Υπάρχουν και κάτι γυναίκες ρε φίλε, σκέτα αερικά...
Δεν μπορείς να τις πιάσεις. Δεν μπορείς να τις αγγίξεις.
Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους.
Είναι αυτές οι γυναίκες, που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια.
Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν...
Ξέρουν καλά, τι θα πει γυναίκα.
Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή, που κρύβει η ουσία τους...
Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν.
Ξέρουν να χτίζουν... Ζωές, βάθρα, σπίτια...
Ξέρουν και να γκρεμίζουν, μα επιλέγουν να μην το κάνουν.
Όταν νιώσουν, πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους...
Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα... κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις.
Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες.
Δεν είναι...
Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμμα τους.
Δεν θα περιμένουν ποτέ, να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν.
Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά.
Κι όμως ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες...
Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν, δεν θα τις μάθεις ποτέ. Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες.
Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστέφανα, και λευκά σύννεφα.
Δεν θα τις βρεις εκεί. Δεν είναι εκεί...
Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη... Την άγγιξαν.
Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους...
Μην τις ψάχνεις, μέσα σε αγγέλους και αγίους.
Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά.
Γιατί αυτή, είναι η διαφορά τους από το σωρό...
Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες.
Το μέσα τους, το κράτησαν καλά φυλαγμένο...
Είναι γυναίκες, που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας.
Είναι γυναίκες, που την μοναξιά την επέλεξαν, γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια...
Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους.
Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις, στους ανθρώπους.
Δεν θέλουν να συμβιβάσουν, το θέλω τους...
Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες, που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν, για να γίνουν γυναίκες και τους γιους τους, αρσενικά...
Είναι οι γυναίκες, που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις, με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι.
Δεν τις αφορά καν, το θέμα...
Είναι ρε φίλε, εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς.
Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις!
Είναι εκείνες, που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου.
Είναι εκείνες φίλε, οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες.
Είναι εκείνες, που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο.
Και δεν θα τις δεις ποτέ, να το χορεύουν.
Δεν έχουν τίποτα εύκολο, γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα.
Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας, για να το παίξουν υπεράνω.
Ότι κάνουν, το κάνουν πολύ, και απόλυτα...
Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν... και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον.
Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω... και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις, απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα.
Είναι εκείνες, που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.
Είναι εκείνες οι γυναίκες, που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια, τα αισθήματα και την ζωή τους...
Και τα επέτρεψαν όλα... Όλα, εκτός από το να ανήκουν!
Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή.
Ανήκουν μια φορά. Μόνο...
Ακόμα και τότε όμως, αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει… θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά.
Κι ας τσούζουν, τα δάκρυα στα μάτια...
Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου…
Σοφίας Παπαηλιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου