Βλέπετε, στη ζωή παίρνουμε ακριβώς αυτό που δίνουμε. Η ζωή μας είναι ο καθρέφτης αυτού που είμαστε, κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας. Είμαστε παθητικοί,τυφλοί, απαιτητικοί. Παίρνουμε τα πάντα, δεχόμαστε τα πάντα χωρίς ποτέ να αισθάνομαστε υποχρέωση. Η συμπεριφορά μας απέναντι στον κόσμο και απέναντι στη ζωή, είναι η συμπεριφορά εκείνου που έχει το δικαίωμα να απαιτεί και να παίρνει.
Που δεν έχει ανάγκη ούτε να πληρώσει ούτε να κερδίσει (με τον κόπο του). Πιστεύουμε πως όλα μας πρέπουν, απλά και μόνο επειδή είμαστε εμείς! Όλη μας η τύφλωση βρίσκεται εκεί! Και δεν τραβάει την προσοχή μας. Όμως αυτό είναι που χωρίζει μέσα μας έναν κόσμο από έναν άλλο κόσμο. Δεν έχουμε μέτρο για να μετρηθούμε. Ζούμε αποκλειστικά με το “αυτό μ’ αρέσει” ή “ αυτό δεν μου αρέσει”.
Που πάει να πει ότι δεν έχουμε εκτίμηση παρά μόνο για τους εαυτούς μας. Δεν αναγνωρίζουμε τίποτα πάνω από εμάς. Θεωρητικά, λογικά, ίσως, αλλά πραγματικά, όχι. Να γιατί είμαστε απαιτητικοί και συνεχίζουμε να νομίζουμε ότι όλα τα πράγματα αγοράζονται στις ευκαιρίες, ότι μπορούμε να τα έχουμε στην τσέπη μας αγοράζοντας τα, αν το επιθυμήσουμε. Τίποτε δεν αναγνωρίζουμε ούτε πάνω από εμάς, ούτε έξω, ούτε μέσα μας.
Να γιατί, το ξαναλέω, δεν έχουμε μέτρο και ζούμε παθητικά, κατά τα γούστα μας. Ναι! η “αυτοεκτίμησή μας ”, μας τυφλώνει! Είναι το πιο μεγάλο εμπόδιο για μια καινούργια ζωή. Πρέπει να μπορέσουμε να υπερπηδήσουμε αυτό το εμπόδιο, αυτό το κατώφλι, πριν να πάμε πιο πέρα. Είναι η δοκιμασία που χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο είδη: “την ήρα” και τον “καρπό”.
Όσο έξυπνος, όσο προικισμένος, όσο λαμπρός και να είναι ένας άνθρωπος, αν δεν αλλάξει την αυτοεκτίμησή του, θα είναι χαμένος για μια εσωτερική ανάπτυξη, για μια εργασία με σκοπό την γνώση του εαυτού, για ένα αληθινό γίγνεσθαι. Θα μείνει όλη του την ζωή, όπως είναι . Η πρώτη απαίτηση, η πρώτη προϋπόθεση, η πρώτη δοκιμασία για όποιον επιθυμεί να εργαστεί στον εαυτό του, είναι να αλλάξει την αυτοεκτίμηση του.
Πρέπει όχι να φανταστεί, όχι απλά να πιστέψει η να σκεφτεί, αλλά να δει μέσα του πράγματα που δεν είχε δει πριν, να τα δει πραγματικά. Η εκτίμησή του δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ, αν δεν δει μέσα του. Και για να δει, πρέπει να “μάθει” να βλέπει: αυτή είναι η πρώτη μύηση του ανθρώπου προς την αυτογνωσία.
Πριν από όλα πρέπει να ξέρει αυτό που πρέπει να κοιτάξει. Μόλις το μάθει, πρέπει να κάνει προσπάθειες, να κρατήσει την προσοχή του, να κοιτάζει σταθερά, εντατικά. Με το να κρατάει την προσοχή του, με το να μην ξεχνά να κοιτάζει, μια μέρα ίσως μπορέσει να δει.
Αν δει μια φορά, ίσως δει μια δεύτερη φορά, και αν αυτό επαναληφθεί δεν θα μπορεί πια να μην βλέπει. Εκεί βρίσκεται η κατάσταση που αναζητούμε, ο σκοπός της παρατήρησης μας και από εκεί θα γεννηθεί η αληθινή επιθυμία, η ακατανίκητη επιθυμία του γίγνεσθαι... Από ψυχροί, γινόμαστε θερμοί, δονούμενοι...Βαδίζοντας στο Φως !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου