Έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία που, από πολύ νωρίς, μας έμαθε πως πρέπει να μεγαλώσουμε, να μην «κάνουμε σαν παιδιά», να ενηλικιωθούμε. Έτσι μάθαμε να κρύβουμε ή να αρνούμαστε το παιδί που υπάρχει μέσα μας, για να μην είμαστε ευάλωτοι ή για να μην φαινόμαστε αδύναμοι… Το αποτέλεσμα είναι πως νοσούμε συναισθηματικά και η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι σαθρή.
Αν δε μάθουμε πώς να απελευθερώνουμε την συναισθηματική μας ενέργεια με υγιή τρόπο, αυτή θα πάρει κάποια άλλη μορφή, θα εμφανιστεί, για παράδειγμα, σαν καρκίνος. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, να συμπεριφερόμαστε με αγάπη και συμπόνια σε όλα τα «κομμάτια» του εαυτού μας.
Μπορούμε να απελευθερώσουμε τη θλίψη, το θυμό, τη ντροπή και τον πόνο που δημιουργήθηκαν από τα τραύματα που υποστήκαμε στην παιδική μας ηλικία με το να αποδεχτούμε, να περιθάλψουμε και να αγαπήσουμε το εσωτερικό μας παιδί.
Υπάρχουν κάποιες ασκήσεις που μπορούμε να κάνουμε για να επικοινωνήσουμε με το παιδί μέσα μας και να εδραιώσουμε μία νέα σχέση μαζί του. Μία σχέση κατανόησης, αποδοχής και αγάπης. Η αγάπη έχει τεράστια θεραπευτική δύναμη, γιατί γεμίζει με το φως της ακόμη και τις πιο σκοτεινές γωνιές της ύπαρξής μας.
Μία ευρέως διαδεδομένη άσκηση είναι η εξής :
Παίρνουμε ένα φύλλο χαρτιού και γράφουμε, με το κυρίαρχο χέρι μας (π.χ. το δεξί χέρι για τους δεξιόχειρες), μία ερώτηση στην οποία θέλουμε να μας απαντήσει το παιδί μέσα μας. Μπορούμε να ρωτήσουμε «Πώς αισθάνεσαι;» ή «Τι χρειάζεσαι;».
Μετά παίρνουμε το στυλό με το άλλο χέρι μας (αν είμαστε δεξιόχειρες κρατάμε το στυλό με το αριστερό χέρι). Παίρνουμε μερικές βαθιές ανάσες, χαλαρώνουμε και αφήνουμε το χέρι μας να γράψει την απάντηση στην ερώτηση που έχουμε θέσει.
Μία άλλη άσκηση έχει ως εξής :
Καθόμαστε άνετα σ’ ένα ήσυχο μέρος όπου δε θα μας ενοχλήσει κανείς και δεν θα υπάρχουν περισπασμοί της προσοχής μας. Παίρνουμε μερικές βαθιές ανάσες και χαλαρώνουμε το σώμα μας. Κλείνουμε τα μάτια μας και εστιάζουμε την προσοχή μας σε κάθε σημείο του σώματός μας ξεχωριστά.
Ξεκινάμε από το πρόσωπο και χαλαρώνουμε το μέτωπο, τα μάτια μας, τα μάγουλα, το πιγούνι , τη γλώσσα μας, μέχρι να νιώσουμε τους μυς μας να χαλαρώνουν τελείως. Όσο προχωράμε νιώθουμε την αναπνοή μας να γίνεται πιο ήρεμη και βαθιά.
Συνεχίζουμε χαλαρώνοντας τους ώμους, το στήθος, την πλάτη και ολόκληρη την σπονδυλική μας στήλη μέχρι να εξαφανιστεί όλη η ένταση. Συνεχίζουμε με τη διαδικασία της χαλάρωσης για ολόκληρο το σώμα μας μέχρι να φτάσουμε στα δάχτυλα των ποδιών μας.
Οι ανησυχίες και τα προβλήματα έχουν εξαφανιστεί, το μυαλό μας είναι ήσυχο και οι σκέψεις μας ήρεμες. Συγκεντρωνόμαστε στην αναπνοή μας και μετράμε νοητά, αντίστροφα από το 10 μέχρι το 1. Φέρνουμε στο νου μας μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή από την παιδική μας ηλικία που μας έχει τραυματίσει.
Οραματιζόμαστε τον εαυτό μας όπως ήταν τότε και παρατηρούμε τι φοράμε, πως είναι τα μαλλιά μας, την έκφραση του προσώπου μας… Μετά οραματιζόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι σήμερα και τον βλέπουμε να πλησιάζει το παιδί.
Του λέμε ποιοι είμαστε, ότι το αγαπάμε όπως ακριβώς είναι και ότι δε χρειάζεται να φοβάται πλέον γιατί έχουμε τη δύναμη τώρα να το προστατέψουμε… Του κρατάμε το χέρι ή το αγκαλιάζουμε (μόνο αν συμφωνεί κι αυτό).
Το ρωτάμε αν θέλει να μας πει κάτι, αν χρειάζεται κάτι συγκεκριμένο και το ακούμε προσεχτικά και με σεβασμό. Απαντάμε στις ερωτήσεις που ίσως μας κάνει και το διαβεβαιώνουμε ότι θα το βοηθήσουμε σε ότι χρειαστεί…
Όταν η συνάντηση φτάσει στο τέλος της είτε το αγκαλιάζουμε, είτε το φιλάμε ή απλά του λέμε αντίο (ότι μας φανεί πιο φυσικό) και του ζητάμε να μας φωνάξει όταν μας χρειαστεί. Μετράμε αντίστροφα από το 10 μέχρι το 1 και βρισκόμαστε πίσω στον χώρο μας, σε πλήρη εγρήγορση.
Certified Professional Coach, Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου