Μετενσάρκωση : Αλήθεια ή μύθος;
Ζούμε μόνο μια φορά ή ερχόμαστε και ξαναρχόμαστε στη ζωή με διαφορετικά σώματα σε διαφορετικές εποχές; Και τι είναι αυτό που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν τελικά ισχύει αυτό το διαχρονικό ταξίδι της ψυχής στην προσπάθεια της τελειοποίησής της;
Πραγματικά, υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που μόνο με τη μετενσάρκωση μπορούν να ερμηνευτούν. Αλλά και απλά γεγονότα που πιθανόν να συμβαίνουν και σε εμάς, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε… μπας και;
Η αντίληψη της μετενσάρκωσης, τόσο διαδεδομένη στην ανθρώπινη ιστορία, ακόμα και σήμερα για ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της γης έχει τη βεβαιότητα του θρησκευτικού δόγματος. Κι εμείς, οι «ορθολογιστές» του δυτικού κόσμου, πιάνουμε καμιά φορά τον εαυτό μας να φλερτάρει με την ιδέα πως μπορεί τελικά να ζούμε κι άλλες φορές, σαν να παίζουμε ένα παιχνίδι ρόλων που εξελίσσεται μέσα στους αιώνες.
Πέρα όμως από τις θεωρίες, το θέμα έχει ερευνηθεί και επιστημονικά. Η πιο εκτεταμένη έρευνα διάρκεσε 40 χρόνια και έγινε από τον ψυχίατρο Ίαν Στίβενσον, καθηγητή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια.
Ο Δρ. Στίβενσον εξέτασε τις περιπτώσεις περισσοτέρων από 3.000 παιδιά, που προέρχονταν από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες και ανέφεραν όλα ιστορίες από παλιές ζωές. Τα περιστατικά διασταυρώθηκαν και αποτέλεσαν το θέμα εκατοντάδων επιστημονικών εργασιών και 14 βιβλίων, που έγραψε ο Στίβενσον.
Γιατί χρησιμοποιήθηκαν παιδιά; Γιατί εκείνα είναι που θυμούνται. Στις περισσότερες περιπτώσεις, από τα δύο μέχρι τα τέσσερα χρόνια τους, αρχίζοντας να μιλούν, τα πιτσιρίκια ανέφεραν πολλές λεπτομέρειες από «άλλες» ζωές, σαν να τις ζούσαν τα ίδια.
Πολλά έμοιαζαν να έχουν μια σύγχυση ανάμεσα στην κανονική τους ζωή και σε εκείνη που περιέγραφαν. Μιλούσαν για άλλες οικογένειες, για συζύγους, για διαφορετικά μέρη και σπίτια, ακόμα και κάποιον θάνατο που βίωσαν. Έδειχναν να γνωρίζουν πράγματα ή να έχουν ικανότητες τύπου «παιδιά-θαύματα».
Φυσικά, τα περιστατικά αυτά ήταν περισσότερα στις κουλτούρες και στις φυλετικές ομάδες που πιστεύουν στη μετενσάρκωση, στην Άπω Ανατολή, στη Δυτική Αφρική ή στην Αλάσκα, καθώς οι ίδιοι οι συγγενείς ενθάρρυναν τα παιδιά να μιλούν για κάτι τέτοιο. Παρόλο όμως που στις δυτικές χώρες, όπως ήταν αναμενόμενο, κάτι τέτοιο εκλαμβανόταν σαν φαντασία του παιδιού, αναφέρθηκαν κι εκεί ουκ ολίγες τέτοιες ιστορίες.
Τα σωματικά σημάδια της άλλης ζωής
Όμως ο Στίβενσον διαπίστωσε άλλο ένα συγκλονιστικό στοιχείο, που συνέδεε τη μετενσάρκωση με τη βιολογία: το 35% των παιδιών αυτών είχαν εκ γενετής στο σώμα τους ανεξήγητα σημάδια ή αναπηρίες, αντίστοιχα με τραυματισμούς από τους οποίους πέθαναν στη ζωή που θυμούνταν.
Σημάδια που έμοιαζαν με ουλές από σφαίρες ή μαχαίρια, για παράδειγμα, ακριβώς στα σημεία όπου υποστήριζαν πως είχαν δεχτεί τη θανάσιμη επίθεση. Σε 210 περιπτώσεις αυτό επιβεβαιώθηκε από διηγήσεις άλλων. Σε 49 περιπτώσεις βρέθηκαν και επίσημα έγγραφα, πιστοποιητικά θανάτου και ιατροδικαστικές εκθέσεις. Στις 43 από αυτές επιβεβαιωνόταν απόλυτα η ιστορία του παιδιού.
Έτσι, το θέμα άρχιζε να αποκτά μια επιπλέον διάσταση. Ότι τα βιώματα της ψυχής που μετενσαρκωνόταν ήταν τόσο έντονα, ώστε αποτυπώνονταν ακόμα και στο καινούργιο της σώμα. Μερικά άλλα κοινά στοιχεία που συνάντησε ο Στίβενσον στα περιστατικά που ερεύνησε ήταν τα ακόλουθα:
Τα παιδιά που είχαν γεννηθεί σε χώρες όπου ο ταξικός διαχωρισμός είναι έντονος, όπως στην Ινδία, και θυμούνταν μια ζωή σε ανώτερη τάξη, έδειχναν να απαιτούν να έχουν μια διαφορετική μεταχείριση και σχεδόν να απορούν με τις συνθήκες ανέχειας όπου είχαν βρεθεί. ‘Η ζητούσαν διαφορετικά φαγητά και ρούχα από εκείνα που τους προσφέρονταν.
Όταν μιλούσαν για την άλλη τους ζωή, τα περισσότερα χρησιμοποιούσαν ενεστώτα χρόνο και έμοιαζαν να μπερδεύουν την τωρινή κατάσταση με την παλιά. Άλλες στιγμές έδειχναν να βρίσκονται περισσότερο στη μία ζωή και άλλοτε στην άλλη.
Κοινός παρονομαστής αυτών των ενθυμήσεων είναι ότι όσο το παιδί μεγάλωνε, άρχιζαν να σβήνουν. Γύρω στα τέσσερα με εφτά χρόνια του το παιδί θυμόταν όλο και λιγότερα και μέχρι τα δέκα με έντεκα, η «άλλη ζωή» είχε σχεδόν χαθεί. Ή και πολλά παιδιά επέλεγαν να πάψουν να μιλούν γι’ αυτήν, καθώς γίνονταν πιο ευαίσθητα στις αντιδράσεις του περιβάλλοντός τους.
Αν πράγματι έχουμε ξαναζήσει, πιθανόν ο λόγος που δεν το θυμόμαστε να είναι και ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, καθώς θα ήταν αφόρητο να έχουμε να κουβαλάμε ψυχικά τραύματα αιώνων. Σκέψου πόσο μερικές φορές σε βαραίνουν αυτά που έχεις ζήσει μέχρι τώρα, φαντάσου και να προσέθετες τα βάρη από μερικές δεκάδες ακόμα ζωές!
Όμως ακόμα κι έτσι, πάντα υπάρχουν «διαρροές». Και ενισχύονται οι λόγοι που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε μήπως τελικά ερχόμαστε στη ζωή περισσότερες από μια φορά. Να ποιοι είναι αυτοί:
Αυτό το έχω ξαναζήσει
Μπορεί καμιά φορά ενώ βρίσκεσαι σε ένα καινούργιο μέρος ή κατάσταση, να νιώθεις ότι δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Λέγεται déjà vu, η περίεργη αίσθηση ότι ένα γεγονός το έχεις ξαναζήσει, ενώ αποκλείεις λογικά να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Οι υποστηρικτές της μετενσάρκωσης λένε ότι αυτό αποδεικνύει πως η θεωρία ευσταθεί.
Βέβαια από την άλλη, η επιστήμη της νευρολογίας του εγκεφάλου έχει μια άλλη εξήγηση: ότι μπορεί μερικές φορές να συμβαίνει κάποιου είδους νευρολογικό μπλοκάρισμα στον εγκέφαλο, που να μας κάνει να αντιστρέφουμε τη σειρά του ερεθίσματος και της επεξεργασίας του, θεωρώντας λανθασμένα ότι κάτι που μόλις βιώσαμε, μας είναι οικείο και άρα έχει επαναληφθεί.
Αυτό όμως κρατά μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου και δεν εξηγεί πώς μπορεί να βρίσκει κανείς τον δρόμο του σε μια άγνωστη πόλη, για την οποία έχει την αίσθηση πως δεν τη βλέπει για πρώτη φορά.
Όπως και δεν εξηγεί κάτι ακόμα πιο σημαντικό: το γιατί ορισμένα πρόσωπα μας φαίνονται οικεία στο πρώτο δευτερόλεπτο που τα γνωρίζουμε και μας δημιουργούν έντονη έλξη ή απώθηση, χωρίς να καταλαβαίνουμε γιατί.
Ποιανού είναι αυτή η ανάμνηση;
Μερικές φορές μπορεί να έχουμε περίεργες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια για πράγματα που νομίζαμε ότι ζήσαμε, αλλά κανείς άλλος από το περιβάλλον μας δεν τα επιβεβαιώνει. Ή που δεν ξέρουμε αν ήταν αναμνήσεις ή όνειρα, μας έχουν αφήσει όμως μια πολύ ζωντανή αίσθηση.
Ορισμένα από τα άτομα που λένε ότι έχουν ζήσει προηγούμενες ζωές, είχαν στα παιδικά τους χρόνια εικόνες του εαυτού τους σαν «φλασιές» με ρούχα άλλων εποχών, σε διαφορετικά σπίτια. Φυσικά, η ανθρώπινη φαντασία, ιδίως η παιδική, μπορεί να δημιουργήσει πολλές ψευδαισθήσεις. Όμως αυτές οι περίεργες αναμνήσεις είναι επίμονες και έχουν μια άλλη δύναμη.
Οι ανεξήγητες φοβίες
Υπάρχουν φόβοι και φοβίες που έχουν γραφτεί στο ανθρώπινο κύτταρο εδώ και χιλιάδες χρόνια, για παράδειγμα ο φόβος του σκοταδιού ή των φιδιών, καθώς αφορούν καθαρά την επιβίωση.
Άλλοι όμως είναι παράλογοι, όπως το να φοβάται κανείς τα αιχμηρά αντικείμενα, το νερό, τους κλειστούς χώρους, ενώ δεν έχει συμβεί κάτι στη ζωή του (ακόμα και στη ζωή του μέσα στη μήτρα της μητέρας του) που να την απειλήσει και να δικαιολογεί κάτι τέτοιο. Έτσι, πιστεύεται ότι η αιτία είναι ένα βίωμα από προηγούμενη ενσάρκωση.
Στις έρευνες του Ίαν Στίβενσον το ένα στα τρία παιδιά που είχε υποστεί έναν βίαιο θάνατο, είχε αναπτύξει τις αντίστοιχες φοβίες. Για παράδειγμα, κάποιο που είχε πεθάνει από πνιγμό, δεν άντεχε όχι μόνο να κολυμπήσει, αλλά ούτε καν να μπει σε μπανιέρα. Κάποιο που είχε πυροβοληθεί, φοβόταν τα όπλα.
Οι σπάνιες ικανότητες, οι μπερδεμένες ταυτότητες και τα πάθη
Τα παιδιά-θαύματα από πολλούς θεωρούνται μια απόδειξη για τη μετενσάρκωση. Κάθε τόσο ξεπηδούν εκπληκτικά ταλέντα στη μουσική, στη ζωγραφική, στον χορό, ακόμα και στις επιστήμες.
Αρκεί μια ματιά στο youtube για να θαυμάσει κανείς αυτά τα πιτσιρίκια που πετυχαίνουν επιδόσεις, που κανονικά θα προϋπέθεταν πολλά χρόνια ενασχόλησης με τον συγκεκριμένο τομέα. Όσο μεγάλο κι αν είναι το ταλέντο τους, η απόδοσή τους έχει επιπλέον μια ωριμότητα, λες και βλέπεις μεγάλους ανθρώπους σε σώμα παιδιού.
Είναι σαν να γεννήθηκαν έτοιμα. Ή μήπως πράγματι το είχαν ξανακάνει σε μια προηγούμενη ζωή; Το ίδιο ισχύει και με την ευκολία να μαθαίνει κανείς μια άσχετη με το περιβάλλον του ξένη γλώσσα, σαν απλώς να την ξαναθυμάται.
Όπως όμως πιθανολογείται ότι μεταφέρονται τα χαρίσματα, το ίδιο μπορεί να γίνεται με τις αδυναμίες. Το να αναπτύσσει κανείς έντονα πάθη και εθισμούς, από τα οποία αδυνατεί να ξεφύγει, και μάλιστα σε σχετικά μικρή ηλικία και χωρίς να έχει παρόμοιες επιρροές από το περιβάλλον του, είναι μια πιθανή ένδειξη απομειναριών από το παρελθόν.
Ένα άλλο θέμα που συνάντησε ο Στίβενσον στις περιπτώσεις που ερεύνησε ήταν η δυσκολία προσαρμογής, όταν το άτομο στην προηγούμενη ζωή του είχε άλλο φύλο. Μπορεί να ακολουθούσε το ντύσιμο και τη συμπεριφορά της προηγούμενης σεξουαλικής του ταυτότητας ή μεγαλώνοντας να είχε ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Και αυτό σε κοινωνίες που δεν είναι καθόλου ανεκτικές με την ομοφυλοφιλία.
Άλλο κατάλοιπο από το παρελθόν μπορεί να είναι διάφοροι ανεξήγητοι πόνοι ή δυσκολίες με την υγεία που δεν έχουν άλλη αιτιολογία. Το άτομο τότε μπορεί να χαρακτηρίζεται σαν… κατά φαντασίαν ασθενής, καθώς δεν υπάρχει ιατρική εξήγηση. Όμως, η θεωρία της μετενσάρκωσης δίνει μια ερμηνεία και γι’ αυτό.
Και το πιο περίεργο, που έχει επιβεβαιωθεί από διάφορες μαρτυρίες, είναι ότι ο ανεξήγητος πόνος ή το ιατρικό πρόβλημα εμφανίζεται ξαφνικά σε μια ηλικία, που συμπίπτει με εκείνη που είχε το άτομο όταν τραυματίστηκε ή αρρώστησε στο ίδιο σημείο, στην άλλη ζωή του.
Οι ψυχολόγοι που κάνουν θεραπευτικές αναδρομές με ύπνωση σε προηγούμενες ζωές έχουν συναντήσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις.
Οι πατρίδες της καρδιάς
Ένα άλλο στοιχείο που υποστηρίζει τη θεωρία της μετενσάρκωσης είναι η έλξη που μπορεί να νιώθει κάποιος για ορισμένες χώρες, εποχές ή πολιτισμούς. Ο ένας μπορεί για παράδειγμα να ξετρελαίνεται με την Ινδία ή με το Περού και να πηγαίνει να ζήσει εκεί. Άλλος να λατρεύει την Αναγεννησιακή Ιταλία ή την Αρχαία Αίγυπτο.
Να μαγεύεται στα μουσεία και να μελετά οτιδήποτε έχει σχέση με την εποχή εκείνη. Κάποιος πάλι μπορεί να ονειρεύεται να ζούσε στην Αθήνα του Περικλή ή στο Παρίσι του Μεσοπολέμου. Και αυτά, όχι με την απλή έννοια ότι «θα του άρεσε», αλλά με την αίσθηση πως αυτή θα ήταν η εποχή και ο τόπος του, η πατρίδα της καρδιάς του.
Να φαντασιώνεται, να προσπαθεί στην τωρινή του ζωή να εντάξει τρόπους διαβίωσης και ντυσίματα εκείνου του καιρού, να ρουφάει με δίψα οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν, βιβλία, ταινίες, πληροφορίες.
Τα ίδια όνειρα και οι συνεχόμενοι εφιάλτες
Ένα άλλο φαινόμενο που ενισχύει την πιθανότητα να έχουμε ξαναζήσει είναι τα όνειρα και ιδίως οι εφιάλτες που επαναλαμβάνονται. Μπορεί για παράδειγμα να βλέπεις συχνά το ίδιο σπίτι ή τοποθεσία με απίστευτες λεπτομέρειες, ενώ δεν έχεις βρεθεί ποτέ εκεί στην πραγματικότητα.
Και να υπάρχεις εκεί μέσα στο όνειρο σαν ένα άτομο με εντελώς διαφορετική ζωή και σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν σου φαίνεται περίεργο. Ή να βλέπεις τα ίδια πρόσωπα σε επαναλαμβανόμενα όνειρα, που δεν τα έχεις ξανασυναντήσει στο ξύπνιο σου.
Οι εφιάλτες είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Και είναι πιο πιθανοί, καθώς θεωρητικά τα τραυματικά γεγονότα, είναι εκείνα που μένουν περισσότερο στη μνήμη της ψυχής.
Και με αυτούς ξεκίνησε η συγκλονιστική ιστορία ενός μικρούλη από τις ΗΠΑ, που ανακάλεσε την προηγούμενη ζωή του σαν πιλότος που έπεσε στον πόλεμο με εντυπωσιακή ακρίβεια.
Ο πιλότος που ξαναγύρισε
Πριν από δεκατέσσερα χρόνια ήρθε στη δημοσιότητα η περίπτωση ενός δίχρονου αγοριού από τη Λουιζιάνα των ΗΠΑ, του Τζέιμς Λέινινγκερ. Ο μικρούλης, ένα καθ’ όλα φυσιολογικό παιδί, άρχισε ξαφνικά να ξυπνά τις νύχτες φωνάζοντας για ένα αεροπλάνο που έπεφτε φλεγόμενο και ο «μικρός άνθρωπος» που ήταν μέσα, δεν μπορούσε να βγει.
Και αυτός ο μικρός άνθρωπος ήταν ο ίδιος. Οι εφιάλτες ήταν σχεδόν καθημερινοί. Σταδιακά το αγοράκι άρχισε να δίνει και άλλες λεπτομέρειες, απ’ όπου συντέθηκε η ιστορία ενός πιλότου μαχητικού αεροπλάνου που είχε καταρριφθεί.
Το ίδιο το μικρό έδειχνε να ξέρει πράγματα για τα μαχητικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που θα ήταν αδύνατο να γνωρίζει υπό φυσιολογικές συνθήκες. Ανέφερε το όνομα του αεροπλανοφόρου από το οποίο είχε απογειωθεί στην τελευταία του πτήση, καθώς και το όνομα του καλύτερού του φίλου.
Όταν σε μια φωτογραφία αναγνώρισε την Ιβοζίμα της Ιαπωνίας, αποκαλύφθηκε ότι μιλούσε για έναν αληθινό πιλότο, τον Τζέιμς Χάστον, που είχε πράγματι σκοτωθεί το 1945, κατά την απόβαση των Αμερικανών στην Ιβοζίμα, ενώ όλες οι λεπτομέρειες που έδινε ο μικρός επαληθεύτηκαν.
Χαρακτηριστικό ήταν πως είχε δώσει και σε τρία κουκλάκια Τζι-Αϊ-Τζο που είχε, τα μικρά ονόματα πιλότων αεροπλάνων που είχαν επίσης καταρριφθεί από τους Ιάπωνες σε εκείνη τη μάχη, λέγοντας ότι τους είχε συναντήσει «όταν πήγε στον ουρανό». Μετά από πολύχρονες έρευνες των γονέων, διασταυρώθηκαν τα περιστατικά και με βετεράνους συμπολεμιστές του Χάστον και με την οικογένειά του.
Αργότερα, ο μικρούλης είπε επίσης στους γονείς του ότι ήταν… καλοί γονείς και σωστά έκανε και τους διάλεξε για να επιστρέψει στη ζωή.
Είπε μάλιστα ότι η επιλογή του έγινε όταν τους είδε σε ένα ροζ ξενοδοχείο στη Χαβάη, όπου πραγματικά το ζευγάρι είχε πάει ταξίδι, λίγο πριν η μητέρα του μείνει έγκυος. Αλλά και ο Δρ. Ίαν Στίβενσον έχει επίσης αναφέρει στα περιστατικά που ερεύνησε περιπτώσεις επιλογής από το ίδιο το παιδί της οικογένειας, στην οποία θα γεννιόταν.
Ο μικρός Τζέιμς εξακολούθησε να έχει τους εφιάλτες μέχρι τα οκτώ χρόνια του, αν και σε πιο ήπια μορφή. Οι γονείς του έγραψαν ένα βιβλίο με την ιστορία αυτής της συναρπαστικής αναζήτησης στην προηγούμενη ζωή του παιδιού τους, που έχει προστεθεί στα αμέτρητα βιβλία έχουν γραφτεί για τη μετενσάρκωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου