Είμαι εδώ, τώρα, υπάρχω. Για τους περισσότερους αυτές οι έννοιες προκύπτουν από τη λειτουργία των αισθήσεων. Βλέπω τον περιβάλλοντα χώρο, αισθάνομαι ταυτόχρονα το σώμα μου, έχω κάποιες αναμνήσεις από την προσωπική μου ζωή που παρέχουν την αίσθηση της ταυτότητας και συμπεραίνω πως “εγώ είμαι εδώ”.
Αυτό όμως δεν είναι ακριβώς η αίσθηση της παρουσίας, της ύπαρξης. Είναι περισσότερο το “διανοητικό συμπέρασμα” της ύπαρξης. Αν παραμερίσουμε όλη αυτή την νοητικο-συναισθηματική διαδικασία και στρέψουμε την προσοχή μας στην πραγματική αντίληψη του πως είναι να υπάρχουμε, θα εντοπίσουμε μια ιδιαίτερη αίσθηση.
Την αίσθηση του ότι υπάρχουμε. Δεν είναι συμπέρασμα, ούτε συναίσθημα, ούτε ανάμνηση. Είναι μια σιωπηλή, οικεία, διαρκής αίσθηση, αν και ημισυνειδητή, που συνοδεύει όλες τις υπόλοιπες εντυπώσεις μας. Και αυτό συνέβαινε πάντοτε.
Τι θα συμβεί αν κρατήσουμε την προσοχή μας σε αυτή την αίσθηση; Κατ' αρχήν η αίσθηση αυτή ήδη υπάρχει. Δεν είναι κάτι που θα το προκαλέσουμε μέσα μας με συνειδητή προσπάθεια της θέλησης.
Είναι κάτι υπάρχον που απλά θα του δώσουμε σημασία. Δεν απαιτείται ελεύθερος χρόνος για να το κάνουμε αφού εξακολουθούμε να υπάρχουμε κάνοντας το οτιδήποτε.
Δεν είναι η επίγνωση της προσωπικής μας ιστορίας, του ονόματός μας, του παρελθόντος και των βιωμάτων μας. Είναι η αίσθηση που μας κάνει να νοιώθουμε πως όλα τα προηγούμενα είναι δικά μας, αλλά τελικά δεν είμαστε εμείς αυτά.
Το πιθανότερο είναι πως θα το θεωρήσουμε αυτονόητο, ίσως ανούσιο και βαρετό. Αυτό σημαίνει, χωρίς να θέλω να γίνω προσβλητικός, πως η αίσθηση της παρουσίας μέσα μας, δηλαδή ο ίδιος μας ο Εαυτός, είναι φορτωμένος με πολλά “βάρη”, νευρώσεις και επιδράσεις από την κοινωνική μας διαμόρφωση.
Αν όμως μέσα μας υπάρχει κάποιο “άνοιγμα”, μια εσωτερική περιοχή λιγότερο επιβαρυμένη, τότε η αίσθηση του πως είναι να είμαστε εμείς παίρνει έναν εξαιρετικό χαρακτήρα.
Η επίγνωση θα κρατηθεί σε αυτή την αίσθηση και από το παρασκήνιο θα τη φέρει στο προσκήνιο. Από ημισυνειδητή θα την καταστήσει συνειδητή και θα επιδιώκει αυτό να γίνει κάτι μόνιμο.
Όμως δεν θα πιέσει με τη δύναμη της θέλησης, διότι αυτό θα σήμαινε πως επιχειρούμε να πετύχουμε κάτι το οποίο κατά βάθος δεν μας ενδιαφέρει, γιαυτό και απαιτείται βία. Αυτή η επιδίωξη θα έχει ως πηγή ενέργειας το ενδιαφέρον και την αγάπη για την αίσθηση της συνειδητής παρουσίας, για την ευθυγράμμιση με τη ζωή.
Πρέπει να τη Θελήσουμε και όχι να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της θέλησης.
Και ερχόμαστε στο προηγούμενο ερώτημα. Τι θα συμβεί. Αυτό θα το ανακαλύψουμε εμπειρικά. Δεν έχει νόημα να δίνουμε θεωρητικές περιγραφές των πιθανών μεταστοιχειώσεων της προσωπικότητάς μας.
Ίσως για τον καθένα η πορεία να είναι εξατομικευμένη, αν και όλοι μας θα πρέπει να περιμένουμε αργά ή γρήγορα μια δραματική μείωση του αριθμού των σκέψεων, όχι των χρήσιμων αλλά των φαντασιώσεων και τον κατευνασμό των συναισθηματικών εξάρσεων, όπως και μια αίσθηση εσωτερικής ισορροπίας και γαλήνης που θα προκύπτει από το “άκουσμα της φωνής της Καρδιάς μας”.
Η προσωπική μας ανασφάλεια και όλο το πλέγμα των συναισθημάτων, των πεποιθήσεων και των επιδιώξεων που συνεπάγονται από αυτήν, θα αποτελέσει παρελθόν.
Η αίσθηση του “υπάρχω” είναι κάτι το ακατανόητο. Ένα απόλυτο μυστήριο. Καμία εκλογίκευση δεν μπορεί να προσομοιώσει την πραγματική σιωπηλή αίσθηση της ύπαρξης. Και γιατί άραγε να επιζητήσουμε ένα φορτίο “λογικής” για να “εξηγήσουμε” ή δήθεν να “κατανοήσουμε” κάτι το ακατανόητο, αλλά ταυτοχρόνως θαυμαστό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου