Ποιος από όλους μας μπορεί να οριοθετήσει τον πόνο;
Το άδειασμα της ψυχής που σε κυριεύει και σε γεμίζει οργή κάθε φορά που νιώθεις την προδοσία, την κοροϊδία και το ψέμα;
Πόσες φορές δεν είναι ο θυμός εκείνος που σε κάνει να θέλεις να εκδικηθείς;
Να θέλεις να προκαλέσεις πόνο; Τον ίδιο ακριβώς πόνο που νιώθεις κι εσύ.
Από την πληγή που αιμορραγεί.
Τη μοναξιά της δικής σου απελπισίας.
Της σκέψης σου που νιώθεις πως δε θα γιατρευτεί ποτέ.
Όποιο κι αν είναι το πρόσωπο: Αδερφός, γονιός, παιδί, φίλος, σύντροφος…
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι συχνά άδικες.
Οι άνθρωποι δε σου δίνουν ό,τι παίρνουν. Ακόμη και οι πιο ανιδιοτελείς σχέσεις έχουν ιδιοτέλεια.
Κι όταν κάτι πονέσει πολύ, η ψυχή σου γεμίζει οργή. Μέχρι να απαντήσεις στο μεγάλο «γιατί».
Γιατί εγώ ήμουν πάντα εκεί για σένα αλλά εσύ ποτέ για μένα;
Γιατί το δικό σου χαμόγελο ήταν πάντα πιο πολύτιμο από το δικό μου;
Γιατί κάθε σου ανάγκη ερχόταν πριν από οποιαδήποτε δική μου;
Το γιατί δε βρίσκεται ποτέ.
Οι άνθρωποι που σε αδίκησαν και σου φέρθηκαν άσχημα, δεν πρόκειται να απαντήσουν ποτέ.
Όχι από αδιαφορία απαραίτητα.
Πρέπει να έχεις περάσει αμέτρητες ώρες μιλώντας στον ίδιο σου τον εαυτό για να αποδεχτείς τα λάθη σου.
Πρώτο από όλους σε αυτό τον κόσμο, φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυτός είναι ο μεγάλος κριτής.
Και την παραδοχή «Έβλαψα, πόνεσα κάποιον» δεν τη φορτώνεις ποτέ στον εαυτό μας. Αντίθετα, τον χαϊδεύεις για να μην τον δεις απέναντι στον καθρέφτη.
Συνήθως λες πως δε φταις. Όμως είναι πολλές οι φορές που φέρεις ευθύνη. Σχεδόν όσες κι εκείνες οι φορές που είσαι το θύμα. Φορές που η αδικία πονάει και δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς.
Μην μπεις σε δύσκολα μονοπάτια όταν σου συμβεί.
Άφησε να περάσει λίγη ώρα μετά το κύμα της ανθρώπινης οργής. Σκέψου μόνο ότι δεν μπορείς να φορτωθείς εσύ την ευθύνη των πράξεων των άλλων. Δεν μπορείς καν να νευριάσεις με αυτές.
Δεν έχει νόημα να βρίσεις, να φωνάξεις, να κατακρίνεις, να εκδικηθείς.
Κανένας δεν μπορεί να σε βλάψει, αν δεν του το επιτρέψεις εσύ!
Είναι η παγίδα του θυμού που κάνει τις αντιδράσεις σου να ηχούν με τρόπο που δίνεις το δικαίωμα στο θύτη να το παίξει θύμα.
Ο πόνος δεν περνάει με πόνο. Όταν σε πονάνε δώσε χέρι. Μίλα ήρεμα και δώσε βοήθεια όταν χρειαστεί.
Η ένταση σε κρατάει μακριά από την ουσία. Το ζητούμενο είναι να κατανοήσει εκείνος που σε αδίκησε. Και για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να δει μέσα του.
Να τον αφήσεις να ακούσει τη φωνή του.
Αφού θες να τιμωρηθεί, χάρισε του την καλύτερη τιμωρία: Αγάπα…
Κανείς δεν μπορεί να αντιδράσει άσχημα στην αγάπη.
Όταν προσβάλλεις, θα σε προσβάλλουν.
Όταν χτυπήσεις θα σε χτυπήσουν.
Όταν, όμως, αγαπάς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Θα έρθει η στιγμή που θα δουν στον καθρέφτη. Θα καταλάβουν.
Κι αν δε σου ζητήσουν συγνώμη τι έγινε; Δεν είναι χειρότερο από αυτό που έχεις ήδη πάθει εξαιτίας τους.
Η γαλήνη, όμως, στη δική σου ψυχή είναι το ανεκτίμητο. Η γνώση να ξέρεις που έφταιξες εσύ και που οι άλλοι. Κι είναι αυτά τα χρυσά όρια της δικής σου ψυχικής ολοκλήρωσης που κανείς δεν μπορεί να τα πειράξει.
Δεν απειλούνται από κανέναν…
Μαρίας Χιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου