Η επαναλαμβανόμενη προσευχή, το να εκθέτεις λέξεις και φράσεις, φαίνεται μηχανική. Εντούτοις, εάν την κάνουμε με την καρδιά μας, είναι ένα κλειδί που ανοίγει την επικοινωνία μας με το Θεό, προς όφελος όλων.
Μια πράξη αγάπης
Τι κάνουμε όταν προσευχόμαστε; Μιλάμε στον πατέρα μας. Χωρίς μεσάζοντα. Η προσευχή είναι ο τρόπος να μιλήσεις άμεσα στο Θεό. Όταν προσευχόμαστε με αυτόν τον τρόπο, μας ακούει. Δεν είναι ότι προσευχόμαστε για χάριν της προσευχής, ή προσευχή από φόβο ή την προσευχή σαν μια επίδειξη επίκλησης.
Ο Χριστός μας ζητά να προσευχηθούμε από αγάπη. Απεριόριστη αγάπη. Το μυστικό είναι να προσευχηθεί κανείς από καρδιάς. Η προσευχή ανυψώνει σαν να πετάς και το ίδιο δευτερόλεπτο σε ρίχνει κάτω, όπως μια βροχή αγάπης σε εκείνους τους οποίους την στέλνουμε.
Η εναρμόνιση είναι προσευχή που ξεχειλίζει από τα χέρια σας.
Είναι και ένα μήνυμα αγάπης στην ψυχή και ενός συνόλου κινήσεων, που γίνονται με άπειρη τρυφερότητα και ένας σεβασμός του σώματος, προκειμένου να ανακουφιστούν η πίεση και η ένταση.
Δίνει σε εκείνους που την λαμβάνουν μια αίσθηση χαλάρωσης, της ειρήνης και της εσωτερικής αρμονίας, που επιτρέπει σε αυτούς να δουν τις υποχρεώσεις τους στη ζωή με περισσότερη ηρεμία και ελευθερία.
Η εναρμόνιση είναι διαθέσιμη κατόπιν αιτήσεως και σε όλα τα κέντρα του IVI. Η εναρμόνιση συμπληρώνει, και δεν αντικαθιστά, οποιαδήποτε ιατρική περίθαλψη.
Για τους φίλους μας και για τους εχθρούς μας
Η προσευχή είναι ουσιαστική για την ανθρώπινη επιβίωση. Δεν είναι μια συνομιλία. Η προσευχή είναι μια δράση, μια ενέργεια που χρησιμοποιείται για την ευημερία όλων. Εκφράζεται με τη ζωντάνια, όπως όλα τα πράγματα που μας ευχαριστούνε, και τη χαρά με την συνειδητοποίηση του ότι είμαστε παιδιά του Θεού.
Οι προσευχές μας είναι σημαντικές για τις οικογένειές μας, τους φίλους μας, για να παρέχουν την ανακούφιση σε εκείνους που υποφέρουν στα νοσοκομεία, τις φυλακές, για εκείνους που είναι μόνοι, εγκαταλελειμμένοι, ξεχασμένοι, αλλά και για τους εχθρούς μας. Απελευθερώνοντάς τους από τις αλυσίδες που τους δεσμεύουν, απελευθερωνόμαστε και εμείς επίσης.
Εμπιστοσύνη
Η προσευχή είναι ένα κλειδί που μας οδηγεί σε μια άλλη διάσταση. Ώστε να μη κλείσει η πόρτα σε αυτήν, για να μην στενέψουμε τον κόσμο μας, πρέπει να ξεχάσουμε τις αμφιβολίες μας και να αφήσουμε τη λογική σκέψη για μια στιγμή. Εμείς προσευχόμαστε, ο Θεός κάνει τα υπόλοιπα.
Εκπέμπουμε το σήμα και η ψυχή το αποκρυπτογραφεί. Δεν απευθυνόμαστε σε έναν δικαστή όταν προσευχόμαστε, αλλά σε ένα πατέρα που μας αγαπά και μας ζητά σε αντάλλαγμα μόνο να τον εμπιστευθούμε. Μόλις καταλάβει η ανθρωπότητα αυτήν την απεριόριστη σχέση, θα αλλάξει ολοκληρωτικά.
Όχι άλλο μόνος
"Συχνά ψάχνουμε για το Θεό σε μέρη πολύ μακρινά, χίλια μίλια μακριά. Κοιτάξτε τους Εβραίους: διέσχισαν την Ερυθρά θάλασσα για να πάνε στο όρος Zion. Κατόπιν πήγαν προς την Ιερουσαλήμ, που σημαίνει "η πόλη της ψυχής", όπου ο Θεός κατοίκησε. Αλλά ο Ιησούς ήρθε να σπάσει αυτό το σχέδιο. Θέλησε να μας πει ότι ο Θεός δεν είναι στις κορυφές βουνών, ούτε στην Ιερουσαλήμ.
Η πόλη της ψυχής είναι μέσα σε μας. Εξαρτάται από σας να το βρείτε, να το πάρετε από την πηγή, να γίνετε ανοιχτομάτες και να γνωρίζετε πώς να ακούτε. Έτσι ο Χριστός οδήγησε την ανθρωπότητα σε αυτήν την δυνατότητα επικοινωνίας χωρίς οποιοδήποτε μεσάζοντα. Ξέρετε τι προνόμιο είναι αυτό;
Χωρίς το μεσάζοντα, είστε ένας με το Θεό. Αυτό είναι το μήνυμα που ο Χριστός δίδαξε: "Είμαι στον πατέρα μου και ο πατέρας μου είναι σε με. Εάν είμαι σε σας και είστε σε με, είμαστε ένα ". Και μόνο αυτό να συνειδητοποιήσουμε θα μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι." Yvonne Trubert
Πώς άρχισε η «Πρόσκληση στη Ζωή» (IVI)
Το Σωματείο «Πρόσκληση στη Ζωή» άρχισε το 1983, με την πρωτοβουλία μιας γυναίκας που ονομάζεται Yvonne Trubert.
Εκείνη την περίοδο, η Yvonne ήταν στα πενήντα της. Μητέρα τεσσάρων παιδιών, και ήδη γιαγιά, είχε δώσει συνεχώς όλο τον ελεύθερο χρόνο της στους ανθρώπους που αντιμετώπιζαν δυσκολίες, ενώ συγχρόνως συνέχιζε τις επαγγελματικές της δραστηριότητες.
Από το 1976, οι απαιτήσεις είχαν γίνει τόσο μεγάλες, που αποφάσισε να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στον αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων, που ερχόταν και χτυπούσαν την πόρτα της, ψάχνοντας για κάποιον που θα τους άκουγε, ψάχνοντας για αγάπη, για παρηγοριά.
Το 1982, η Yvonne προσκάλεσε περίπου είκοσι από αυτούς τους επισκέπτες για να δημιουργήσει μια ομάδα προσευχής. Πολύ γρήγορα, ξεκίνησε μια δεύτερη, έπειτα μια τρίτη. Το 1983, όλοι μαζί, ίδρυσαν το οικουμενικό σωματείο γνωστό ως «Πρόσκληση στη Ζωή» (Σωματείο βάσει του Γαλλικού νόμου του 1901). Το πρώτο κέντρο άνοιξε στη Boulogne, κοντά στο Παρίσι. Από τότε, τα κέντρα έχουν πολλαπλασιασθεί σε όλη τη Γαλλία, την Ευρώπη, και σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου