Περπατώ ένα ηλιόλουστο και κρύο πρωινό με πόδια κουρασμένα από την μακριά διαδρομή που διασχίζω. Ο ήλιος, λέω, είναι ανίκανος να ζεστάνει την τραχιά επιφάνεια των χεριών μου και να διεισδύσει στο κεφάλι μου για να το ημερέψει. Η δική μου αναζήτηση είναι ίσως και δική σου, η δική μου δυσαρέσκεια και δική σου.
Ψάχνω συνεχώς κάτι άλλο από αυτό που έχω τώρα, κάτι καλύτερο όπως θα έλεγαν πολλοί.
Συχνά αγκιστρώνομαι στο πως θα ήθελα να είναι η ζωή μου
Τι θα ήθελα να έχω
Ποιά θα ήθελα να είμαι
Τι θα ήθελα να έλεγαν οι άλλοι για μένα
Τι θα προτιμούσα να μην έχω περάσει
Τι επιθυμώ να συμβεί
Τι επιθυμώ να πάψει να συμβαίνει
Πόσο θετικά θ’άλλαζε η ζωή μου
Εάν είχα περισσότερα χρήματα και καλύτερη δουλειά
Εάν είχα περισσότερη αγάπη
Καλύτερη υγεία
Μια σχέση όπως την ήθελα
Πόσο ωραιότερη θα ήταν η ζωή μου εάν
το παράθυρο της κρεβατακόμαρας μου έβλεπε σε κήπο
εάν οι άνθρωποι γύρω μου άλλαζαν
εάν είχα ένα μαγικό ραβδί που θα εξάλειφε όλα τα προβλήματα μου τα άγχη μου, τον πόνο μου.
Όμως, ας μη γελιέμαι, δεν είναι ο ήλιος που θα ημερέψει το κεφάλι μου
Είναι η κατανόηση ότι το να προσκολλώμαι στο πως θα ήθελα να είναι η ζωή μου, είναι μια μορφή αυτοβασανισμού.
Ήρθε η ώρα ν’απελευθερωθώ απ΄όλα τα «εάν» και να ερωτευτώ τη ζωή μου όπως είναι τώρα με όλα όσα την αποτελούν.
Ένα από τα βιβλία που ποτέ δεν παύει να με εμπνέει είναι το «Heal Thyself» του Saki Santorelli, διευθυντή της Κλινικής Μείωσης Στρες του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης. Ο Δρ. Santorelli εφαρμόζει την πρακτική της Ενσυνειδητότητας στην Ιατρική.
Γράφει λοιπόν πως ο πόνος, ο θυμός, η ντροπή, η ενοχή, η λύπη, δεν είναι προβλήματα από μόνα τους. Είναι συναισθήματα, και η ρίζα όλων αυτών των δυσάρεστων συναισθημάτων βρίσκεται στην αίσθηση διαχωρισμού μας από τους άλλους και στην προσκόλληση που έχουμε στον εαυτό μας και στον περιορισμένο κόσμο που τον αποτελεί.
Πράγματι, η προσκόλληση μας στο πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος μας και η απόρριψη αυτού που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι η ρίζα του πόνου που βιώνουμε ως άνθρωποι.
Είναι εκείνη η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που επιθυμώ να είμαι, να έχω, να βιώνω και αυτό που είμαι, έχω και βιώνω στο τώρα που δημιουργεί την εσωτερική μου δυσαρέσκεια. Το κέντρο αυτού του πόνου είναι όμως η λέξη «εγώ». «Γιατί ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλω; Γιατί δε μου δίνεται αυτό που έχω ανάγκη;Γιατί θα πρέπει να υποφέρω;».
Η επιθυμία μας να σμιλεύσουμε τον κόσμο όπως θα τον θέλαμε, δημιουργεί αυτή την προσκόλληση στον εαυτό μας και εντείνει τα συναισθήματα διαχωρισμού μας από τους άλλους. Σιγά σιγά αλλά σίγουρα διαμορφώνει τις περισσότερες σχέσεις μας με τρόπους που μπορεί ν’αποβούν καταστροφικοί.
Είναι πιθανόν πως όλοι μας θυμόμαστε στιγμές στη ζωή μας όπου η προσκόλληση στον εαυτό και η αυτοπροστασία μας κατέρρευσαν για λίγο.Ίσως αυτό να συνέβη επειδή ερωτευτήκαμε, ή επειδή νοιαζόμασταν πολύ για κάποιον άλλο που υπέφερε. Πάντως χάσαμε τον εαυτό μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παρασυρόμενοι από μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης και ενότητας.
Ίσως η απάντηση σε αυτή τη βαθιά αίσθηση δυσαρέσκειας και ανικανοποιήτου που διακατέχει πολλούς από εμάς είναι ν’αναπαράγουμε την αίσθηση βαθιάς επαφής με τους άλλους. Αυτό είναι δυνατόν εάν μάθουμε να καλλιεργούμε το αίσθημα της συμπόνιας.
1. Επίγνωση της προστατευμένης καρδιάς
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις πληγωμένος, λυπημένος ή κλεισμένος στον εαυτό σου, αφιέρωσε λίγο χρόνο στην επίγνωση της αναπνοής σου και στις αισθήσεις που υπάρχουν στο στέρνο σου-το σφίξιμο, την αίσθηση σύσπασης και την σκληρότητα. Καθώς ξεκινάς να βιώνεις αυτά τα συναισθήματα, παρατήρησε πόση απαλότητα και διαφάνεια υπάρχει μέσα στην επιφανειακή τους στερεότητα.
2.Αφύπνιση της ζεστής καρδιάς
Αφού αφιερώσεις λίγα λεπτά στην επίγνωση της αναπνοής, θυμίσου ένα γεγονός όπου ένιωσες ότι αγαπιέσαι και φροντίζεσαι από κάποιον άλλο.Ακόμα κι αν συνέβη πριν πολύ καιρό, δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να νιώσεις την ποιότητα και το βάθος της αγάπης που σου προσφέρθηκε από κάποιον άλλο. Μείνε με αυτή τη ζεστή παρουσία, νιώθοντας το πως η καρδιά αρχίζει να μαλακώνει σε απόκριση μιας τέτοιας αγάπης
3. Στέλνοντας αγάπη και ευγένεια
Καθώς αρχίζεις να νιώθεις οικειότητα με την καρδιά μέσα από την αποδοχή της αγάπης, μπορείς ν’αρχίσεις να μοιράζεσαι αυτό το συναίσθημα με άλλους. Άφησε την καρδιά να μεταμορφωθεί από δέκτη σε πομπό.Φέρε στο μυαλό σου κάποιον για τον οποίο νοιάζεσαι και στείλε του την αγάπη σου. Δεν χρειάζεται να το πιέσεις.
Απλώς νιώσε τη φυσική τάση της καρδιάς να περιλαμβάνει άλλους. Καθώς αυτό το συναίσθημα βαθαίνει και μεγαλώνει, παρατήρησε ότι μπορείς να στείλεις φροντίδα και αγάπη στην οικογένεια σου, σε συγγενείς, φίλους, συναδέλφους κτλ. Παρατήρησε ότι σιγά σιγά γίνεται ευκολότερο να περιλαμβάνεις ξένους ή ανθρώπους που δεν συμπαθείς ιδιαίτερα.
4. Μπαίνοντας στη θέση κάποιου άλλου
Πολύ συχνά ο πρωταρχικός φακός με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο είναι το πως είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους. Μια πολύ χρήσιμη πρακτική είναι να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στην εμπειρία του άλλου. Άκουσε όσο πιο βαθιά γίνεται αυτό που έχει να πει ο άλλος, χωρίς σχόλια.
Προσπάθησε να μπεις στη θέση του και να δεις πως η εμπειρία του θα επηρέαζε εσένα αν σου συνέβαινε. Παρατήρησε την ποιότητα της αναπνοής σου, τις αισθήσεις στο σώμα σου καθώς και τη ροή των σκέψεων και των συναισθημάτων σου καθώς κρατάς την υπόσχεση να παραμείνεις κοντά στην εμπειρία τους.
Ίσως συνειδητοποιήσεις ότι εσύ και ο άλλος δεν είστε τόσο διαχωρισμένοι. Πίσω από τον επιφανειακό διαχωρισμό, μοιράζεστε κάτι πολύ μεγαλύτερο: την ευαλωτότητα της ανθρώπινης φύσης μας.
5. Υπάρχοντας μέσα στην ακτινοβολούσα καρδιά
Όπως είδαμε, η καρδιά έχει τους δικούς της κανόνες που μας επιτρέπει να προσπελάσουμε κόσμους πέρα από το προφανές. Η καρδιά είναι και δέκτης και πομπός. Αναγνώρισε ότι μπορείς να βρίσκεσαι με κάποιον άλλο και να μεταδίδεις ένα άρρητο ρεύμα φροντίδας και ευγένειας.
Σε κάποιες διαλογιστικές παραδόσεις, μπορούμε να οραματιστούμε αυτή η ροή ως πράσινη ή χρυσή. Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσεις γι’αυτό ή να προσπαθήσεις να αλλάξεις ή να «θεραπεύσεις» τον άλλο. Απλά άφησε τον εαυτό σου ν’ανοιχτεί και να αποκριθεί με αυτόν τον τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου