Λέμε πως η σκέψη δημιουργεί!
Και έτσι είναι. Κι αυτό, γιατί αποτελεί το πιο ισχυρό μας «εργαλείο» με το οποίο, από τη μια δηλώνουμε την κατεύθυνση, (δηλαδή το «ΠΟΥ» αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε κάτι), κι από την άλλη, δηλώνουμε το «σενάριο» που θα τη συνοδεύει, (δηλαδή το «ΤΙ» να είναι, αυτό που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, «ΤΙ» να κάνει για μας εκεί που θα κατευθυνθεί).
Αυτό όμως που τελικά θα «ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕΙ» την όλη δημιουργία μας, είναι το «Βαθύ Συναίσθημα» (ας το πούμε, μια και δεν υπάρχει άλλη πιο ακριβής, και κοντινότερη λέξη για να το περιγράψει), με το οποίο θα «ποτίζουμε», ή θα συνοδεύουμε την ανάλογη σκέψη…
ΚΥΡΙΩΣ, η «Βαθιά επιθυμία» (ένα είδος ……. Έρωτα, χωρίς να υποκρύπτει το οποιοδήποτε κόλλημα μας ή εξάρτηση εξαιτίας αυτής της δημιουργίας),η Απόλυτη Δυναμική της «Αισθαντικής Ανεξαρτησίας»,η «Σιγουριά» του αποτελέσματος, (χωρίς όμως να είμαστε στο μέλλον, αλλά να «φέρνουμε» το μέλλον στο τώρα μας Βιωματικά),
η Αυτοεκτίμηση, (πως αυτό που δημιουργούμε μας αξίζει),η Ακλόνητη Πίστη στο Σύμπαν και τον Εαυτό, (πως κατά κάποιον τρόπο «εισακούστηκε» το κάθε αίτημα μας και έχει ήδη δρομολογηθεί και γίνει,μια και έρχεται προς εμάς),με Πληρότητα (Εσωτερικής Αίσθησης Θέσης μας στα Εσωτερικά πεδία),και Ευγνωμοσύνη, (σαν Ευλογημένες Υπάρξεις που είμαστε,από «το χέρι προστασίας» που μας Τιμά με την Παρουσία του,σε όλες μας τις εκφράσεις και στάσεις της ζωής μας, κι αυτό, Είναι πραγματικότητα μας)…
Όλα, μα όλα αυτά είναι Ενέργειες. Ενέργειες, στις οποίες είναι απαραίτητο να «εκπαιδεύσουμε» τον εαυτό μας να τις «νιώθει», με Απόφαση. Αυτός είναι και ο χειρισμός των Ενεργειών…
Γιατί ως άνθρωποι είμαστε πράγματι Δημιουργοί. Του Εαυτού μας, της ζωής μας, του κόσμου μας, της Γης που κατοικούμε… Ανάλογη προς τη Δύναμη μας είναι και η «ακτινοβολία» της κάθε δημιουργίας μας.
Αυτό σημαίνει λοιπόν, πως με κάθε τι που στρέφουμε την ενέργεια μας εκεί ώστε να φέρει ένα αποτέλεσμα, «εκπαιδευόμαστε», (αρχικά πειραματιζόμενοι, και αργότερα συνειδητότατα), ώστε να φτάσουμε σ’ ένα σημείο κάποια στιγμή, «να παίζουμε όλες τις ενέργειες» στα δάχτυλα… Τότε γινόμαστε Κυρίαρχοι του πεδίου…
Για να έρθουμε όμως σε τέτοιο στάδιο Ωρίμανσης, πρέπει να εισχωρούμε σε όλα τα συναισθήματα που «ανεξέλεγκτα» μας παρασέρνουν, χωρίς οι ίδιοι να έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω τους, να τα ζούμε, να τα κατανοούμε, να τα ανακαλούμε κατά βούληση, να τα δυναμώνουμε ή να τα χαμηλώνουμε σε ισχύ και ένταση, και να «επιλέγουμε» φυσικά, από κάποια, να απέχουμε ακόμα και εντελώς…
Η πορεία μας είναι αυτή! Ξεκινώντας από «τα πάθη» ή «θέλω» του Υλικού σώματος, προχωρώντας στα συναισθήματα που μας καταρρακώνουν, για να φτάσουμε να ελέγξουμε τέλος ακόμα και τις σκέψεις μας.
Διότι οι πιο βαριές δονήσεις περιλαμβάνουν το Υλικό σώμα, οι αμέσως ανώτερες το Συναισθηματικό Σώμα, και ακόμα πιο ψηλά, οι «άπιαστες» και «φευγάτες» δονήσεις το Νοητικό Σώμα, (ή Ανώτερο Νοητικό, αφού θα έχουμε κατευνάσει το Κατώτερο Νοητικό, που περιλαμβάνει τις αναλυτικές σκέψεις που συλλαμβάνουμε σαν βροχή και μας ταξιδεύουν, χωρίς τις περισσότερες φορές να συνηγορούμε με αυτά τα ταξίδια μια και μας βασανίζουν).
Καλό είναι να θυμόμαστε όμως, ότι η επιλογή της κάθε σκέψης, θα φέρει «το κάθε αντίστοιχο» συναίσθημα, όπως ακριβώς και «το νιώσιμο» του κάθε συναισθήματος, τις σκέψεις που του αναλογούν. Παίζουμε λοιπόν ανάλογα…
Μέσα σε όλα αυτά φυσικά, έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε σε τι είμαστε «πιο αδύναμοι», και σε τι πιο δυνατοί. Χρησιμοποιούμε λοιπόν «τα δυνατά» μας σημεία για να κατευνάσουμε αυτά στα οποία, (ακόμα), υστερούμε. Το ομορφότερο παιχνίδι του τρισδιάστατου πεδίου στο οποίο βρισκόμαστε, και το μεγαλύτερο στοίχημα με τον Εαυτό μας…
Η Σκέψη επιλέγει λοιπόν ΠΟΙΑ θα είναι η κάθε Ενέργεια. Ποιος όμως «ο χρωματισμός» της, αυτό, είναι δουλειά του Συναισθήματος. (Όπως είπαμε όχι απόλυτα ακριβής σαν λέξη όμως). Γιατί το συναίσθημα είναι η κόλλα….. Γι’ αυτό και η Αγάπη έλκει, και γι’ αυτό τα πάντα είναι Αγάπη.
Όλες μα όλες οι Ενέργειες συγκεντρωμένες αποτελούν την Αγάπη. Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα. Αν τη νιώσουμε πραγματικά βρισκόμαστε στην Ευδαιμονία.
Που είναι η ανώτατη αισθαντική κατάσταση του ανθρώπου! Συμβαίνει γιατί η Αγάπη είναι αυτή που περιλαμβάνει τα πάντα. Αυτήν «σπάμε» σε κομμάτια, για να νιώσουμε τα συναισθήματα, χαμηλώνοντας τη δόνηση Της. Μια και αυτή, ΕΙΝΑΙ τα ΠΑΝΤΑ.
Αυτό, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να το ξεχνάμε ποτέ…
Με όλα αυτά καταλήγουμε, πως ένας άνθρωπος τελείως Νοητικός, είναι πράγματι ένας σκληρός άνθρωπος. Κι αυτό, γιατί δεν νιώθει… Ακόμα κι αν «συλλαμβάνει» και «έχει εκλάμψεις» της ουσίας των Εννοιών της Ανώτερης Νόησης, αν δεν αγγίξει την Αγάπη, δεν μπορεί να «αγκαλιάσει» τίποτα…
Κι αυτό γιατί η σκέψη δίνει τις «πληροφορίες» των Ενεργειών. Το νιώσιμο τους όμως «ΑΠΟ ΜΕΣΑ», το κάνει «η ταύτιση η δική μας» με κάθε μία από τις Ενέργειες.
Ο στοχασμός για Ελευθερία, Πίστη, Εμπιστοσύνη, Αυτοκυριαρχία, Αυτοδυναμία, Αυτάρκεια, κλπ, και για όλες τις Αξίες (τις οποίες έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες), είναι που μας καθιστά την Αλήθεια αυτών των Ενεργειών. Εμβαθύνοντας όμως. Όχι απλώς αποτυπώνοντας την ουσία τους στο Επίπεδο του Νου.
Δε μιλάμε για χαρά, λύπη, άγχος, απογοήτευση, κλπ. Αυτά είναι «χαμηλής δόνησης» ενέργειες, καθαρά συναισθηματικής φύσης, άρα του συναισθηματικού σώματος. Η Ανώτατη οκτάβα τους όμως είναι που μας δίνει την πραγματική Ουσία της κάθε Ενέργειας, και αυτήν πρέπει να αναζητάμε…
Ταυτιζόμενοι απόλυτα με την κάθε Ενέργεια, μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα της κάθε μιας από αυτές. Και ποια είναι σε νιώσιμο, αίσθηση, ταύτιση, και τι πληροφορίες φέρει.
Αν δεν φτάσει «να συνταράξει» όλο μας το Είναι η «γνωριμία μας» με κάθε μία Ενέργεια, δεν την έχουμε γνωρίσει πραγματικά, και άρα δεν μπορούμε και να την χειριστούμε. Γι’ αυτό λέμε, «να μπαίνουμε» μέσα, σε κάθε τι που αντιληφθήκαμε πως νιώσαμε. Να το πιάσουμε και να το ξετινάξουμε! Κι αυτό, μέχρι τη ρίζα του. Η «ρίζα» είναι το βάθος της Ενέργειας, και η Αλήθεια της.
Η ζωή μας όλη αποτελείται απ’ όλα τα παραπάνω. Οπότε γι’ αυτούς που «δεν έχουν χρόνο» γι’ Αυτογνωσία, θα πω πως η δικαιολογία αυτή, φαντάζει, (το λιγότερο), αστεία...
Από παντού, και σε όλα, υπάρχει η κατανόηση του Εαυτού, του πεδίου στο οποίο βρισκόμαστε, και όλων των Ενεργειών. Είναι εκεί. Εμείς χρειάζεται να πάμε να τις ζήσουμε, ώστε να τις δούμε οι ίδιοι «ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ», και «ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ»…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου