Όταν όλα είναι καλά μετά βίας σκεφτόμαστε το σώμα μας εκτός από την άποψη εμφάνισης. Όταν μας επιφέρει πόνο, έχουμε μια τάση να το θεωρούμε σαν ένα τεμάχιο μηχανής λίγο σκουριασμένο. Τι εάν επρόκειτο να δούμε το σώμα μας ως ναό του Θεού.....
Είμαστε υπεύθυνοι για το σώμα μας
Έχουμε ευθύνες στην εργασία, στο σπίτι, αλλά σταματάμε για μια στιγμή να αποτιμήσουμε τη κατάσταση του σώματός μας; Δεχόμαστε την ευθύνη για αυτό; Πλενόμαστε πολύ γρήγορα, κάνουμε ένα ντους ή ένα μπάνιο και ντυνόμαστε χωρίς να παρατηρήσουμε τι αντιπροσωπεύει το σώμα μας.
Για να αγαπήσει κάποιος το σώμα του
«Πιστεύω ότι υπάρχουν δύο πράγματα για το ανθρώπινο σώμα που πρέπει να αντιληφθούμε : να το αγαπάμε καταρχήν και να το βλέπουμε ως αριστούργημα - είναι εργασία του Θεού, όχι δικιά μας. Κανένας καλλιτέχνης, γλύπτης σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ικανός να φτιάξει ένα ανθρώπινο σώμα και να το φτιάξει ζωντανό.
Είναι εργασία του Θεού σε όλο το μεγαλείο του, σε όλη την ομορφιά του. Κατόπιν έρχεται να το φροντίσει, π.χ. για να ξέρει ότι μπορούμε μόνο να εξυπηρετήσουμε το Θεό εάν ξεκινήσουμε να βλέπουμε το σώμα μας διαφορετικά. Το σώμα πρέπει να ζήσει αλλά πρέπει να το κάνουμε να ζήσει με το λεπτότερο τρόπο, με το να του δώσουμε αυτό που αναμένει από μας και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της αγάπης." Yvonne Trubert
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ανθρώπινο σώμα. Είναι ο πιο θαυμάσιος σταθμός ενέργειας στον κόσμο. Μας δόθηκε για να το αναθρέψουμε. Όταν το βλέπουμε σε όλη του τη δόξα, είναι ένας κήπος της Εδέμ. Έτσι για να γίνουμε υπεύθυνοι για το σώμα κάποιου πρέπει να γίνουμε επίσης ενήμερη για τη Θεία διάσταση κάποιου. Το σώμα είναι ο ζωντανός ναός διαβίωσης του Θεού.
Ο Ναός του Θεού
«Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του» λέει η Βίβλος. Αυτό σημαίνει πως ο Θεός κρύβεται βαθιά μέσα σε μας. Είμαστε όλοι μεταφορείς της ζωής του. Είμαστε μόνιμη αντανάκλαση του Θεού. Τον απεικονίζουμε σε όλες μας τις ενέργειές, σκέψεις, με τον τρόπο που βλέπουμε τους ανθρώπους, με τις χειρονομίες μας. Είμαστε τα παιδιά του.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αντιληφθούμε όταν γίνουμε ενήμεροι του ότι είμαστε παιδιά του Θεού, είναι το πόσο όμορφο είναι το σώμα μας.
Είτε παχουλός, μικρός, αδύνατος, νέος ή και όχι τόσο νέος, είναι καμμίας σπουδαιότητας. Το σώμα παραμένει όμορφο. Για να αναθραφεί δεν πρέπει μόνο να καλυφθεί με κρέμες και αλοιφές αλλά πάνω απ’ όλα να το προάγουμε με θεία τροφοδότηση. Προκειμένου να ζήσει χρειάζεται να λάβει θεία αγάπη μέσω της προσευχής.
Αυτό- συμφιλίωση
Για να καταλάβουμε το σώμα μας συνιστάται μια συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να τιμωρούμε και να φερόμαστε άσχημα στους εαυτούς μας. Η κατανόηση αυτού μπορεί μερικές φορές να είναι επίπονη.
Μέσω της αρρώστιας το σώμα μας στέλνει μηνύματα που πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Ο πόνος που εκφράζεται μέσω του σώματος μας είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σταματήσει. Στα μάτια μας ο θείος ναός γίνεται μια σκουριασμένη μηχανή.
Αλλά χωρίς πόνο, τα ανθρώπινα όντα δεν θα σταματούσαν ποτέ να σκέφτονται την δικιά τους άποψη. Η ασθένεια είναι η ευκαιρία στο ταξίδι μέσω ευθείας μεταφοράς, προς την εκμάθηση του να ακούει και να σέβεται τι είμαστε. Εντούτοις ο πόνος δεν είναι υποχρεωτικός.
Η ανθρώπινη συνειδητοποίηση δεν πρέπει απαραιτήτως να έρθει μέσω του πόνου. Παρόλα αυτά πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι ο Θεός μας έδωσε μια ψυχή και ένα σώμα. Πρέπει να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας με αυτήν την διάσταση προκειμένου να γίνει αισθητός ο Θεός μέσα μας. Πρέπει να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας.
Πώς άρχισε η «Πρόσκληση στη Ζωή» (IVI)
Το Σωματείο «Πρόσκληση στη Ζωή» άρχισε το 1983, με την πρωτοβουλία μιας γυναίκας που ονομάζεται Yvonne Trubert.
Εκείνη την περίοδο, η Yvonne ήταν στα πενήντα της. Μητέρα τεσσάρων παιδιών, και ήδη γιαγιά, είχε δώσει συνεχώς όλο τον ελεύθερο χρόνο της στους ανθρώπους που αντιμετώπιζαν δυσκολίες, ενώ συγχρόνως συνέχιζε τις επαγγελματικές της δραστηριότητες. Από το 1976, οι απαιτήσεις είχαν γίνει τόσο μεγάλες, που αποφάσισε να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στον αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων, που ερχόταν και χτυπούσαν την πόρτα της, ψάχνοντας για κάποιον που θα τους άκουγε, ψάχνοντας για αγάπη, για παρηγοριά.
Το 1982, η Yvonne προσκάλεσε περίπου είκοσι από αυτούς τους επισκέπτες για να δημιουργήσει μια ομάδα προσευχής. Πολύ γρήγορα, ξεκίνησε μια δεύτερη, έπειτα μια τρίτη. Το 1983, όλοι μαζί, ίδρυσαν το οικουμενικό σωματείο γνωστό ως «Πρόσκληση στη Ζωή» (Σωματείο βάσει του Γαλλικού νόμου του 1901). Το πρώτο κέντρο άνοιξε στη Boulogne, κοντά στο Παρίσι. Από τότε, τα κέντρα έχουν πολλαπλασιασθεί σε όλη τη Γαλλία, την Ευρώπη, και σε όλο τον κόσμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου