Χάλασε απότομα ο καιρός σήμερα και όταν ξύπνησα το απόγευμα άκουσα τον ήχο της βροχής στο μπαλκόνι. Συνειρμικά μου ήρθε η θύμησή σου. Δε με πείραξε όμως. Άλλη μία μέρα που δε με πείραξε.
Ήταν όμως τόσες πολλές οι ημέρες που με πείραζε. Ξέρεις, δεν ήταν ούτε η απουσία σου ούτε η αγάπη μου για σένα που δεν είχε πλέον αποδέκτη. Ήταν τα ερωτήματα.
Τόσα πολλά ερωτήματα.. Και όλα γύρω από μία λέξη. «Γιατί»..
Αυτά ήταν που με βασανίζανε για αρκετό καιρό μετά το χωρισμό μας. Δε σε κατηγόρησα ποτέ ότι δε με αγάπησες. Σε κατηγόρησα όμως για πολλά «γιατί». Γιατί να μην είσαι ειλικρινής. Γιατί να μην έχεις το θάρρος να παραδεχτείς.
Γιατί να με αντιμετωπίσεις σαν κάποια που απλά γνώρισες ένα βράδυ. Γιατί να μη με σεβαστείς. Γιατί να με υποτιμήσεις. Γιατί προσπαθήσεις να με κοροϊδέψεις. Γιατί να μη φερθείς σαν άντρας. Ίσως πάλι και να ήσουν υπερβολικά «άντρας»..
Άντρας. Ο πατέρας μου ένα πράγμα μου έμαθε για τους άντρες. Ότι έχουν λόγο και μπέσα. Και εσύ δεν είχες τίποτα από τα δύο όπως αποδείχτηκε. Κι αν κάποτε δεν είχα το καθαρό μυαλό να το δεχτώ, η συνειδητοποίηση ήρθε από μόνη της. Απλά ένα πρωί ξύπνησα και δεν ήσουν η πρώτη μου σκέψη. Με είχε πειράξει που δεν σε σκέφτηκα.
Το είχα συνηθίσει να σε «μισώ». Το έθρεφα και με συντηρούσε. Εκείνο το πρωινό όμως μου ήρθε!
Απλά έτσι ήσουν. Και αυτό δεν επιδέχεται εξήγησης. Δεν υπήρχαν κάποιες μεγάλες απαντήσεις πίσω από τη συμπεριφορά σου. Κοιτώντας το παρελθόν τώρα, δε σε άφησα πίσω επειδή τις βρήκα.
Σε άφησα ακριβώς επειδή δεν μπορούσα να τις βρω και κατάλαβα ότι ούτε εσύ τις είχες.Όσο κι αν το σκεφτόμουν μόνη μου, κατέληγα στα ίδια ερωτήματα. Πάντα το παράπονο έμενε. Το παράπονο και το κενό στο στομάχι. Και με έριχνε. Είχα πέσει πολύ.
Έκλαψα, χτυπήθηκα, θύμωσα, έβρισα, κατηγόρησα τον εαυτό μου, κατηγόρησα εσένα, τους κατηγόρησα όλους, προσπάθησα να σε πληγώσω, έψαχνα τρόπους να σε κάνω να καταλάβεις το λάθος σου.
Όλα σε μια προσπάθεια όχι να σε φέρω πίσω αλλά να σε κάνω να σταθείς απέναντί μου και να είσαι ειλικρινής. Το είχα ανάγκη για να συνεχίσω. Χρειαζόμουν το κλείσιμο. Χρειαζόμουν το τέλος. Αυτό με τρέλαινε!
Όσο όμως και αν σκέφτεσαι ένα πράγμα μόνος σου, είσαι καταδικασμένος να καταλήξεις στα ίδια συμπεράσματα.Στο ίδιο αδιέξοδο, ακόμα πιο μεγάλο κάθε φορά και να σε πνίγει λίγο περισσότερο. Σε ό,τι δίνεις δύναμη όμως, αυτό και σε εξουσιάζει. Και εγώ σου είχα δώσει αρκετή.
Κάνοντας την αυτοκριτική μου, υποθέτω ότι έπρεπε να περάσω από εκεί. Δε μετανιώνω για τίποτα και δεν κατηγορώ τον εαυτό μου. Έλεγα αυτό που ένιωθα και εννοούσα αυτό που έλεγα. Το βάρος είναι σε σένα, μάτια μου. Μήπως εσύ τελικά δεν είπες όλα αυτά που ήθελες; Εγώ έκανα το πρόβλημά σου δικό μου και το πλήρωσα. Τα ρέστα δικά σου.
Καθισμένη λοιπόν σήμερα στο μπαλκόνι, πίνοντας καφέ και κοιτώντας τη βροχή, νιώθω καλά. Σε σκέφτομαι και το μόνο που μου έχει μείνει είναι μια θλίψη και ένα χαμόγελο. Όχι για μένα, για σένα.
Τις λέξεις τις βρήκα μόνη μου, το λόγο τον έκανα δικό μου. Μπορεί να μου κατέστρεψες τον κόσμο για λίγο αλλά είναι δικός μου και θα φτιάξω έναν άλλο, καλύτερο. Το πιο όμορφο, άλλωστε, ταξίδι είναι πάντα το επόμενο.
Έλσα Νικολάου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου