Είναι όλες αυτές οι εικόνες μες το μυαλό μου, που έχουν γίνει επίγνωση και συναίσθημα. Είναι όλες αυτές οι σκηνές από ένα παρελθόν που δεν έχω ζήσει, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη ζωή.
Είναι το μικρό φοβισμένο κοριτσάκι με τις εμπειρίες μιας μικρής Τζέιν Έιρ, που υποκύπτει στη μοίρα του και στη φυσική του αδυναμία, κρεμιέται από το βασανιστή του και εξαρτάται από αυτόν, όχι μόνο για την επιβίωση του, αλλά και για την εξέλιξη του συναισθηματικού του κόσμου.
Είναι αυτό το αβοήθητο πλάσμα, που για κάποιο λόγο έχασε τη μητέρα του και ψάχνει ένα υποκατάστατο για να συνδεθεί με τον κόσμο. Είναι αυτό το υποκατάστατο που το κάνει να βλέπει τον κόσμο ως μία ατέλειωτη απειλή και τη ζωή γεμάτη από αφόρητο φόβο.
Είναι η χειροδικία, η τιμωρία, ο εξαναγκασμός που μέρα με τη μέρα δρουν ως βουβή επιβεβαίωση μιας ζωής ανυπόφορης, μιας ζωής φυλακής, μιας ζωής που δεν αξίζει να τη ζει κανείς, παρά μόνο εάν την αποδεχτεί ως αναπόφευκτη. Είναι ο πρόωρος θάνατος, όχι όσον αφορά τα βιώματα αλλά όσον αφορά την ηλικία.
Είναι αυτό το κοριτσάκι που γεννήθηκε ενήλικας για να ζήσει ενήλικας και να πεθάνει ως γέρος μέσα στην παιδική του ηλικία, βασανισμένο, κακοποιημένο, ξυλοδαρμένο, βέβαιο πώς αυτή και μόνο αυτή είναι η δυνατότητα μιας ζωής σε αυτό τον κόσμο.
Είναι η επίσης κακοποιημένη και βιασμένη γυναίκα, ίδια με εκατομμύρια κακοποιημένες και βιασμένες γυναίκες στον κόσμο, που υποφέρουν και ελπίζουν, που πείθουν τον εαυτό τους ότι αύριο όλα θα πάνε καλύτερα, ότι αύριο ο βασανιστής τους θα αλλάξει και θα γίνει ένας άνθρωπος γλυκός, όλο σεβασμό απέναντι σε εκείνες και απέναντι στον εαυτό τους.
Είναι αυτή η γυναίκα που εθελοντικά μένει σε μία ζωή μίζερη, χωρίς αγάπη, γεμάτη φόβο και εξάρτηση, γιατί δεν πιστεύει, γιατί δεν εμπιστεύεται, γιατί είναι μόνη και γιατί κανείς ποτέ δεν της έδειξε ότι υπάρχει και μια άλλη γυναίκα μέσα της, που δεν είναι προγραμματισμένη, που είναι ελεύθερη, ξέρει να αγαπάει και να εμπιστεύεται.
Είναι αυτή η δυστυχισμένη και εγκλωβισμένη γυναίκα που υποφέρει και βρίσκει το θάνατο, γιατί δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση να αλλάξει το εδώ και το τώρα της, επειδή δεν έχει μάθει να το βλέπει, αλλά έχει μάθει να το αποδέχεται και να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο.
Είναι μια άλλη γυναίκα που ορκίστηκε ότι δε θα αφήσει ποτέ ξανά κανένα να γίνει θύτης απέναντί της, που φοβάται το ρόλο του θύματος και ακριβώς επειδή τον φοβάται, τον παίζει ασυναίσθητα. Η ζωή τής δίνει ακριβώς αυτό που φοβάται και όταν το συνειδητοποιεί οργίζεται και σκοτώνει.
Σκοτώνει το βασανιστή της και νομίζει ότι έτσι απελευθερώνεται. Βαθιά μέσα της όμως ξέρει ότι είναι ο ίδιος της ο εαυτός που σκοτώνει, ξέρει ότι μετά από αυτό το φόνο δεν υπάρχει αύριο ούτε ως λειτουργικό μέλος μιας κοινωνίας, αλλά ούτε και ως ψυχή που μπορεί να αγαπήσει και να δώσει, γιατί η αγάπη μέσα της πέθανε μαζί με το θύτη της.
Είναι τέλος αυτός ο στρατιώτης. Ένας άντρας όπως τον ξέρουμε από τις ταινίες που αναφέρονται στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου: ψηλός, δυνατός, θαρραλέος, περήφανος, τολμηρός, άφοβος, ανελέητος, άκαρδος, ένα άγριο θηρίο που το μόνο που γνωρίζει είναι να παλεύει για ζωή ή για θάνατο. Είναι αυτός ο στρατιώτης που παλεύοντας για τη σωματική επιβίωσή του εκτελεί ανελέητα εγκλήματα, σκοτώνει αμέτρητους άλλους ανθρώπους, βιάζει και βασανίζει ανελέητα.
Βρίσκομαι μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Είναι τόσοι πολλοί που δεν ξέρω πού να πρωτοεστιάσω την προσοχή μου. Κάθε ένας από αυτούς μου δείχνει πολλαπλές μορφές του εαυτού μου. Δεν προλαβαίνω να γυρίσω το κεφάλι μου προς μία κατεύθυνση και η πολλαπλοί εαυτοί μου με κατακλύζουν. Είναι όμως φιλικοί καθρέφτες. Η ζωή είναι αυτή τη φορά γλυκιά και τρυφερή.
Μου χάρισε αμέτρητα ζώα που με συνόδευσαν στη ζωή μου και που το κάθε ένα μου κράτησε ένα στιγμιαίο καθρέφτη του εαυτού μου. Η Σέρυ, που μου έδειξε τι σημαίνει μοναξιά και τι σημαίνει αγάπη και φόβος θανάτου. Ο Κάλιντον που με το θάνατό του μου παρουσίασε την παγωμένη και πεθαμένη έφηβο μέσα μου.
Μου χάρισε μια φοβισμένη μητέρα, που με αγαπούσε πάνω από όλα και που ποτέ δε με άφησε μόνη. Ασυνείδητα αισθάνθηκε τη δική μου αφόρητη μοναξιά, προερχόμενη από το φόβο που κουβάλαγα μαζί μου εξαιτίας της βίας που η ίδια κουβαλούσα μέσα μου.
Εκείνη είναι που στάθηκε καθρέφτης μπροστά μου και παρά τους φόβους μου κατάφερα μέσα του να δω τη θέληση μου να μείνω και να βρω τον εαυτό μου. Ήταν σα να με παρακαλάει και ταυτόχρονα να με προτρέπει να μείνω σε αυτή τη ζωή, να μη χαθώ και να μη χάσω τον εαυτό μου.
Μου χάρισε ένα σωρό άντρες: φίλους, εραστές, συνεργάτες που στάθηκαν κοντά μου με το καλό ή με το κακό, καθρέφτες της μοναξιάς μου και της επιθετικότητας μου απέναντι στην αρσενική μου πλευρά.
Μου χάρισε ατέλειωτες φαινομενικές επιτυχίες, άριστες επιδόσεις στο σχολείο, υποτροφίες στο πανεπιστήμιο, καλοπληρωμένες και ενδιαφέρουσες δουλειές, το συναίσθημα ότι αγγίξω γίνεται χρυσός και μετά από κάθε επιτυχία το συναίσθημα της απόλυτης εξουθένωσης, όχι απογοήτευσης, αλλά ατέλειωτης κούρασης.
Όλα καθρέφτες αυτού του εαυτού στρατιώτη που κατεβαίνει στη μάχη, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής του, παλεύει γενναία και ικανά, ταυτόχρονα άκαρδα και ακάθεκτα, βγαίνει νικητής και γυρνάει στο στρατόπεδο του εξουθενωμένος και απηυδισμένος από το θάνατο και το αίμα που τον περιτριγυρίζει. Ναι, νίκησε το θάνατο, αλλά κέρδισε την ειρήνη και την ελευθερία;
Η επόμενη μάχη τον περιμένει και εκείνος το ξέρει και είναι ήδη κουρασμένος από την καταστροφή που προκαλεί γύρω του. Είναι νικητής και είναι ζωντανός, αλλά δεν είναι ευτυχισμένος. Είναι αυτοί οι καθρέφτες που μου δείχνουν ότι δε γνωρίζω τη χαρά της δημιουργίας, αλλά μόνο την ικανοποίηση και την κούραση του αγώνα και της επιβίωσης.
Μου χάρισε έναν πατέρα, που παρά τη μακρινή φυσική απουσία του, ήταν αυτός που μου καθρέφτισε αυτή τη φοβισμένη και κακοποιημένη γυναίκα μέσα μου. Αυτή τη γυναίκα που θέλει να εμπιστευτεί και να αγαπήσει και ταυτόχρονα φοβάται να εκφραστεί και πεθαίνει συναισθηματικά.
Μου χάρισε ένα σύζυγο, που μου έδειξε τη γυναίκα θύτη του εσωτερικού μου κόσμου, εκείνη που τσακωνόταν για το παραμικρό με τον άντρα μέσα της, εκείνη που έκοψε κάθε επικοινωνία μαζί του, εκείνη που ξεσηκώθηκε εναντίον του και τον σκότωσε.
Μου χάρισε τη μικρή κόρη του καινούριου μου συντρόφου, για να βρω το παιδί μου, αυτό το φοβισμένο και βασανισμένο παιδάκι που στην αρχή δεν είχε ούτε πρόσωπο ούτε φωνή.
Μου χάρισε τον καινούριο μου σύντροφο, ως απόδειξη της ύπαρξης του ανώτερου Εγώ μου και για να αποκτήσω θετικά βιώματα στην επικοινωνία μου με τον άντρα μου.
Μου χάρισε την κόρη μου, για να βρω μέσα από το δικό της χαώδες και δημιουργικό δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου της (τόσο διαφορετικό από το δικό μου στρατιωτικό αριστερό) τη θετική αντιμετώπιση της ζωής, την εμπιστοσύνη σε αυτό που είμαι και τέλος για να βρω τη χαρά της δημιουργίας.
Μου χάρισε τέλος μια δασκάλα ζωής, μια ιέρεια και καθοδηγήτρια, για να μάθω να ακούω όλα αυτά το κομμάτια του εαυτού μου, να τα σέβομαι και να τα αποδέχομαι.
Πόσες ζωές χρειάζεται ο άνθρωπος για να απελευθερωθεί από τους εσωτερικούς του καταναγκασμούς, για να κλείσει ειρήνη με όλα τα κομμάτια του εαυτού του; Πόσες ζωές χρειάζεται για να μάθει να ζει συνειδητά;
Πόσες για να βρει την ελευθερία; Σίγουρα δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Σίγουρα υπάρχουν τόσες απαντήσεις όσες και ψυχές. Εγώ χρειάστηκα πολλές και η ζωή μου τις έδωσε όλες, για να μπορέσω να βρω αυτό που όλοι ψάχνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα: την ευτυχία και την αγάπη.
γράφει η Μιχαέλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου