Ένας διάλογος με τον πονοκέφαλό μου...!!!!

Π: Καλημέρα!!!

Εγώ: Ωχ… πάλι εσύ εδώ;

Π: Φυσικά πάλι εδώ. Τι να κάνω, κάθε φορά που με καλείς έρχομαι.

Εγώ: Σε καλώ; Εγώ; Όχι, όχι φίλε μου, εγώ δεν σε έχω καλέσει και αν θες να μάθεις είσαι αγενέστατος γιατί έρχεσαι πάντα απρόσκλητος και πάντα μου χαλάς τη μέρα.

Π: Χμμμ… μπορείς να με κατηγορήσεις για πολλά αλλά για ένα πράγμα μόνο δεν μπορείς να μου προσάψεις την ευθύνη, ότι έρχομαι απρόσκλητος.

Εγώ: Δηλαδή τι θέλεις να πεις; Πώς σε κάλεσα εγώ; Για εξήγησέ μου!

Π: Τι μέρα είναι σήμερα;

Εγώ: Μην υπεκφεύγεις. Σε ρώτησα κάτι και άλλα μου λες τώρα.

Π: Όχι, δεν σου λέω άλλα, θα σου απαντήσω ακριβώς, σε αυτό που θέλεις.

Εγώ: Έχεις όρεξη μου φαίνεται για παιχνίδια. Αλλά τέλος πάντων, Τετάρτη είναι σήμερα. Και τι μ’ αυτό;

Π: Και τι μέρα είναι αύριο;

Εγώ: Α… αν δεν ξέρεις και τις μέρες της εβδομάδας, κακώς ξεκινήσαμε τον διάλογο. Μα Πέμπτη είναι αύριο φυσικά.

Π: Και τι έχεις να κάνεις αύριο;

Εγώ: Άστα, μην τα ρωτάς. Έχω να πάω εφορία, έχω δύο ραντεβού με δυσαρεστημένους πελάτες της εταιρείας, έχουμε meeting το απόγευμα και το βράδυ έχω να πάω και επίσκεψη κάπου που δεν θέλω. Ούτε να τα σκέφτομαι δεν θέλω.

Άουτς! Τι δυναμώνεις ρε συ; Διάλογο κάνουμε, μην με ταλανίζεις!

Π: Είδες λοιπόν που στα ‘λεγα; Με προσκάλεσες και ήρθα!

Εγώ: Α καλά! Είμαι κι εγώ ένας περίεργος τύπος που συζητάω με τον πονοκέφαλό μου αλλά κι εσύ δεν πας πίσω. Τι ασυναρτησίες είναι αυτά που λες; Πώς προέκυψε από αυτά που σου είπα ότι εγώ σε προσκάλεσα;

Π: Είπες ότι η μέρα σου αύριο είναι δύσκολη και ότι δεν θέλεις καν να σκέφτεσαι αυτά που έχεις να κάνεις;

Εγώ: Ναι, αυτό είπα. Η πρόσκληση σε σένα, από που προκύπτει;

Π: Τώρα που ξύπνησες τι σκεφτόσουν;

Εγώ: Τι να σκεφτώ; Τίποτα δεν μπορούσα να σκεφτώ με εσένα που έχεις απλωθεί κατά μήκος του κεφαλιού μου, και να ήθελα δεν μπορούσα.

Π: Είδες λοιπόν; Έτσι με προσκάλεσες και γι’ αυτό ήρθα. Δεν ήθελες να σκεφτείς την αυριανή σου μέρα και έτσι εγώ φροντίζω να μπλοκάρω τη σκέψη σου ή μάλλον να την εστιάσω αλλού. Έτσι με προσκαλούσες από τότε που ήσουν έφηβος. Κάθε φορά που δεν ήθελες να σκεφτείς κάτι δυσάρεστο εμφανιζόμουν εγώ και σου κατεύθυνα τις σκέψεις σου σε εμένα.

Εγώ: Δηλαδή θέλεις να πεις ότι ο λόγος που εμφανίζεσαι είναι για να μου αποσπάσεις το μυαλό από αυτά που δεν θέλω να σκέφτομαι;

Π: Ακριβώς!

Εγώ: Και γιατί δεν μου το έχεις πει τόσο καιρό, παρά με αφήνεις να υποφέρω;

Π: Γιατί δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ να μάθεις. Γιατί μέσα σου γνώριζες γιατί ερχόμουν και προτιμούσες να μην σκαλίσεις περαιτέρω την υπόθεση. Όταν με βαριέσαι… απλά παίρνεις ένα παυσίπονο και φεύγω. Αλλά είμαι πάντα εκεί για να σε βοηθήσω όταν με έχεις ανάγκη.

Εγώ: Δηλαδή αν σου πω να φύγεις από μόνος σου θα φύγεις; Χωρίς να πάρω παυσίπονο;

Π: Φυσικά!

Εγώ: Ε φύγε τότε! Άσε με ήσυχο!

Π: Δεν κατάλαβες καλά. Όπως δεν με προσκάλεσες ποτέ απευθείας έτσι και δεν μπορείς να με διώξεις απευθείας.

Εγώ: Σιγά μην ήταν εύκολο! Δηλαδή τι πρέπει να κάνω για να φύγεις; Τεμενάδες;

Π: Όχι, δεν χρειάζεται να κάνεις τεμενάδες. Χρειάζεται απλά να εξαλείψεις τον λόγο για τον οποίο με προσκάλεσες.

Εγώ: Και πώς θα το κάνω αυτό; Μπορείς να με βοηθήσεις;

Π: Φυσικά, γι’ αυτό είμαι εδώ και κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Κάθε φορά που δεν θέλεις να σκέφτεσαι κάτι δυσάρεστο, εγώ έρχομαι για να σου τραβήξω την προσοχή από αυτό που δεν θέλεις. Για να φύγω λοιπόν, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι αντί να προσπαθείς να μην σκέφτεσαι αυτά που δεν θέλεις, να προσπαθείς να βρεις μια λύση που να σε ικανοποιεί. Να κάνεις τη ζωή σου έτσι ώστε αυτά που δεν θα θέλεις να σκέφτεσαι να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα και τελικά να τα εξαλείψεις.

Εγώ: Μα πώς να το κάνω αυτό; Δεν ζω σε έναν παραδεισένιο κόσμο. Υπάρχουν πράγματα που απλά δεν μου αρέσουν και πρέπει να τα αντιμετωπίσω.

Π: Σαφώς. Τα αντιμετωπίζεις με το να αποφεύγεις να τα σκέφτεσαι;

Εγώ: Όχι.

Π: Άρα αυτό σου λέω. Απλά αντιμετώπισέ τα. Βάλε κάτω το αυριανό σου πρόγραμμα. Δες ποια είναι αναγκαία να γίνουν και ποια όχι. Αν είναι όλα αναγκαία, απλά προγραμμάτισε σωστά τη μέρα σου και κάν΄τα. Μη μιζεριάζεις, μην κατσουφιάζεις και προπαντός μην προσπαθείς να αποφύγεις το αναπόφευκτο. Γιατί τότε θα έρχομαι εγώ να σε βοηθάω. Αν κάτι μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξέ το και μην σκας. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, απλά κάντο και πάλι μη σκας.

Εγώ: Έχω μείνει άφωνος! Έτσι είναι όλοι οι πονοκέφαλοι;

Π: Εγώ είμαι ο δικός σου πονοκέφαλος και μπορώ να σου μιλήσω για εσένα. Αλλά φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι πονοκέφαλοι έχουν τους λόγους τους…

Εγώ: Τα λόγια σου με βοήθησαν. Έχεις δίκιο. Θα σηκωθώ αμέσως και θα κάνω ό,τι μπορώ καλύτερα για να αντιμετωπίσω την αυριανή ημέρα. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Τώρα μπορείς πραγματικά να φύγεις.

Π: Ναι, τώρα βλέπω πως δεν χρειάζεσαι τη βοήθειά μου. Θα φύγω και ελπίζω να τα λέμε ολοένα και πιο αραιά με αυτόν τον τρόπο. Σ’ αγαπώ! 

Μωυσής

enallaktikidrasi.com