Απόφαση, συνειδητή ή ασυνείδητη) που προσδίδει στα πράγματα το οτιδήποτε. Όμως αποτελεί «ικανότητα» μας τελικά, και όχι εγκλωβισμό. (Όταν κατανοηθεί).
Ας πάψουμε να εγκλωβιζόμαστε μέσα του…. (Στο να προσδίδουμε στα πάντα κατηγοριοποιήσεις, διαχωρισμούς και προσθήκες). Ο εγκλωβισμός, είναι μόνο για να «έχουμε μαγιά» του τι κάναμε, ώστε να αντιστρέψουμε τη διαδικασία, για να γίνει εργαλείο μας. Αρκετή μαγιά δεν φτιάξαμε; Πόσες αιώνες ακόμα θα ζυμώνουμε;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου