Η ζωή έχει πάντα δύο όψεις : μία αστεία και μία σοβαρή. Θα λέγαμε ότι μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Όλοι εμείς αποτελούμε τους “πρωταγωνιστές” αλλά, συγχρόνως, και τους “θεατές” αυτής της ταινίας. Ο ρόλος μας, επομένως, είναι διττός. Ως πρωταγωνιστές “καλούμαστε” να παίξουμε σ’ ένα “έργο ζωής”, ξεχωριστό για κάθε άνθρωπο.
Στην προκειμένη περίπτωση, το σενάριο του “έργου” είναι προκαθορισμένο, πάνω στο οποίο εμείς δεν έχουμε πολλά περιθώρια επιλογής. Ως θεατές, όμως, έχουμε τη δυνατότητα ν’ αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα όχι όπως πραγματικά είναι, αλλά όπως εμείς θέλουμε να είναι. Αυτό εξαρτάται από τον τρόπο σκέψης του καθενός και τους “μηχανισμούς άμυνας” της ψυχής μας.
Κάθε άνθρωπος, ως μοναδική και ξεχωριστή οντότητα, είναι φυσικό ν’ αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι απογοητεύονται στο πρώτο εμπόδιο, ενώ άλλοι “πεισμώνουν” – με την καλή, πάντα, έννοια - και “αγωνίζονται” για να το ξεπεράσουν και να βγουν “νικητές”. Με άλλα λόγια, υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν “κωμωδία”, με αισιοδοξία – δηλαδή – και χαμόγελο, ενώ κάποιοι άλλοι προτιμούν τα “δακρύβρεχτα σενάρια”. Λογικό, εφόσον πάντα οι γνώμες θα διίστανται και οι προτιμήσεις θα διαφέρουν.
Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω κι ας σκεφτούμε κάποια γεγονότα που “σημάδεψαν” τη ζωή μας… κάποια γεγονότα-”σταθμούς” στη μέχρι τώρα “πορεία” και εξέλιξή μας. Σίγουρα, οι αναμνήσεις του παρελθόντος μας έχουν αφήσει μια…”γλυκόπικρη γεύση”, εφόσον αποτελούν ένα “συνονθύλευμα” από χαρές και λύπες.
Οι χαρές είναι τόσο σύντομες, που πολλές φορές, μάλιστα, δεν προλαβαίνουμε καν να τις “γευτούμε”. Αντίθετα, οι λύπες μένουν “χαραγμένες” στην ψυχή μας. Η αλήθεια είναι πως την εποχή που βιώναμε μια δύσκολη κατάσταση, όλα μάς φαίνονταν τραγικά. Πιστεύαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να ανασυγκροτήσουμε τις ψυχικές μας δυνάμεις και το μέλλον φάνταζε στα μάτια μας ζοφερό.
Με το πέρασμα όμως των χρόνων, συνειδητοποιούμε ότι τελικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά όσο νομίζαμε τη χρονική εκείνη στιγμή. Ορισμένες φορές, μάλιστα, οι καταστάσεις που άλλοτε μας προκαλούσαν έντονη στεναχώρια, πλέον μας φαίνονται… αστείες!
Η ζωή μας πάντα θ’ “ακροβατεί” ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα, ανάμεσα στην “κωμωδία” και το “δράμα”… Αλήθεια, εσείς πώς επιλέγετε να την αντιμετωπίζετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου