Τις τελευταίες δεκαετίες δυο ισχυρές δυνάμεις παλεύουν στην ψυχή των περισσότερων νέων γυναικών : η μια τις οδηγεί στην αυτοδυναμία - συνήθως σε μορφωτικό, επαγγελματικό και οικονομικό επίπεδο - και η άλλη αναζητά συναισθηματικές σχέσεις με ένα άνδρα, ικανό να τις βγάλει από τον μικρόκοσμο της ρουτίνας, να την οδηγήσει σε υψηλά επίπεδα έντασης, χαράς και συντροφικότητας.
Φαινομενικά, στη σκέψη πολλών γυναικών, αυτές οι δυο δίκαιες αξιώσεις της καρδιάς βρίσκονται σε αντίθετη τροχιά. Είναι αλήθεια ή ψέματα; Μήπως είναι αλήθεια ότι κόστισε ακριβά η φεμινιστική επανάσταση, περίοδος μιας εξονυχιστικής ανατομίας των σχέσεων αλλά και μιας εξαντλητικής προσπάθειας των νέων γυναικών να αλλάξουν κοινωνική, εργασιακή και μορφωτική θέση;
Η μήπως αυτό ήταν μια οδυνηρή μεν πλην όμως απαραίτητη μετάβαση από τον παραλογισμό της γυναικείας υποταγής στην σοφία της αγάπης;
Η παραδοσιακή εμπειρία αιώνων ήθελε τις γυναίκες εντελώς εξαρτημένες από τους άνδρες και η φεμινιστική πρόταση όχι μόνο ανεξάρτητες αλλά συχνά επιθετικές στη σχέση τους με τους άνδρες. Εκτοπισμένες για αιώνες σε υποδεέστερες θέσεις, αρματώθηκαν τα όπλα του ανταγωνισμού εναντίον των ανδρών, μιμήθηκαν ανδρικές συμπεριφορές, απέδειξαν ότι δεν έχουν ανάγκη τους άνδρες και τελικά τα κατάφεραν: η ισότητα ήλθε αλλά οι άνδρες έφυγαν από τη ζωή τους!
Στις 10ετίες που πέρασαν οι γυναικείες συμπεριφορές μετακινήθηκαν από την θέση υποταγής και ενοχής για όλα τα προβλήματα της σχέσης.
Στο παλιό, παραδοσιακό κατηγορητήριο των ανδρών «γκρινιάζεις, πάχυνες, γέρασες, έγινες βαρετή, φταις εσύ που δεν σε ποθώ» οι γυναίκες αντέταξαν υπόκωφα εμπόλεμες συμπεριφορές, έφτασαν σε εποχές που φαινομενικά αδιαφορούσαν για τους άνδρες, δεν χάριζαν ούτε ένα χαμόγελο ανταπόκρισης στα ανδρικά φλερτ, από τον φόβο μην θεωρηθούν στερημένες!
Το αποτέλεσμα σήμερα, είναι συχνά πολύ δυσάρεστο: σχέσεις αναλώσιμες που δεν κρατούν παρά μερικά φεγγάρια, κριτική πρόθεση, αλληλοκατηγορίες, γάμοι-υποδείγματα αδιαφορίας και απόσυρσης.
Συνειδητοποίηση
Αρκετές γυναίκες σήμερα σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι ενδιαφέρονται για τους άνδρες, θέλουν να τους αγαπήσουν και να αγαπηθούν, λαχταρούν την παρουσία τους στη ζωή τους, αναθεωρώντας όλο και πιο συχνά τις αντιλήψεις των προηγούμενων 10ετιών, τότε που η αγάπη ήταν σύμπτωμα αδυναμίας, συμβιβασμός και εξάρτηση τότε που η λαχτάρα για συν-ύπαρξη καταδικάσθηκε ως απώλεια ελέγχου της γυναικείας πορείας προς την ανεξαρτησία.
Κι όμως! Η γυναίκα είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια της συναισθηματικής ζωής, αυτή είναι η επιδέξια σύμβουλος στην επαφή με τα συναισθήματα, είναι αυτή που ξέρει να χαρίζει εύκολα και απλόχερα βαθιές διαπροσωπικές σχέσεις. Σήμερα, η σύγχρονη αναζήτηση μιας σχέσης περιέχει ειρήνη, σεβασμό, ελευθερία, αυτονομία αλλά και πλούσια συναισθήματα, μέσα από μια ώριμη και εξελιγμένη σχέση με βάση την αγάπη και την επιείκεια.
Επιείκεια;
Πώς είναι δυνατόν να βιώνει μια γυναίκα τόσο έντονα συναισθήματα για ένα άνδρα στον πρώτο καιρό της σχέσης τους και αργότερα να απογοητεύεται σε ένα τόσο μεγάλο βαθμό που να νιώθει βασανισμένη μέσα σ΄αυτή τη σχέση;
Άραγε συμβαίνει αυτό γιατί «έπεσε έξω» στην επιλογή συντρόφου, προσπερνώντας στην διάρκεια του έρωτα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του ή φαντασίωνε ότι θα τον αλλάξει;
Συχνότερα συμβαίνει το δεύτερο, η φαντασίωση ότι αυτός ο άνδρας, κάτω από τη γυναικεία καθοδήγηση, θα κάνει αλλαγές μετά τον γάμο ή τη συμβίωση ή θα αναλάβει βάρη και υποχρεώσεις που στην διάρκεια του έρωτα δεν αναλάμβανε. Συχνά, η γυναικεία καθοδήγηση είναι τιμωρητική, αυστηρή, επικριτική και φυσικά επιστρέφει άρνηση, αδιαφορία, θυμό και ένταση.
Ανάμεσα στο γεγονός (ερέθισμα) και στην συμπεριφορά ( αντίδραση) μπορεί εισχωρήσουν φόβοι και άδικες ερμηνείες, όπως « με εκμεταλλεύεται, είναι κακομαθημένος, φταίει η μητέρα του, βολεύτηκε» αλλά και η επιείκεια.
Υποστηρίζω την άποψη ότι τα διψήφια ποσοστά χαμένων σχέσεων και διαζυγίων δεν οφείλονται στην ύπαρξη συντρόφων-τεράτων αλλά σε λανθασμένες ερμηνείες των συμπεριφορών τους, όχι για όλες τις σχέσεις αλλά σίγουρα για πολλές.
Οι σχέσεις δεν δείχνει να βασίζονται τόσο στο ποιος είναι ο σύντροφος τι κάνει και τι δεν κάνει σωστά και δίκαια αλλά στο ποιες θέλουν να είναι οι γυναίκες, σε ποιο βαθμό έχουν ωριμάσει ώστε να μην νιώθουν αδικαιολόγητες ανασφάλειες.
Σήμερα οι γυναίκες κερδίζουν τα προς το ζην, είναι συχνά επιτυχημένες και οικονομικά ανεξάρτητες, δεν χρειάζονται πια ούτε την υποταγή ούτε και τις ακραίες φεμινιστικές αντιλήψεις του τύπου «όσο πιο επιθετικά τόσο πιο καλά θα εμπεδώσει ότι δεν τον έχω ανάγκη» αλλά μπορούν να υπηρετήσουν τις συναισθηματικές ανάγκες τους , αυτές που βασίζονται στην ύπαρξη της αγάπης, στην απουσία ανταγωνισμού.
Βεβαιότητες ή ερμηνείες;
Ότι καθυστερεί στα ραντεβού του είναι ένα γεγονός ( ερέθισμα), όπως και το ότι για παράδειγμα δίνει προτεραιότητα στη δουλειά του, στους φίλους του ή στα χόμπυ του. Η ανταπόκριση μιας γυναίκας ( αντίδραση) συχνά εξαρτάται από την ερμηνεία που δίνει στα γεγονότα-ερεθίσματα κι αυτό έχει άμεση σχέση με τις αντιλήψεις της, τις συναισθηματικές ανασφάλειες και τον βαθμό που παίρνει κάθε τι πολύ προσωπικά.
Ναι θα μπορούσε να πρόκειται για αδιαφορία, εκμετάλλευση, βόλεμα, κοροϊδία αλλά εξίσου καλά θα μπορούσε να αφορά τις δικές του ανασφάλειες, τον δικό του ανεξιχνίαστο κόσμο , αυτόν που καλεί μια γυναίκα να τον κατανοήσει, να τον συζητήσει ανάλαφρα, να γελάσει με τις παιδικότητές του αντί να τον ερμηνεύσει με βαρύγδουπες και αρνητικές-επιθετικές ψυχολογικές παραμέτρους.
Κεντράροντας στην αγάπη
Σήμερα η πρόταση είναι να παραδεχθούμε χωρίς ντροπές και ενοχές ότι η αγάπη ενός άνδρα είναι στο επίκεντρο της γυναικείας ζωής, θέλουμε να υπάρξει, θέλουμε να διατηρηθεί. Αντί να διαγράφουμε μια σχέση είναι καλύτερα να διαγράψουμε την πίκρα, την απογοήτευση και την δυσφορία μέσα σε μια σχέση , να βρούμε επικοινωνιακούς τρόπους κατανόησης, καλώντας ένα άνδρα να γκρεμίσει κι αυτός ένα μέρος από το τείχος του δικού του κόσμου.
All copyrights by Ψυχολόγος | Μαρία Λασσιθιωτάκη
Maria Lassithiotaki.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου