Από μικρή αγαπούσα να εκφράζω το μέσα μου με χρώματα… Ήμουν δεν ήμουν πέντε – έξι, όταν είπα στον μπαμπά μου «δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει έτσι… Είναι όμως μπλε… Σκούρο…»
Έκτοτε ήταν ένα, ας πούμε, παιχνίδι που παίζαμε συχνά με τους γονείς μου… Το «τώρα τι χρώμα είσαι;»… Και τα χρώματα μέσα μου έκαναν μοναδικούς συνδυασμούς, ενώ σε άπειρες στιγμές έμπαινε μέσα τους και από κανένα αστέρι, χρυσόσκονη, από κανένα διαμάντι, αλλά και δάκρυ που θα αραίωνε την ένταση του χρώματος… Μήπως αυτή τη δουλειά δεν κάνουνε τα δάκρυα τελικά;
Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ξεκίνησα να κάνω γιόγκα, η υπέροχη δασκάλα μου, η Βιβή, μάθαινε στο τμήμα που ακολουθούσα, πως τα χρώματα μπορούν να μας χαλαρώσουν και να μας φέρουν σε επαφή με την ψυχή και αυτό που λένε στη γιόγκα, με τον «ανώτερο μας εαυτό»…
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τον ανώτερο εαυτό (καθώς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μακροσκελέστατο άρθρο από μόνο του), όμως ήταν μοναδικό το συναίσθημα » ξεφυσάω όλο τον αρνητισμό και εισπνέω ένα ουράνιο τόξο…» ,ενώ ακόμη για να χαλαρώσω κάνω εικόνα ένα απέραντο γαλάζιο τοπίο, με εμένα να το κοιτάζω από ψηλά, να κλείνω τα μάτια μου και να εισπνέω όλη αυτή την ομορφιά φυλακίζοντας την μέσα μου…
Ή ζωή, μου έχει χαρίσει μια τεράστια παλέτα χρωμάτων… Από πολύ πολύ σκούρα, μέχρι τα πιο φωτεινά και χρυσαφένια της… Χρώματα που σχεδόν πάντα, ανέλυα με δάκρυα… Πολλά πολλά δάκρυα…
Άπειρα δάκρυα χαράς, δέους, ευλογίας, αλλά και δάκρυα λύπης, θυμού, απόγνωσης, πόνου και απώλειας… Ωστόσο, πάντα μέσα μου έπαιζα το παιχνίδι «τι χρώμα είσαι τώρα;», πιάνοντας τον εαυτό μου να σκουραίνει και να φωτίζεται με πολύ πολύ μικρά και ίσως ανούσια γεγονότα…
Όντας φύσει αισιόδοξος άνθρωπος που αγαπά απεριόριστα την εξέλιξη, αποφάσισα να υιοθετήσω τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που θα ήθελα να έχω στη ζωή μου…
Ξεκίνησα λοιπόν σαν μικρός θεός, να τον Δημιουργώ…
Αυτός ο άνθρωπος θα ήταν λοιπόν ροζ!!
Θα χαμογελούσε συνέχεια…
Θα αγαπούσε να διαβάζει…
Θα είχε το θάρρος της γνώμης του…
Θα παραδεχόταν αν κάπου ήταν λάθος…
Θα αγαπούσε να μοιράζει κομμάτια της ψυχής τους ακόμη και σε αγνώστους…
Θα έλεγε πολλές πολλές φορές τη λέξη «ευχαριστώ» και τέλος θα άπλωνε το χέρι του ώστε να βοηθήσει οποιονδήποτε χρειαστεί τη βοήθεια του…
Αν τα κατάφερα; Χμμμμμ… Σε γενικές γραμμές, θα τολμήσω να πω πως ναι… Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο… Φυσικά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά Ταυτόχρονα, δεν μπόρεσα να τα καταφέρω!!… Η προσπάθεια όμως είναι πολύ σημαντική… Νομίζω…
Πριν κάνω παιδιά, θεωρούσα ότι επιβάλλεται κάποιος να έχει φτάσει σε ένα Χ σημείο πάνω στην προσωπική του εξέλιξη και μετά να σκεφτεί να γίνει γονέας…
Σήμερα, έχοντας δύο παιδιά, θεωρώ ότι όταν είσαι γονέας, επιβάλλεται να εξελίσσεσαι καθημερινά, ώστε να μπορείς να αποτελείς το παράδειγμα για το παιδί σου, που με μαθηματική βεβαιότητα θα σου μοιάσει…
Με άλλα λόγια, θα πρέπει να βρω έναν τρόπο ώστε να γίνω όπως θέλω να γίνει το παιδί μου στα 35 του… Και όχι, αυτό που θέλω για τα παιδιά μου, δεν είναι ή γκρίνια για τον χρόνο που δεν φτάνει, ούτε ή μιζέρια του «που πάμε και τι κάνουμε»… Αλλά…
Θέλω για εκείνα άπειρα χαμόγελα…
Θέλω αληθινές σχέσεις και αξίες…
Θέλω ειλικρινή προσπάθεια…
Θέλω αλτρουισμό και ευθιξία…
Θέλω… Η κάθε τους ανάσα να γεμίζει την ψυχή τους με γαλάζιο…
Εκείνο το γαλάζιο που φωτίζει μοναδικά τον ουρανό μας και που ολόκληρος ο πλανήτης έχει να το ζηλεύει…
Εκείνο το γαλάζιο, το χιλιοτραγουδισμένο και χιλιογραμμένο από του κόσμου τους πιο ξακουστούς ποιητές και τραγουδοποιούς…
Εκείνο το γαλάζιο που εμπνέει κάθε ψυχή και την ραίνει με ελπίδα πως όλα θα γίνουν ξανά …
Με εκείνο το γαλάζιο που χρησιμοποίησε, χωρίς να το τσιγγουνευτεί, ο θεός στον ουρανό μας….
Και που μετά κρύφτηκε πίσω του… ώστε να μην τον βλέπουμε…
Κάτω από αυτό το πρίσμα προχωρώ…
Καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια για να μην το θυσιάζω στο βωμό της γκρίζας καθημερινότητας…
Εκείνο το γαλάζιο…
Το κείμενο έγραψε η Avra Foukou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου