Αναρωτιέμαι συχνά ποια είναι τα μυστικά που καλούμαστε ως ενήλικες να ανακαλύψουμε σιγά σιγά στη ζωή μας, τι είναι αυτό που οι μεγαλύτεροι ξέρουν και εμείς ακόμα όχι. Γυρνώντας από το σινεμά σκέφτηκα το «πάθος» και κάπως έτσι γεννήθηκε αυτό το άρθρο.
Οι πρώτες ερωτήσεις μου ήρθαν στο μυαλό.
Γιατί δεν κάνουμε τίποτα διαφορετικό μέσα στην ημέρα μας; - γιατί δεν έχουμε χρόνο. Δηλαδή… αν είχαμε αυτό τον πολυπόθητο επιπλέον χρόνο θα κάναμε κάτι άλλο;
Πρώτη απαντάω στην ερώτηση μου λέγοντας ότι δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό, ακόμα και με επιπλέον χρόνο, από το να τελειώνω τις υποχρεώσεις μου ή να γεμίζω την ημέρα μου με περισσότερα «πρέπει».
Ναι, αλλά εγώ δεν είμαι πουθενά μέσα στην ημέρα μου όταν λειτουργώ με αυτό τον τρόπο. Άρα πρέπει να βρω χρόνο για να κάνω κάτι διαφορετικό μέσα στην ημέρα μου και όχι να έχω μια μόνιμη δικαιολογία ότι «δεν προλαβαίνω».
Και κάτι ακόμα: Μήπως ήρθε η ώρα να μάθω να λέω και «όχι»;
Μια επιπλέον απάντηση εδώ είναι ότι «δεν έχω λεφτά». Ναι, ίσως να μην έχω τα απαιτούμενα λεφτά για να κάνω τα πάντα, αλλά μήπως υπάρχουν ενδιαφέροντα και πράγματα που θα μου άρεσε να κάνω και τα οποία δεν απαιτούν χρήματα ή κοστίζουν ελάχιστα;
Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν. Μια βόλτα με το αμάξι στη θάλασσα, ένας περίπατος στην πόλη και σε ωραία μέρη της, ένα μουσείο, το μοίρασμα και η αγάπη με άλλους ανθρώπους, το να δω τους φίλους μου, να βάλω ένα κρασάκι και να κάτσω σπίτι γράφοντας ότι μου έρχεται στο μυαλό, διαβάζοντας ένα βιβλίο ή κάνοντας «τίποτα».
Γιατί οι άνθρωποι δεν αγαπάνε με πάθος; Και με την λέξη αυτή δεν εννοώ απαραίτητα δακρύβρεχτα σενάρια εγκατάλειψης ή διεκδίκησης (δράμα), εννοώ ότι αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας όλα είναι λίγο ή πολύ μια ευθεία γραμμή.
Γνωρίζεις κόσμο, ανταλλάσετε τηλέφωνα, όλοι είναι φορτωμένοι με δουλειές ή γεμάτοι από τραύματα και εγωισμό, κάποιος κάνει το πρώτο βήμα, βγαίνεις ραντεβού, δεν σου κάνει, ο επόμενος. Όλοι το έχουμε κάνει και τελικά όλοι ξέρουμε ότι είναι ένα παιχνίδι επιβολής. Παράξενο πάντως που στο τέλος της ημέρας όλοι θέλουμε να μας αγαπήσουν και να αγαπήσουμε.
Γιατί όμως το πράγμα δεν αλλάζει, ενώ αυτό είναι που θέλουμε πραγματικά; Γιατί δεν δίνουμε στον άλλον μια αληθινή ευκαιρία; Γιατί δεν είμαστε ανοιχτοί στα αισθήματα μας και δεν δοκιμάζουμε με το ρίσκο ότι μπορεί και να πληγωθούμε;
Τελικά προχωράς παρακάτω και όλοι είμαστε αναλώσιμοι. Ο επόμενος… Την επόμενη φορά θα ανοίξω τα «κουτάκια» μου και θα προσπαθήσω να είμαι ανοιχτή να νιώσω με την καρδιά και όχι να αγαπήσω με το μυαλό. Το αξίζω.
Μια άλλη ερώτηση που έχω στο μυαλό μου είναι αυτό που η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων λέει, «δεν μου αρέσει η δουλειά μου». Ε, και; Γιατί αυτό είναι πρόβλημα που φρενάρει το πάθος σου για τα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής σου; Καταλαβαίνω ότι εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας να κάνει κάτι που δεν του αρέσει για πάρα πολλά χρόνια, κάποιοι από εμάς δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω (λόγω υποχρεώσεων), κάποιοι όμως μπορούν.
Οπότε η ερώτηση πάει σε αυτούς (ή μήπως τελικά αυτή είναι μια ερώτηση για όλους;). Μετά απορούμε, γιατί το σώμα μας μετά από κάποια ηλικία παρουσιάζει προβλήματα «ξαφνικά». Οι φόβοι δημιουργούν δικαιολογίες, που με τη σειρά τους γίνονται πεποιθήσεις και συστήματα ζωής που μας εγκλωβίζουν.
Η λύση είναι δίπλα μας, το μόνο που χρειάζεται είναι να αλλάξω την οπτική μου και να γυρίσω τη ματιά μου προς άλλη κατεύθυνση.
Αυτό που συμπληρώνει δε την απάντηση του «δεν μπορώ» είναι και το «δεν ξέρω τι άλλο να κάνω μετά». Εγώ ήμουν αρκετά τυχερή και κάνω αυτό που λατρεύω. Αλλά πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι μου πήρε και εμένα καιρό για να καταλάβω, τι αγαπώ να κάνω.
Διότι το μυστικό είναι να βρεις κάτι στο οποίο είσαι καλός, κάτι για το οποίο θα αξίζει τον κόπο να κάνεις θυσίες και δεν θα το αποκαλείς «δουλειά». Στην αρχή και εγώ ξεκίνησα πειραματικά, σαν «χόμπι». Κάπως έτσι ξεκινάνε όλα, νομίζω. Ποτέ δεν υπογράφεις συμβόλαιο ότι κάτι ή κάποιος θα είναι «για πάντα». Απλά μάλλον προκύπτει.
Στην αρχή ίσως χρειαστεί να κάνεις ταυτόχρονα αυτό που πρέπει για την επιβίωση σου και αυτό που σου αρέσει. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και το τι αντέχει κανείς να στερηθεί είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Αλλά τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Σωστά;
Προσπάθησε τουλάχιστον να πηγαίνεις με το χαμόγελο στα χείλη και να το κάνεις να αξίζει. Σίγουρα θα πάρεις καλύτερα αποτελέσματα από το να πηγαίνεις κάθε μέρα με γκρίνια και με την πεποίθηση ότι η ζωή σου είναι χάλια. Αφού το κάνεις, κάνε το καλά, κάνε το με πάθος.
Σε αυτό το σημείο έχω να προσθέσω και κάτι ακόμα. Ακόμα και αν δεν μπορείς πλέον να φύγεις από αυτή τη δουλεία, συγγνώμη, δουλειά θέλω να πω...
Ας φανταστούμε έναν κόσμο που όλοι κάνουν αυτό για το οποίο γεννήθηκαν και άρα αφού το αγαπάνε, είναι και καλοί σε αυτό…πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα… Όταν αγαπάς κάτι τόσο αληθινά, η ανταμοιβή είναι καθημερινή και τα υλικά αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας είναι θέμα χρόνου.
Τη ζωή μας δεν γίνεται μονίμως να τη ζουν άλλοι για εμάς και να την παρακολουθούμε μέσα από την τηλεόραση ή το ίντερνετ.
Η ζωή μας δεν μπορεί να είναι μια «ευθεία γραμμή». Είναι ανιαρή και όταν περνάνε τα χρόνια και κοιτάς πίσω, διαπιστώνεις με πίκρα και μελαγχολία ότι ήταν σαν χτες (που ….) και καμιά φορά λες « θα είχα πάρει άλλες αποφάσεις, μπορούσα να το κάνω, γιατί άραγε δεν το έκανα;»
Το παρελθόν δεν αλλάζει, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, αυτό που όλοι έχουμε είναι το ΤΩΡΑ. Κάνε το να αξίζει. Ζήσε με πάθος. Ερωτεύσου και εκδήλωσε το. Δεν υπάρχουν λάθος επιλογές. Όλα είναι μαθήματα. Μπορούμε να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει, αρκεί να το θέλουμε μέσα από την καρδιά μας, αρκεί να το θέλουμε με πάθος.
Πάθος είναι να γελάς, να ζεις τη στιγμή, να αφήνεις για λίγο το μυαλό σου ήσυχο να αναπνεύσει από τα «πρέπει» και τις σκοτούρες, να έχεις «θέλω» και όχι μόνο «πρέπει», να συγκινείσαι στη φύση και με απλά πράγματα που δεν μπορεί κανείς να στα στερήσει, όπως το ηλιοβασίλεμα, ένα ζωάκι, ένα μωρό, μια ταινία, να λες στον άλλον «είμαι εδώ για σένα σήμερα» χωρίς εμμονές και φόβους, έτσι απλά.
Πάθος είναι να αγκαλιάζεις τους γονείς σου, όσο ακόμα τους έχεις και παρ'όλες τις διαφορές σας που σε έχουν πληγώσει, να τους χαμογελάς (εντάξει μετά μπορείτε και να τσακωθείτε πάλι, δεν πειράζει, και αυτό πάθος είναι).
Γιατί δηλαδή να μας συγκινούν οι διαφημίσεις στην τηλεόραση (που τις σκέφτηκε επιτηδευμένα μια ομάδα έξυπνων ανθρώπων πολύ καλών στη δουλειά τους) και δεν μας συγκινεί η ζωή μας κάθε μέρα που τη φτιάχνουμε εμείς; Ας τη φτιάξουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στο Όνειρο.
Πάθος είναι η αγκαλιά με τον/την σύντροφό σου όταν κοιτάτε το παιδί σας. Πάθος είναι να ενώνεσαι με μια ομάδα ανθρώπων με κοινό στόχο. Πάθος είναι να αφήνεις το παιδί που έχεις μέσα σου να εκφραστεί, είναι δύσκολο να είσαι ενήλικας συνέχεια. Κάνε αστεία πράγματα και άσε τη σοβαροφάνεια για όταν χρειάζεται (ίσως και να μη χρειάζεται καθόλου).
Πάθος είναι η δημιουργία. Φτιάξε κάτι, οτιδήποτε. Με τα χέρια, με πινέλα, με τα χρήματα, με ότι μπορείς. Δημιούργησε. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις έναν τρόπο, απλά εκφράσου. Έχει πλάκα. Άλλαξε κάποια πράγματα στο σπίτι και στα έπιπλα, τη διαρρύθμιση, δεν είναι απαραίτητο να έχεις πολλά λεφτά. Τρόπο και διάθεση χρειάζεται.
Φρόντισε τα φυτά σου, πλύνε το αμάξι σου, πάρε διαφορετικό δρόμο προς το σπίτι σου, να επισκεφτείς ένα νέο μαγαζί (ακόμα και αν μετά ξαναπάς στο αγαπημένο σου), μαγείρεψε, ράψε, ζωγράφισε, ζήτησε βοήθεια και μοιράσου τη γνώση και τη στιγμή, δώσε λουλούδια στους ηλικιωμένους ή στους μαθητές και στους πελάτες σου (μπορείς να τα κόψεις από το δρόμο ή από γλάστρα, δεν χρειάζονται λεφτά), χόρεψε, γυμνάσου, κάνε εθελοντισμό (κάνε με οποιοδήποτε τρόπο καλό σε ανθρώπους ή ζώα), μάθε κάτι καινούργιο και τόσα άλλα πράγματα.
Το αποτέλεσμα θα σε ανταμείψει, γιατί το συναίσθημα που νιώθει κανείς είναι άμεσο.
Γιατί ενώ οι μεγαλύτεροι μας λένε οδηγίες και μας συμβουλεύουν, εμείς θα τα ανακαλύψουμε όλα με τον δικό μας τρόπο και στον δικό μας χρόνο.
Ρούλα Παπαθανασίου
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου