Φλεγμονή είναι το σύνολο των τοπικών και συστηματικών μηχανισμών που ενεργοποιεί ο οργανισμός αντιδραστικά μετά από την επίδραση σε αυτόν διαφόρων βλαπτικών παραγόντων. Οι φλεγμονές διακρίνονται σε οξείες (διάρκειας λίγων ημερών) και σε χρόνιες (μεγαλύτερης διάρκειας)"
Η φλεγμονή είναι στην πραγματικότητα ένας «πόλεμος μέσα στο σώμα», όπου μια απειλητική υπεροπλία εχθρικών στοιχείων (βακτηριδίων, ιών, τοξινών) αντιμετωπίζεται και καταπολεμάται από τα αμυντικά συστήματα του οργανισμού.
Η μάχη αυτή γίνεται αντιληπτή με συμπτώματα όπως πρήξιμο, κοκκίνισμα, πόνο και πυρετό. Αν το σώμα καταφέρει τελικά να καταπολεμήσει την εισβολή των μικροβίων, η φλεγμονή περνά. Αν νικήσουν τα βακτηρίδια, ο ασθενής πεθαίνει. Αυτό το παράδειγμα μας επιτρέπει να κατανοήσουμε εύκολα την αναλογικότητα, δηλαδή την αντιστοιχία της φλεγμονής προς τον πόλεμο.
Αναλογικότητα σημαίνει ότι τόσο ο πόλεμος όσο και η φλεγμονή – αν και δεν υπάρχει μεταξύ τους αιτιώδης σχέση – έχουν την ίδια εσωτερική δομή και ότι μέσα τους πραγματοποιείται η ίδια αρχή, απλώς σε διαφορετικό επίπεδο έκφρασης.
Η γλώσσα μας γνωρίζει άριστα τους εσωτερικούς αυτούς συσχετισμούς. Η λέξη φλεγμονή εμπεριέχει τη πασίγνωστη φλόγα, τη σπίθα, που μπορεί ν’ ανατινάξει ολόκληρο βαρέλι με πυρίτιδα. Ο αντίστοιχος αγγλικός όρος inflammation, σημαίνει «ανάφλεξη».
Με τόσο πολύ μπαρούτι, σύντομα θα ακολουθήσει η έκρηξη, όπου εκρήγνυται ξαφνικά κάτι που ήταν συσσωρευμένο, πράγμα που δεν παρατηρούμε μονάχα στο σώμα μας, όταν εκρήγνυται (και αδειάζει) ένα μικρό σπυράκι ή ένα μεγάλο απόστημα, αλλά και σε ένα ακόμα αναλογικό επίπεδο, την ψυχή. Ακόμα κι ένας άνθρωπος μπορεί να εκραγεί.
Και αυτό δεν σημαίνει ένα απόστημα, αλλά μια συναισθηματική αντίδραση, μέσω της οποίας κάποια εσωτερική σύγκρουση προσπαθεί να απελευθερωθεί.
Η πολικότητα της συνείδησής μας τοποθετεί πάντα μέσα σε μία σύγκρουση...Πρέπει συνεχώς να αποφασίζουμε ανάμεσα σε δύο δυνατότητες. Παραιτούμενοι από τη μία δυνατότητα, πραγματοποιούμε την άλλη. Έτσι πάντοτε μας λείπει κάτι, παραμένουμε πάντα αλύτρωτοι.
Μακάριοι όσοι ομολογούν και αισθάνονται αυτήν την μόνιμη ένταση, το συγκρουσιακό χαρακτήρα του ανθρώπινου είδους, γιατί οι περισσότεροι τείνουν να πιστεύουν ότι το να μη βλέπουν και να μην αισθάνονται τη σύγκρουση, είναι ασφαλές κριτήριο ότι δεν αντιμετωπίζουν συγκρούσεις. Η ίδια αφέλεια ωθεί τα μικρά παιδιά να πιστεύουν ότι, κλείνοντας τα μάτια τους, γίνονται αόρατα.
Αλλά τις συγκρούσεις δεν τις απασχολεί αν τις αντιλαμβανόμαστε ή όχι: είναι πάντοτε παρούσες.
Όποιος δεν είναι πρόθυμος να τις ανεχθεί στη συνείδησή του, να τις επεξεργαστεί και να τις οδηγήσει σταδιακά σε μια λύση, τις σωματοποιεί, οπότε γίνονται αντιληπτές ως φλεγμονές.
Κάθε φλεγμονή είναι μια σύγκρουση που μετατράπηκε σε ύλη. Η σύγκρουση που αποφεύγεται στην ψυχή (με όλους τους πόνους και τους κινδύνους της) επιβάλλεται δικαιωματικά στο επίπεδο του σώματος, ως φλεγμονή. Ας παρακολουθήσουμε την πορεία της: Οι νοσογόνοι παράγοντες εισχωρούν στο σώμα. Είναι βακτηρίδια, ιοί ή δηλητήρια (τοξίνες).
Η εισβολή αυτή, δεν εξαρτάται – όπως πιστεύουν σήμερα πολλοί ερασιτέχνες – από την παρουσία μολυσματικών παραγόντων, αλλά πολύ περισσότερο από την ετοιμότητα του οργανισμού, που τους επιτρέπει την είσοδο. Η ιατρική την αποκαλεί «ύφεση του ανοσοποιητικού συστήματος». Το πρόβλημα όμως της φλεγμονής δεν οφείλεται, όπως πιστεύουν πάντοτε οι φανατικοί της αντισηψίας, στην παρουσία μικροβίων ή ιών, αλλά στην ικανότητα ή μη, να συμβιώσει το σώμα μ’ αυτά.
Η φράση αυτή βρίσκει κατά γράμμα εφαρμογή στο συνειδησιακό επίπεδο, γιατί δεν πρόκειται για τη διαβίωση του ανθρώπου σε ένα άσηπτο περιβάλλον, δηλαδή σ’ έναν κόσμο δίχως προβλήματα και συγκρούσεις, αλλά την ικανότητά του να ζει μέσα σε συγκρούσεις.
Η κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος ρυθμίζεται από τον ψυχικό κόσμο, κι αυτό δεν χρειάζεται να εξηγηθεί με λεπτομέρειες, δεδομένου ότι η ίδια η επιστήμη διερευνά ολοένα και βαθύτερα τη σχέση αυτή (έρευνα του άγχους). Πολύ περισσότερο εντυπωσιακό είναι να παρακολουθήσουμε με προσοχή αυτήν τη σχέση μέσα στον εαυτό μας.
Όποιος δεν θέλει να ανοίξει την συνείδησή του σε μια συγκρουσιακή κατάσταση, που θα του προκαλούσε μεγάλη αναστάτωση, αναγκάζεται αντί γι αυτό να ανοίξει το σώμα του στους μολυσματικούς παράγοντες. Τα μικρόβια προσκολλώνται σε ορισμένες ευαίσθητες περιοχές του σώματος, που ονομάζονται loci minoris resistentiae (λατ. σημεία μειωμένης αντίστασης) τα οποία η ακαδημαϊκή ιατρική θεωρεί ότι υφίστανται εκ γενετής ή κληρονομικά...
Η ψυχοσωματική είχε ωστόσο εξ αρχής παρατηρήσει, ότι ορισμένες κατηγορίες προβλημάτων συσχετίζονται με συγκεκριμένα όργανα, και συγκρούσθηκε με την ακαδημαϊκή θεωρία των «σημείων μειωμένης αντίστασης».
Παρακολουθώντας από ένα τρίτο σημείο, παρατηρούμε το σώμα να είναι ορατή έκφραση της συνείδησης, όπως ένα κτίριο είναι η ορατή έκφραση της ιδέας του αρχιτέκτονα. Η ιδέα και η εκδήλωση έχουν αμοιβαία αντιστοιχία, όπως μια εκτυπωμένη φωτογραφία αντιστοιχεί στην αρνητική πλάκα της, χωρίς να είναι όμως το ίδιο πράγμα. Κάθε μέρος του σώματος και κάθε όργανο αντιστοιχεί σε ένα ορισμένο ψυχικό περιεχόμενο, ένα συναίσθημα και μια συγκεκριμένη προβληματική.
Ο άνθρωπος ενσαρκώνεται έχοντας μια συγκεκριμένη συνείδηση, που τη συγκεκριμένη στιγμή εκφράζει τη μέχρι τώρα μαθησιακή του πορεία.Φέρνει μαζί του ένα συγκεκριμένο μοντέλο προβλημάτων, που τον προκαλούν και τον καλούν σταδιακά να τα επιλύσει, διαμορφώνοντας το πεπρωμένο του, γιατί χαρακτήρας + χρόνος = πεπρωμένο. Ο χαρακτήρας ούτε κληρονομείται, ούτε σφραγίζεται από το περιβάλλον, αλλά «μεταφέρεται» - ως έκφραση της συνείδησης, την οποία ενσαρκώνει.
Αν όμως το σώμα είναι έκφραση της συνείδησης, συναντούμε μέσα του και πάλι το ανάλογο σχέδιο, που σημαίνει ότι οι διάφοροι τομείς προβλημάτων έχουν μια σωματική ή οργανική αντιστοιχία, που εκφράζεται με μια συγκεκριμένη ευπάθεια.
Το «σημείο μειωμένης αντίστασης», είναι το όργανο εκείνο, που πάντοτε αναγκάζεται να αναλάβει στο σωματικό επίπεδο τη μαθησιακή διαδικασία, όταν ο άνθρωπος δεν επεξεργάζεται ενσυνείδητα το ψυχικό πρόβλημα που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο όργανο του σώματός του.
Όσοι γνωρίζουν την αντιστοιχία κάθε οργάνου σε συγκεκριμένα προβλήματα διαβλέπουν σε κάθε νοσηρή διεργασία τελείως νέες διαστάσεις, ενώ όσοι δεν τολμούν να απελευθερωθούν από τον αιτιώδη τρόπο σκέψης, στερούνται αυτήν την ενορατική ικανότητα.
Στην πρώτη φάση του ερεθισμού, οι νοσογόνοι οργανισμοί εισβάλουν στο σώμα. Η διαδικασία αυτή σε ψυχικό επίπεδο αντιστοιχεί στην πρόκληση που ενεργοποιείται από κάποιο πρόβλημα. Μια διέγερση, με την οποία μέχρι στιγμής δεν είχαμε ασχοληθεί, εισχωρεί στην άμυνα των συνειδησιακών μας συνόρων και μας ερεθίζει. Αναφλέγει την τάση κάποιας πολικότητας, την οποία βιώνουμε πλέον συνειδητά ως σύγκρουση.
Αν η ψυχική μας αντίσταση λειτουργεί πολύ καλά, η διέγερση δεν μπορεί να φτάσει στην επιφάνεια της συνείδησής μας, είμαστε άνοσοι έναντι κάθε εμπειρίας και εξέλιξης. Και εδώ ισχύει το μαύρο-άσπρο της πολικότητας: αν η συνείδησή μας δεν αρνηθεί, διατηρούμε τη σωματική ανοσία, αν όμως η συνείδησή μας εμφανίσει «ανοσία» σε κάθε νέα διέγερση, ανοίγεται το σώμα στους νοσογόνους οργανισμούς. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη προσβολή, μπορούμε μονάχα να επιλέξουμε το επίπεδο διεξαγωγής του πολέμου.
Όταν οι νοσογόνοι οργανισμοί έχουν σταθεροποιηθεί, σχηματίζουν εστία φλεγμονής. Από κάθε κατεύθυνση συρρέει ορός, αισθανόμαστε το οίδημα των ιστών και την τάση.
Αν παρατηρήσουμε την ψυχική μας σύγκρουση σ’ αυτό το δεύτερο στάδιο, βλέπουμε ότι κι εδώ αυξάνεται η τάση. ‘Ολη μας η προσοχή επικεντρώνεται στο νέο πρόβλημα, είμαστε ανίκανοι να σκεφθούμε οτιδήποτε άλλο, το πρόβλημα μας ακολουθεί μέρα-νύχτα, δεν μιλάμε για τίποτε άλλο, όλες μας οι σκέψεις στρέφονται αδιάκοπα γύρω απ’ αυτό το πρόβλημα.
Το σύνολο της ψυχικής μας ενέργειας ρέει προς το σημείο της σύγκρουσης, τροφοδοτούμε το πρόβλημα, το μεγενθύνουμε, ωσότου γιγαντωθεί μπροστά μας σαν ανυπέρβλητο βουνό. Η σύγκρουση έχει προσδέσει όλες τις ψυχικές μας δυνάμεις στο άρμα της.
Ο οργανισμός εν όψει των νοσογόνων παραγόντων, δημιουργεί ειδικά αντισώματα στο αίμα και στον μυελό των οστών. Τα λεμφοκύτταρα και τα κοκκιοκύταρα υψώνουν ένα τείχος γύρω από τα μικρόβια και τα μακροφάγα κύτταρα αρχίζουν να καταβροχθίζουν τους εισβολείς. Ο πόλεμος στο σωματικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη: οι εχθροί περικυκλώνονται και αποδεκατίζονται. Αν η σύγκρουση δεν δεν επιλυθεί σε τοπικό επίπεδο, κηρύσσεται γενική επιστράτευση.
Η κατάσταση αυτή γίνεται αισθητή στο σώμα ως πυρετός. Ο οργανισμός απαντά στην τοπική φλεγμονή με γενική άνοδο της θερμοκρασίας. Το ύψος του πυρετού συμβαδίζει με την ταχύτητα πορείας της νόσου και γι αυτό τον λόγο χρειάζεται να περιορίζεται κάθε αντιπυρετική αγωγή, όσο ο πυρετός κινείται σε τιμές οριακές , πέρα από τις οποίες απειλεί την ίδια τη ζωή. Μην προσπαθούμε πανικοβλημένοι να κατεβάσουμε τεχνητά κάθε μικρή άνοδο της θερμοκρασίας.
Στο ψυχικό επίπεδο η σύγκρουση σ΄αυτή τη φάση απορροφά ολόκληρη τη ζωή και την ενέργειά μας. Οι χαρακτηριστικές ομοιότητες του σωματικού πυρετού με τον ψυχικό ερεθισμό, γεννούν τις εκφράσεις «πυρετώδης αναμονή». Το γνωστό ποπ τραγούδι Fever αναφέρεται σ’ αυτήν ακριβώς την αμφισημία. «Καιγόμαστε» από ερεθισμό, χτυπά η καρδιά μας, κοκκινίζουμε (από έρωτα ή θυμό...), ιδρώνουμε από ταραχή, τρέμουμε από ένταση. Όλα αυτά δεν είναι βέβαια πολύ ευχάριστα, είναι όμως υγιεινά.
Υγιεινός δεν είναι μόνο ο πυρετός, αλλά ακόμα περισσότερο η αντιμετώπιση των συγκρούσεων και παρ’ όλ’ αυτά, προσπαθούμε κάθε φορά να καταπνίξουμε είτε τον πυρετό, είτε την σύγκρουση εν τη γενέσει τους- και καμαρώνουμε μάλιστα για την τέχνη της καταπίεσης (...μακάρι η καταπίεση να μη μας ευχαριστούσε τόσο!)
Ας υποθέσουμε ότι οι αμυντικές δυνάμεις του οργανισμού έδρασαν με επιτυχία: απέκρουσαν τους ξένους εισβολείς, εν μέρει τους εγκολπώθηκαν (τους καταβρόχθισαν!), με αποτέλεσμα την αποσύνθεση των αντισωμάτων και των μικροβίων και τη δημιουργία πύου ( = απώλειες και στα δύο μέτωπα!).
Οι νοσογόνοι οργανισμοί εγκαταλείπουν το σώμα σε μεταλλαγμένη, αφοπλισμένη μορφή. Συγχρόνως και ο οργανισμός έχει υποστεί μεταβολή, γιατί τώρα: α) διαθέτει την ικανότητα αναγνώρισης των συγκεκριμένων μικροβίων, με άλλα λόγια διαθέτει ειδική ανοσία, και β) έχει εξασκήσει το σύνολο των αμυντικών του δυνάμεων, πράγμα που τον ενδυναμώνει, έχει δηλαδή αποκτήσει «μη εξειδικευμένη ανοσία».
Στη στρατιωτική ορολογία είναι νίκη της μιας πλευράς, μετά από απώλειες και στα δύο στρατόπεδα. Αλλά ο νικητής βγαίνει από την όλη σύγκρουση ενισχυμένος, γιατί προσαρμόστηκε στον εχθρό, τον γνωρίζει καλύτερα και στο μέλλον θα είναι σε θέση να αντιδράσει εξειδικευμένα.
Η Χρονιοποίηση της νόσου συμβαίνει, αν κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν καταφέρει να επιλύσει τη σύγκρουση προς το συμφέρον του και επέρχεται συμβιβασμός μεταξύ των νοσογόνων οργανισμών και των αμυντικών δυνάμεων: τα μικρόβια παραμένουν στο σώμα χωρίς να νικήσουν (= θάνατος), αλλά και χωρίς να ηττηθούν από τον οργανισμό(=ολοκληρωτική ίαση).
Τα συμπτώματα της χρόνιας μορφής είναι : αυξημένος αριθμός λεμφοκυτάρων και κοκκιοκυτάρων, των αντισωμάτων δηλαδή, ελαφρά αύξηση της καθίζησης του αίματος (BSG) και ελαφρός πυρετός.
Η μη εκκαθαρισμένη σύγκρουση δημιουργεί στο σώμα εστία, στην οποία δεσμεύεται συνεχώς ενέργεια που αποσύρεται από τον υπόλοιπο οργανισμό.
Ο ασθενής αισθάνεται κόπωση, εξάντληση, απάθεια. Δεν είναι ούτε τελείως άρρωστος ούτε τελείως υγιής – ούτε αληθινός πόλεμος, ούτε γνήσια ειρήνη, αλλά συμβιβασμός, κι επομένως, όπως κάθε συμβιβασμός, σάπιος. Οι συμβιβασμοί αποτελούν τον πάγιο στόχο των δειλών, των «χλιαρών», που συνεχώς φοβούνται τις συνέπειες των πράξεών τους και τις ευθύνες που θα προκύψουν.
Δυστυχώς ο συμβιβασμός ποτέ δεν αποτέλεσε λύση, γιατί δεν αποκαθιστά την απόλυτη ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων, ούτε όμως έχει τη δύναμη να ενώνει. Συμβιβασμός σημαίνει χρόνια τριβή κι επομένως στασιμότητα. Πόλεμος χαρακωμάτων, που συνεχίζει να καταναλώνει ενέργεια και υλικό, διαβρώνοντας και παραλύοντας όλους τους υπόλοιπους τομείς, την οικονομία, τον πολιτισμό κλπ.
Στον ψυχικό τομέα η χρονιοποίηση αντιστοιχεί με μια χρόνια σύγκρουση. Το άτομο «κολλά» στη σύγκρουση, μην βρίσκοντας ούτε το θάρρος ούτε τη δύναμη να επιφέρει κάποια απόφαση. Κάθε απόφαση κοστίζει θυσίες – στην πραγματικότητα μπορούμε να κάνουμε τη ίδια στιγμή μόνον το ένα ή το άλλο – και οι αναπόφευκτες αυτές θυσίες εμπνέουν τον φόβο.
Πολλοί άνθρωποι παγώνουν κάπου στη μέση της σύγκρουσής τους, ανίκανοι να συμβάλλουν στη νίκη του ενός ή του άλλου πόλου. Ασταμάτητα σταθμίζουν τις πιθανές λύσεις, ποια είναι η σωστή και ποια λάθος, χωρίς να κατανοούν ότι με την αφηρημένη έννοια, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, γιατί για να ολοκληρωθούμε, χρειαζόμαστε ούτως ή άλλως και τους δύο πόλους, όμως στα πλαίσια της πολικότητας δεν μπορούμε να τους πραγματώσουμε συγχρόνως, αλλά τον ένα μετά τον άλλον. Επομένως ας αρχίσουμε με έναν από τους δύο – ας αποφασίσουμε επιτέλους!
Κάθε απόφαση απελευθερώνει! Η χρόνια υποβόσκουσα σύγκρουση απορροφά συνεχώς ενέργεια και προκαλεί ακεφιά, έλλειψη κινήτρων και απογοήτευση στον ψυχικό τομέα. Αν όμως καταφέρουμε να φτάσουμε στον ένα πόλο της σύγκρουσης, θα νιώσουμε αμέσως την ενέργεια που απελευθερώθηκε.
Όπως το σώμα βγαίνει δυναμωμένο από την φλεγμονή, έτσι και η ψυχή, δυναμώνει μέσα από την σύγκρουση, γιατί αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα διδάχτηκε, διεύρυνε τα όριά της μέσω της ενασχόλησης με τους αντιθετικούς πόλους, κι έγινε έτσι πιο ενσυνείδητη.
Μέσα από κάθε βιωμένη σύγκρουση ανακτούμε ως κέρδος την πληροφόρηση, τη συνειδητοποίηση, που, αντίστοιχα με την ειδική ανοσία, κάνει τον άνθρωπο ικανό να αντιμετωπίζει μελλοντικά το ίδιο πρόβλημα με ακίνδυνο τρόπο.
Κάθε βιωμένη σύγκρουση διδάσκει ακόμα τον άνθρωπο να αντιμετωπίζει καλύτερα και με θάρρος τις συγκρούσεις, αντίστοιχα με τη γενική ανοσία του οργανισμού. ..
Οπως το σώμα έτσι και η ψυχή πρέπει να κάνει μεγάλες θυσίες όταν λαμβάνει αποφάσεις. Πολλές παλιότερες απόψεις και γνώμες, πολλές καθημερινές, αγαπητές ασχολίες και συνήθειες παραδίνονται στον θάνατο, όπως κάθε νέο προϋποθέτει τον θάνατο του παλιού.
«Πόλεμος πατήρ πάντων» είχε πει ο Ηράκλειτος. Ο πόλεμος, η σύγκρουση, η τάση των πόλων, δίνουν τη ζωτική ενέργεια εξασφαλίζοντας την πρόοδο και την εξέλιξη.
Ζούμε σε μια εποχή κι ένα πολιτισμό ακραία εχθρικό σε κάθε σύγκρουση. Σε όλα τα επίπεδα γίνεται προσπάθεια αποφυγής των συγκρούσεων, χωρίς να κατανοούμε ότι έτσι καταπολεμούμε κάθε συνειδητοποίηση.
Ο άνθρωπος δεν είναι βέβαια σε θέση να αποφύγει με οποιονδήποτε τρόπο τις συγκρούσεις στα πλαίσια του πολωμένου κόσμου, ωστόσο όμως οι αέναες προσπάθειες καταστολής προκαλούν ολοένα και πιο σύνθετες εκφορτίσεις σε άλλα επίπεδα, των οποίων τους εσωτερικούς συσχετισμούς είναι αδύνατο να ελέγξει. Κάθε απόφαση απελευθερώνει!
Η χρόνια υποβόσκουσα σύγκρουση απορροφά συνεχώς ενέργεια και προκαλεί ακεφιά, έλλειψη κινήτρων και απογοήτευση στον ψυχικό τομέα. Αν όμως καταφέρουμε να φτάσουμε στον ένα πόλο της σύγκρουσης, θα νιώσουμε αμέσως την ενέργεια που απελευθερώθηκε.
Η ψυχική σύγκρουση και η σωματική φλεγμονή σχεδόν ποτέ δεν εκτυλίσσονται συγχρόνως και παράλληλα στον άνθρωπο. ΄Οταν η σύγκρουση-ερεθισμός διαπεράσει την άμυνα της συνείδησης, κάνοντας το άτομο να την συνειδητοποιήσει, τότε η διαδικασία της επεξεργασίας αυτής της σύγκρουσης λαμβάνει χώρα στην ψυχή και μόνο και κατά κανόνα δεν καταλήγει σε φλεγμονή στο σώμα.
Αν όμως το άτομο δεν ανοιχθεί στη σύγκρουση, απωθώντας οτιδήποτε θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον τεχνητά στημένο, «όμορφο» κόσμο του, η σύγκρουση βυθίζεται στη σωματικότητα, όπου αναγκαστικά θα βιωθεί ως φλεγμονή στο σωματικό επίπεδο. Φλεγμονή=μια σύγκρουση στο επίπεδο της ύλης. Η αλήθεια είναι πως οι συγκρούσεις είναι πάντοτε επώδυνες. Είτε πόλεμος, είτε εσωτερική αντίσταση, είτε αρρώστια, ποτέ δεν είναι ευχάριστες.
Αλλά πάλι το «ευχάριστο-δυσάρεστοο» δεν μπορούμε να το αποφύγουμε στην κατάσταση της πολικότητας στην οποία ζούμε, απλά όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του ψυχικές εκρήξεις, επιτρέπει την έκρηξη μέσα στο σώμα του!(απόστημα)
Η σύγκρουση είναι ο κινητήρας της εξέλιξης, δηλ. της ζωής, κάθε καταπίεση μιας σύγκρουσης είναι επίθεση κατά της δυναμικότητας της ζωής.(αντιβιοτικά=εναντίον του βίου).
Εξωτερικές πηγές : TH.DETLEFSEN, R.DALKE
KRANKHEIT ALS WEG - ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου