Η Δύναμη της Θέλησης παίζει μεγάλο ρόλο στην δομή της Προσωπικότητας μας, αλλά στην παιδική μας ηλικία ξεκινάει μία εκπαίδευση που στόχο έχει την αποδυνάμωση της Θέλησής μας και την διάσπασή της σε χιλιάδες μικρές θελήσεις που μας εξαρτούν από ρόλους και εξουσίες…
Έτσι χάνουμε την επαφή με τον Εαυτό μας και την καθοδήγησή μας…
Η ισχύς της Θέλησης στρέφεται προς τα έξω για να κυριαρχήσει στους άλλους, χάνοντας έτσι τον ιερό σκοπό της, που είναι η δύναμη να αγωνιζόμαστε ενάντια στις δικές μας αρνητικές τάσεις, επακόλουθο της φυσικής πολικότητας, ώστε να κατευθυνόμαστε προς την αρμονική Ζωή και να εκπληρώνουμε τους στόχους μας με έναν υγιή τρόπο…
Αυτό που θέλουμε συνήθως, όταν η Προσωπικότητα μας έχει δομηθεί με ελλιπή τρόπο, είναι να δημιουργήσουμε στους άλλους τις προϋποθέσεις, ώστε να μας βάλουν σε μια αρμονική ζωή, χωρίς εμείς να εργαστούμε για την προσωπική μας Ειρήνη, με ευθύνη για τον Εαυτό μας και τους άλλους…
Θέλουμε κάποιον άλλον να μας ικανοποιεί το αίσθημα της εκπλήρωσης και της πληρότητας…
Ζητάμε από τους άλλους, δηλαδή, την αλλαγή, που δεν μπορούμε να κάνουμε σε εμάς…Και τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα ελαττώματα τους…
Οι μικρές θελήσεις των ανθρώπων, δεν αφορούν παρά το κομματιασμένο τους Είναι…
Η λησμονιά του Είναι μας, είναι ο τρόπος που μάθαμε να ζούμε σε μια συνεχή διαδικασία φόβου, μήπως απολέσουμε και το λίγο που έχουμε…
Στην διάρκεια των χρόνων, αυτό το λίγο γίνεται συνεχώς λιγότερο…
Η κάθε γενιά, που προετοιμάζει τον κόσμο για την επόμενη, παρ’ όλο που έχει τις φιλοδοξίες του καλύτερου για τα παιδιά της, τελικά δεν καταφέρνει παρά να δημιουργεί γενιές που ζουν σε έναν ολοένα και χειρότερο κόσμο…
Δεν υπάρχει καλός ή κακός άνθρωπος, υπάρχουν όμως καλές ή κακές επιλογές…
Η ευθύνη του καθενός μας είναι να αναλογιστεί αυτές τις επιλογές του, στο πόσο συνετέλεσαν στην δημιουργία αυτού του κόσμου, σαν καλύτερο ή χειρότερο και να φέρει μια ισονομία στην σχέση «υποχρεώσεις – δικαιώματα»…
Η Δύναμη της Θέλησης μας αφορά σ’ αυτό το ευαίσθητο σημείο, του να μην βγάζουμε τις ευθύνες μας έξω από την δημιουργία του κόσμου τούτου…
Όσα ο Θεός ένωσε, ο άνθρωπος μπορεί τελικά να χωρίσει…σε μικρές θελήσεις, σε ρόλους εξουσίας, σε θέατρα ελέγχου, σε θρησκείες και πολιτεύματα, σε λαούς και γλώσσες και κυρίως σε μια ανειλικρινή σχέση με τον Εαυτό μας.
Η εκπαίδευση της νέας γενιάς στηρίζεται στο δικό μας κομματιασμένο Είναι…
Ο πόνος κληρονομείται…Αυτό που είναι πραγματικά δικό μας είναι μόνο ο Εαυτός μας, παρ’ όλα αυτά αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς Αυτόν που μπορεί να μας καθοδηγεί με Αγάπη και Σοφία, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς προσδοκίες… Σαν αληθινός Πατέρας / Μητέρα…Έτσι παίρνουμε την κληρονομιά από την προηγούμενη γενιά και την μεταδίδουμε στην επόμενη, σαν ένας ενδιάμεσος κρίκος της συνέχισης του πόνου…
Ας μην λέμε τουλάχιστον ότι αγωνιζόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας…
Η περιουσία που κληρονομούμε είναι αυτός ο κόσμος που δεν θέλουμε εν τέλει…
Ούτε οι φυσικοί μας γονείς τον ήθελαν, παρ’ όλα αυτά μας τον κληρονόμησαν, γιατί είχαν αυτήν την προσδοκία από εμάς, να τον συνεχίσουμε και εμείς ίδιο και απαράλλακτο…
Το Φως του Κόσμου μας, δεν είναι παρά μια συνεχής διαδικασία Θέλησης του καθενός μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου