Αν κανείς ρωτήσει τους ανθρώπους γύρω του, όλοι μα όλοι θα απαντήσουν πως επιθυμούν έναν καλύτερο κόσμο… Άλλοι θα συμπληρώσουν πως αυτό απαιτεί μια μαζική επανάσταση… άλλοι πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος μετά από μια μαζική κάθαρση με μορφή κατακλυσμών, άλλοι πως αυτό θα συμβεί “αυτομάτως” με μια παρέμβαση ή τιμωρία από το Θεό… και άλλοι πως ετούτο απαιτεί μια γενική αλλαγή στον τρόπο σκέψης…
Ίσως ανάμεσα στους τελευταίους υπάρχει και η μεγαλύτερη ποσότητα αλήθειας… Διότι μόνον ο τρόπος σκέψης, ο νους ενός ανθρώπου είναι σε θέση να συλλάβει, αλλά και να προχωρήσει σε αλλαγές… Μα και αυτό δεν είναι αρκετό… Δε φτάνει ο ένας για να κάνει τη μεγάλη διαφορά… Χρειάζεται η δική του αλλαγή στην αντίληψη να μεταδοθεί, να μεταλαμπαδευτεί σε ένα κρίσιμο αριθμό ανθρώπων, που επίσης θα αρχίσουν να αλλάζουν τρόπο σκέψης και αντίληψης…
Ο νους του ανθρώπου είναι ένα θείο εργαλείο… και ετούτος είναι σε θέση να αλλάζει ολόκληρη την πραγματικότητα την οποία αντιλαμβανόμαστε ως “υπαρκτή” γύρω μας…
Ο νους δε γνωρίζει όρια, εμπόδια, περιορισμούς… Εμείς οι ίδιοι και το περιβάλλον εντός του οποίου έγινε το πρώτο “set up” της αντίληψης μας είμαστε που βάζουμε όρια στις ικανότητες του νου.
Η ανθρωπότητα είναι μία και μοναδική οντότητα. Είναι ένας και μοναδικός οργανισμός που συνδέεται μέσω της συλλογικής της νοημοσύνης (υπό-συνείδητο, υπέρ-συνείδηση, αλλά και καθημερινή χμ… συνείδηση…).
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως οι σκέψεις του καθ’ ενός επιδρούν και επηρεάζουν και τους γύρω του. (το ίδιο και τα συναισθήματα…) Είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία… Οι σκέψεις, αλλά και τα συναισθήματα, του ενός επιδρούν στους γύρω του και οι σκέψεις και τα συναισθήματα των πολλών επιδρούν στον ένα…
Η πραγματικότητα την οποία δεχόμαστε από κοινού ως αληθινή, δεν είναι παρά η κοινή συνισταμένη της συνειδητότητας όλων μας~ και εμπεριέχει βέβαια τοπικές μικροδιαφορές… είτε τούτο αφορά τον μικρόκοσμο μιας κοινωνίας, είτε το μικρόκοσμο ενός ανθρώπου…
Οι άνθρωποι οι οποίοι μετά από συνεχή προσπάθεια αυτογνωσίας “φορμάρουν” εκ νέου τον τρόπο αντίληψης και συναίσθησης των φαινομένων γύρω τους και ανακαλύπτουν το απεριόριστο δυναμικό του ανθρώπινου Νου (που προϋποθέτει μια πειθαρχημένη συνισταμένη ανάμεσα στις αισθήσεις και τη λογική πάνω σε μια βάση βεβαιότητας της ύπαρξης του θεϊκού σπινθήρα εντός όλων…) πάντα ήταν και ~για άγνωστο λόγο~ πάντα είναι λίγοι…
Ίσως γιατί η προσπάθεια αυτή σε πρώτη φάση “βγάζει” το άτομο από την “ασφαλή” περιοχή των κοινά αποδεκτών της κοινωνίας του… ίσως γιατί το διαφοροποιεί τόσο που η αίσθηση του “ανήκειν” εξανεμίζεται στην αρχική του πορεία προσθέτοντας ανασφάλεια και φόβο…
Ίσως επειδή η διαδικασία αποβολής των αρχικών “αποδοχών” της κοινωνικοποίησης του… τραντάζει συθέμελα τον “κόσμο του” και ξεβολεύει τους πολλούς που επένδυσαν πάνω στα κοινωνικά “πρέπει” και θεμιτά “θέλω”… Ίσως γιατί αναγκαστικά διανύει μια περίοδο μοναχικότητας που για τους περισσότερους μοιάζει αβάσταχτη μοναξιά..
Κι όμως μόνη αξία σε αυτή την πορεία είναι η ατομική κατ’ αρχάς εργασία γνωριμίας των ατομικών μας ορίων, αξιών, πίστεων και πεποιθήσεων… φόβων και “δαιμόνων”… προτιμήσεων, δυνατοτήτων και αδυναμιών…
Όμως όπως προείπα δεν αρκεί η εργασία του ενός να επιφέρει τις πολυπόθητες αλλαγές στην πραγματικότητα όλων… Μετά την πρώτη φάση αποδόμησης και επαναδόμησης του Εαυτού, απαραίτητη είναι η σύνδεση και σύνθεση με άλλα άτομα που πέρασαν την ανάλογη επεξεργασία του Είναι τους… αλλά και η εργασία τους με τους πολλούς…
Διότι η αυτογνωσία είναι ο θεμέλιος λίθος για την αλλαγή εντός της μονάδας, αλλά για την αλλαγή του οργανισμού της ανθρωπότητας η επίδραση του ενός κυττάρου είναι λίγη…
Ο ένας που ξεκλειδώνεται… θέλει να συν-Δέεται και να ξεκλειΔώνει κι άλλους…
Μον’ έτσι θα ξυπνήσει η θύμηση και η αλήθεια εντός… και θα αρχίσει στην πράξη η επιστροφή στον γήινο παράδεισο…
Κι αν κάποιος κάπου ΑΝΑθυμάται… πρώτη αρχή και μέλημα ας έχει την αφοσίωση στην μικρότερη Εστία… 
Την Πίστη στην Γενιά του Οίκου
Την Πίστη στην Γενιά του Οίκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου