Οι ηλικίες του ανθρώπου...!!!

Ο άνθρωπος έχει πολλές ηλικίες. Χάριν ευκολίας όμως θα περιοριστούμε στις δύο πιο βασικές. Η μια ηλικία του ανθρώπου είναι η σωματική, το πόσων ετών είναι, και η άλλη είναι η ψυχολογική. 

Πόσων ετών είναι ο εσωτερικός του κόσμος. Πόσο έχει δηλαδή ωριμάσει υποκειμενικά. Αυτό είναι κάτι που κατά βάθος το έχουμε παρατηρήσει όλοι μας. Λέμε συχνά ότι ο τάδε φέρεται σαν παιδί. 

Σημαίνει ότι αναγνωρίσαμε την διαφορά μεταξύ της βιολογικής του ηλικίας (είναι ενήλικας) και της ψυχολογικής του ηλικίας (συμπεριφέρεται σαν παιδί, δεν έχει ωριμάσει).

Π.χ. ένας άνθρωπος σαράντα ετών μπορεί να έχει την ωριμότητα ενός εφήβου, πράγμα το οποίο φαίνεται στις αντιδράσεις του, στον τρόπο που ερωτεύεται γυναίκες, στην επιπολαιότητά του και σε άλλα πολλά. 

Έχουμε ουσιαστικά έναν ανώριμο έφηβο σε σώμα ενήλικα. Έχουν γυριστεί και μερικές κωμωδίες όπου με κάποιο μαγικό τρόπο ο πατέρας "μπαίνει" στο σώμα του γιου του και ο γιος στο σώμα του πατέρα, με πολλά κωμικά επακόλουθα.

Ένας άλλος τρόπος να δούμε το ζήτημα αυτό, είναι να θεωρήσουμε ότι ενώ το σώμα μας ενηλικιώνεται και μεγαλώνει με την πρέπουσα ταχύτητα, η ψυχή μας καθυστερεί σε ρυθμό ανάπτυξης, ή κάπου "κολλάει" και η εξέλιξή της αναστέλλεται παντελώς. 

Τα χρόνια περνούν, ο άνθρωπος γερνάει, κάνει οικογένεια, αποκτάει δικά του παιδιά, μορφώνεται, η νοημοσύνη του αυξάνει όπως όλων των φυσιολογικών διανοητικά ανθρώπων, αλλά οι συναισθηματικές του αντιδράσεις, η κυκλοθυμικότητα και τα πείσματά του, προδίδουν την ανωριμότητα του χαρακτήρα του. Έχει σταματήσει να μεγαλώνει ψυχολογικά.

Εδώ θα ήθελα να προλάβω μια συνήθη παρεξήγηση των εννοιών που εξετάσαμε. Ωριμάζω δεν είναι συνώνυμο του γερνάω ψυχολογικά. Κουράζομαι, βαριέμαι, χάνω την ζωτικότητά μου. Ούτε βέβαια η ζωτικότητα είναι ένδειξη ανωριμότητας του χαρακτήρα μας. 

Ωριμάζω σημαίνει προσγειώνομαι στην πραγματικότητά μου και αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεών μου. Λειτουργώ με λογική και συγκροτημένο συναίσθημα, έχοντας όση ζωτικότητα θέλω, ή μπορώ.

Πολλοί θα νομίσουν ότι αφού είναι καλό να διατηρούμε την ζωτικότητα και τον ενθουσιασμό μας για την ζωή πρέπει να "παιδιαρίζουμε" ακόμα και στα γεράματά μας. 

Η ζωτικότητα ασφαλώς είναι επιθυμητή σε όλες τις ηλικίες και καλό είναι να διατηρείται, τα παιδιαρίσματα όμως ταιριάζουν μόνο σε παιδιά.

Η ωριμότητα έχει σχέση με την λογική και με την προσγείωση στην πραγματικότητά μας (βάζω και το "μας", έχει σημασία). Αυτή η νοοτροπία δεν πρόκειται να σκοτώσει το συναίσθημα, απλώς θα το βοηθήσει να μην ονειροβατεί και να μην μας παρασύρει σε εφηβικά και συνεπώς γελοία για έναν ενήλικα πάθη. 

Αν αυτοί οι παιδαριώδεις ενθουσιασμοί μας συγκινούν 

τότε δεν θα τους εγκαταλείψουμε, γιατί αρνούμαστε να ωριμάσουμε.

Είναι και αυτό μια επιλογή της ελεύθερης βούλησής μας η οποία συνεπάγεται, κατά την γνώμη μου, την σχετική δυστυχία και πόνο. Δεν μένει χωρίς κάποιες συνέπειες.

Όταν είμαστε παιδιά καλό είναι να μην έχουμε ωριμάσει και πολύ, διότι τα βιώματα της παιδικής ηλικίας αφομοιώνονται στην κατάσταση της ανωριμότητας. Είναι ένα στάδιο. Κατόπιν το σώμα μας ωριμάζει και η κοινωνία μας θεωρεί ενήλικες. Μας αναθέτει τις ανάλογες εργασίες. Δουλειά, οικογένεια, ευθύνες και άλλα πολλά. 

Αν όμως εμείς δεν ωριμάσουμε πως θα δημιουργήσουμε οικογένεια. Μπορεί ένας έφηβος να παντρευτεί και να αναθρέψει παιδιά;

Αναλογιστείτε το εξής τραγικό φαινόμενο: Πατέρας με ψυχολογική ηλικία 12 ετών να έχει δεκαπεντράχρονα παιδιά. Τι μπορεί να τους προσφέρει; Πως αυτά τα παιδιά θα τον σεβαστούν και θα τον εκτιμήσουν σαν γονιό;

http://www.innerwork.gr/