ΘΕΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΩΝ
Σάββατο 20 Απριλίου 2013
Παρασκευή 19 Απριλίου 2013
Οι αισιόδοξοι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι.
Ακόμη κι αν έχουμε την τάση να ανησυχούμε για το μέλλον, κατά βάθος πιστεύουμε ότι όλα θα πάνε καλά.
Επιστήμονες ανακάλυψαν ότι όσοι κάνουν θετικές σκέψεις είναι περισσότερο ευτυχισμένοι και πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερο μέλλον. Όσοι όμως έχουν την τάση να κάνουν αρνητικές σκέψεις, δε μπορούν να φανταστούν να έρχονται καλύτερες ημέρες!
«Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι μπορεί να τους συμβεί κάτι κακό. Πάντοτε με γοήτευε η διαφορετική αντίληψη των ανθρώπων για την έννοια της ευτυχίας.
http://medicalnews.gr
Γερή καρδιά χωρίς τσιγάρο.
Οι ειδικοί παρακολούθησαν τις συνήθειες καπνίσματος, καθώς και την καρδιαγγειακή υγεία περισσότερων από 3000 ανθρώπων ανάμεσα στο 1981 και το 2011.
Διαπίστωσαν ότι οι πρώην καπνιστές που απείχαν από το κάπνισμα για περισσότερο από 4 χρόνια είχαν κατά 54% χαμηλότερο κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων σε σχέση με τους καπνιστές. Εκείνοι δε που είχαν κόψει το κάπνισμα για λιγότερο από τέσσερα χρόνια είχαν παρόμοιο όφελος με περίπου 53% χαμηλότερο καρδιαγγειακό κίνδυνο.
Τα οφέλη αυτά ήταν αισθητά παρά το γεγονός ότι όσοι είχαν κόψει το κάπνισμα πρόσφατα είχαν πάρει 2-5 κιλά, ενώ εκείνοι που το είχαν κόψει περισσότερο από τέσσερα χρόνια είχαν πάρει 0,5-1 κιλό.
Οι ερευνητές εξηγούν ότι το ενδεχόμενο πρόσληψης βάρους καθιστά ορισμένους καπνιστές απρόθυμους να επιχειρήσουν τη διακοπή του καπνίσματος.
Ωστόσο, επισημαίνουν ότι η διακοπή του καπνίσματος έχει θετική δράση στην καρδιαγγειακή υγεία για ασθενείς με ή χωρίς διαβήτη, ακόμη και αν παρουσιάσουν μικρή πρόσληψη βάρους.
Πηγή: vita.gr
Eπικεντρώσου στα δυνατά σημεία του χαρακτήρα σου !
Αυτή όμως ίσως δεν είναι η καλύτερη τακτική για να βρούμε την πολυπόθητη εσωτερική ισορροπία και γαλήνη, όπως τονίζει η ψυχολόγος Μαρία Μεραμβελιωτάκη-Simon.
«Συχνά επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ στις αδυναμίες και τα αρνητικά μας, που ξεχνάμε να δούμε τα θετικά και δυνατά μας σημεία. Ίσως σκεφτόμαστε ότι, για να πετύχουμε και να ευτυχήσουμε, θα πρέπει να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας και να γίνουμε καλύτεροι εξαλείφοντάς τες.
«Συχνά επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ στις αδυναμίες και τα αρνητικά μας, που ξεχνάμε να δούμε τα θετικά και δυνατά μας σημεία. Ίσως σκεφτόμαστε ότι, για να πετύχουμε και να ευτυχήσουμε, θα πρέπει να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας και να γίνουμε καλύτεροι εξαλείφοντάς τες.
Έτσι αγνοούμε μια άλλη εκδοχή : Το ότι η προσωπική μας βελτίωση μπορεί να έρθει όχι απαραίτητα διορθώνοντας το αρνητικό, αλλά ενδυναμώνοντας το θετικό. Κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος σε όλα, όλοι μας όμως έχουμε δυνατά σημεία, χαρίσματα και κλίσεις που μας ξεχωρίζουν.
Το ερώτημα είναι, τα γνωρίζουμε;
Ο Martin Seligman και ο Christopher Peterson αφιέρωσαν μεγάλο μέρος των επιστημονικών ερευνών τους στο να αναγνωρίσουν και να ταξινομήσουν τα θετικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Δημιούργησαν λοιπόν το CSV ( Character Strengths and Virtues), ένα θεωρητικό πλαίσιο για τη διευκόλυνση πρακτικών εφαρμογών στον τομέα της Θετικής Ψυχολογίας.
Ο Martin Seligman και ο Christopher Peterson αφιέρωσαν μεγάλο μέρος των επιστημονικών ερευνών τους στο να αναγνωρίσουν και να ταξινομήσουν τα θετικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Δημιούργησαν λοιπόν το CSV ( Character Strengths and Virtues), ένα θεωρητικό πλαίσιο για τη διευκόλυνση πρακτικών εφαρμογών στον τομέα της Θετικής Ψυχολογίας.
Τα δυνατά σημεία που αναγνωρίστηκαν από την έρευνα είναι συνολικά 24 και υπάγονται σε 6 κατηγορίες. Διαβάζοντάς τα ίσως αναγνωρίσεις αυτά που σε χαρακτηρίζουν και σε περιγράφουν καλύτερα.
1. ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑ. Αφορούν κυρίως τον τρόπο σκέψης
1. ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑ. Αφορούν κυρίως τον τρόπο σκέψης
και τον τρόπο απόκτησης της γνώσης:
Δημιουργικότητα: Το να σκεφτόμαστε καινούργιους και αποτελεσματικούς τρόπους για να κατανοούμε τα πράγματα, αλλά και να πράττουμε.
Περιέργεια: Το να βρίσκουμε ενδιαφέρουσες καινούργιες εμπειρίες, να θέλουμε να εξερευνούμε και να ανακαλύπτουμε.
Κριτική σκέψη: Το να εξετάζουμε τα πράγματα από όλες τις πλευρές, να αλλάζουμε γνώμη εάν υπάρξουν νέες ενδείξεις, να ζυγίζουμε τις ενδείξεις δίκαια.
Αγάπη για τη μάθηση: Το να μαθαίνουμε και να αναπτύσσουμε νέες δεξιότητες, θέματα, γνώσεις. Σχετίζεται με την περιέργεια, αλλά ενέχει την τάση να προσθέτουμε γνώσεις με πιο συστηματικό τρόπο.
Προοπτική (σοφία): Ο συνδυασμός της γνώσης με την εμπειρία. Πολλές έρευνες δείχνουν ότι η σοφία δε σχετίζεται άμεσα με την ηλικία.
2. ΨΥΧΙΚΟ ΘΑΡΡΟΣ. Η θέληση να πραγματοποιούμε στόχους παρά τις εξωτερικές ή εσωτερικές δυσκολίες:
Γενναιότητα: Το να μην υποκύπτουμε σε απειλές, προκλήσεις, δυσκολίες ή πόνο. Το να εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι δίκαιο, ακόμα και όταν υπάρχει αντίσταση.
Επιμονή : Το να τελειώνουμε αυτό που αρχίσαμε, να συνεχίζουμε παρά τα εμπόδια.
Τιμιότητα (αυθεντικότητα, ακεραιότητα) : Το να είμαστε ειλικρινείς και γνήσιοι, να δρούμε χωρίς προσποίηση.
Ζωτικότητα: Το να βλέπουμε τη ζωή με ενθουσιασμό και ενεργητικότητα.
3. ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ. Δυνατά σημεία στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους :
Αγάπη : Το να εκτιμάμε τις στενές σχέσεις με τους άλλους, ιδίως με όσους υπάρχει αμοιβαία σχέση φροντίδας.
Ευγένεια (γενναιοδωρία, συμπονετικότητα, αλτρουισμός): Το να κάνουμε καλές πράξεις για τους άλλους, να τους βοηθάμε και να τους φροντίζουμε.
Κοινωνική νοημοσύνη: Το να έχουμε επίγνωση των συναισθημάτων και των κινήτρων των άλλων ανθρώπων, το να ξέρουμε πώς να προσαρμοζόμαστε σε κοινωνικές καταστάσεις.
4. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Δυνατά σημεία στον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο κοινωνικό σύνολο:
Ομαδικότητα: Το να συνεργαζόμαστε καλά ως μέλη μιας ομάδας, να είμαστε πιστοί σε μία ομάδα.
Έλλειψη προκατάληψης: Το να φερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο, χωρίς διακρίσεις.
Ηγετικότητα: Το να έχουμε επιρροή σε μία ομάδα αλλά και καλές σχέσεις με αυτή.
5. ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ. Δυνατά σημεία που μας προστατεύουν απέναντι στην υπερβολή:
Συγχωρητικότητα: Το να συγχωρούμε αυτούς που μας έχουν βλάψει, να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες των άλλων, να μην είμαστε εκδικητικοί.
Ταπεινότητα: Το να αφήνουμε τα επιτεύγματά μας να μιλούν από μόνα τους. Να μη θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο από ό,τι είναι.
Σύνεση: Το να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές μας και να μην παίρνουμε άσκοπα ρίσκα.
Αυτοέλεγχος: Το να ελέγχουμε τις πράξεις μας, να έχουμε πειθαρχία.
6. ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Δυνατά σημεία που ενισχύουν τις σχέσεις με το ευρύτερο σύμπαν και δημιουργούν νόημα στη ζωή :
Εκτίμηση της ομορφιάς (δέος, θαυμασμός): Το να παρατηρούμε και να εκτιμάμε την ομορφιά και την υπεροχή σε όλους τους τομείς της ζωής – από τη φύση μέχρι την τέχνη ή την καθημερινή εμπειρία.
Ευγνωμοσύνη: Το να είμαστε ευγνώμονες για τα καλά που μας συμβαίνουν, να εκφράζουμε το «ευχαριστώ» μας.
Ελπίδα (αισιοδοξία, πίστη στο μέλλον): Το να περιμένουμε το καλύτερο στο μέλλον και να εργαζόμαστε για να το επιτύχουμε.
Χιούμορ (διάθεση για παιχνίδι): Το να μας αρέσει να γελάμε και να παίζουμε, να φέρνουμε χαμόγελα στα πρόσωπα των άλλων.
Πνευματικότητα (πίστη, σκοπός): Το να έχουμε συμπαγείς πεποιθήσεις για τον απώτερο σκοπό του κόσμου και το νόημα της ζωής, οι οποίες διαμορφώνουν τη συμπεριφορά μας και μας ανακουφίζουν.
Για να αναγνωρίσεις ποια είναι τα δικά σου δυνατά σημεία, αναλογίσου:
Ποια από τα παραπάνω αισθάνεσαι ότι σου ανήκουν, ότι σε κάνουν να σκέφτεσαι «αυτός είμαι πραγματικά»;
Για ποια αισθάνεσαι ενθουσιασμό, όταν τα επιδεικνύεις;
Για ποια νομίζεις ότι διαρκώς μαθαίνεις όλο και περισσότερα πράγματα που τα ενδυναμώνουν;
Δημιουργικότητα: Το να σκεφτόμαστε καινούργιους και αποτελεσματικούς τρόπους για να κατανοούμε τα πράγματα, αλλά και να πράττουμε.
Περιέργεια: Το να βρίσκουμε ενδιαφέρουσες καινούργιες εμπειρίες, να θέλουμε να εξερευνούμε και να ανακαλύπτουμε.
Κριτική σκέψη: Το να εξετάζουμε τα πράγματα από όλες τις πλευρές, να αλλάζουμε γνώμη εάν υπάρξουν νέες ενδείξεις, να ζυγίζουμε τις ενδείξεις δίκαια.
Αγάπη για τη μάθηση: Το να μαθαίνουμε και να αναπτύσσουμε νέες δεξιότητες, θέματα, γνώσεις. Σχετίζεται με την περιέργεια, αλλά ενέχει την τάση να προσθέτουμε γνώσεις με πιο συστηματικό τρόπο.
Προοπτική (σοφία): Ο συνδυασμός της γνώσης με την εμπειρία. Πολλές έρευνες δείχνουν ότι η σοφία δε σχετίζεται άμεσα με την ηλικία.
2. ΨΥΧΙΚΟ ΘΑΡΡΟΣ. Η θέληση να πραγματοποιούμε στόχους παρά τις εξωτερικές ή εσωτερικές δυσκολίες:
Γενναιότητα: Το να μην υποκύπτουμε σε απειλές, προκλήσεις, δυσκολίες ή πόνο. Το να εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι δίκαιο, ακόμα και όταν υπάρχει αντίσταση.
Επιμονή : Το να τελειώνουμε αυτό που αρχίσαμε, να συνεχίζουμε παρά τα εμπόδια.
Τιμιότητα (αυθεντικότητα, ακεραιότητα) : Το να είμαστε ειλικρινείς και γνήσιοι, να δρούμε χωρίς προσποίηση.
Ζωτικότητα: Το να βλέπουμε τη ζωή με ενθουσιασμό και ενεργητικότητα.
3. ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ. Δυνατά σημεία στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους :
Αγάπη : Το να εκτιμάμε τις στενές σχέσεις με τους άλλους, ιδίως με όσους υπάρχει αμοιβαία σχέση φροντίδας.
Ευγένεια (γενναιοδωρία, συμπονετικότητα, αλτρουισμός): Το να κάνουμε καλές πράξεις για τους άλλους, να τους βοηθάμε και να τους φροντίζουμε.
Κοινωνική νοημοσύνη: Το να έχουμε επίγνωση των συναισθημάτων και των κινήτρων των άλλων ανθρώπων, το να ξέρουμε πώς να προσαρμοζόμαστε σε κοινωνικές καταστάσεις.
4. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Δυνατά σημεία στον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο κοινωνικό σύνολο:
Ομαδικότητα: Το να συνεργαζόμαστε καλά ως μέλη μιας ομάδας, να είμαστε πιστοί σε μία ομάδα.
Έλλειψη προκατάληψης: Το να φερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο, χωρίς διακρίσεις.
Ηγετικότητα: Το να έχουμε επιρροή σε μία ομάδα αλλά και καλές σχέσεις με αυτή.
5. ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ. Δυνατά σημεία που μας προστατεύουν απέναντι στην υπερβολή:
Συγχωρητικότητα: Το να συγχωρούμε αυτούς που μας έχουν βλάψει, να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες των άλλων, να μην είμαστε εκδικητικοί.
Ταπεινότητα: Το να αφήνουμε τα επιτεύγματά μας να μιλούν από μόνα τους. Να μη θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο από ό,τι είναι.
Σύνεση: Το να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές μας και να μην παίρνουμε άσκοπα ρίσκα.
Αυτοέλεγχος: Το να ελέγχουμε τις πράξεις μας, να έχουμε πειθαρχία.
6. ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Δυνατά σημεία που ενισχύουν τις σχέσεις με το ευρύτερο σύμπαν και δημιουργούν νόημα στη ζωή :
Εκτίμηση της ομορφιάς (δέος, θαυμασμός): Το να παρατηρούμε και να εκτιμάμε την ομορφιά και την υπεροχή σε όλους τους τομείς της ζωής – από τη φύση μέχρι την τέχνη ή την καθημερινή εμπειρία.
Ευγνωμοσύνη: Το να είμαστε ευγνώμονες για τα καλά που μας συμβαίνουν, να εκφράζουμε το «ευχαριστώ» μας.
Ελπίδα (αισιοδοξία, πίστη στο μέλλον): Το να περιμένουμε το καλύτερο στο μέλλον και να εργαζόμαστε για να το επιτύχουμε.
Χιούμορ (διάθεση για παιχνίδι): Το να μας αρέσει να γελάμε και να παίζουμε, να φέρνουμε χαμόγελα στα πρόσωπα των άλλων.
Πνευματικότητα (πίστη, σκοπός): Το να έχουμε συμπαγείς πεποιθήσεις για τον απώτερο σκοπό του κόσμου και το νόημα της ζωής, οι οποίες διαμορφώνουν τη συμπεριφορά μας και μας ανακουφίζουν.
Για να αναγνωρίσεις ποια είναι τα δικά σου δυνατά σημεία, αναλογίσου:
Ποια από τα παραπάνω αισθάνεσαι ότι σου ανήκουν, ότι σε κάνουν να σκέφτεσαι «αυτός είμαι πραγματικά»;
Για ποια αισθάνεσαι ενθουσιασμό, όταν τα επιδεικνύεις;
Για ποια νομίζεις ότι διαρκώς μαθαίνεις όλο και περισσότερα πράγματα που τα ενδυναμώνουν;
Για ποια σκέφτεσαι ότι είναι αναπόφευκτο να μην τα δείξεις ή να μην τα χρησιμοποιήσεις;
Ποια έχεις την έντονη επιθυμία να τα ενσωματώσεις στον τρόπο της καθημερινής σου πρακτικής;
Ποια από αυτά, όταν τα χρησιμοποιείς, αισθάνεσαι ανανέωση και ενδυνάμωση παρά κούραση;
Καλή τύχη στην αναγνώριση των δυνατών σου σημείων!
Όσο περισσότερο τα αναπτύσσεις, τόσο περισσότερη αυτοβελτίωση και χαρά θα αισθάνεσαι!»
Μαρία Μεραμβελιωτάκη – Simon Συμβουλευτική ψυχολόγος – NLP Practitioner
www.happymind.gr
Μαρία Μεραμβελιωτάκη – Simon Συμβουλευτική ψυχολόγος – NLP Practitioner
www.happymind.gr
Η σωστή προσφορά..!!!
Είναι μια εσωτερική παρόρμηση που καλλιεργείται σταδιακά στον άνθρωπο, ο οποίος κατορθώνει να έρθει σε επικοινωνία με το είναι του. Δεν σκέφτεται πλέον μόνο τον εαυτό του και την προσωπική πνευματική του πρόοδο, αλλά και την ανακούφιση των βασάνων των ανθρώπων.
Την ανακούφιση των ανθρώπων από τον πόνο. Έτσι αυτά που ο ίδιος πήρε αισθάνεται την επιθυμία να τα δώσει στους άλλους, για να ωφεληθούν και αυτοί. Το δόσιμο αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον προσηλυτισμό, που δεν είναι παρά η καταπιεστική επιβολή των προσωπικών μας πεποιθήσεων, καταπιεστική γιατί και εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε και τόσο σίγουροι για αυτές.
Το δόσιμο είναι ανιδιοτελές, σεμνό, αφανές, χωρίς την αίσθηση της ανωτερότητας, χωρίς σκοπιμότητες και χωρίς την ικανοποίηση των οποιοδήποτε προσωπικών μας επιθυμιών, σύμφωνο με τις ανάγκες του άλλου. Πρέπει να είναι διακριτικό ώστε να μην θίγεται η αξιοπρέπεια αυτού που βοηθάμε.
Η προσφορά είναι ένα μάθημα και για αυτόν που δίνει και για αυτόν που παίρνει. Καλό είναι να βασίζεται σε κάποιους κανόνες οι οποίοι είναι αντιληπτοί σε αυτόν που έχει ωριμάσει. Αντιληπτοί με την εσωτερική αίσθηση, γιατί πηγάζουν από τα βάθη του εαυτού μας και είναι σύμφωνοι με την εσωτερική αίσθηση της συνείδησής μας και όχι με δόγματα και φιλοσοφίες.
1. Δίνουμε μόνο για να βοηθήσουμε και όχι για επίδειξη, ή για να ικανοποιήσουμε τις προσωπικές μας ανασφάλειες και να νοιώσουμε ότι κάτι είμαστε.
Αν ενεργήσουμε με λάθος τρόπο θα δώσουμε αυτό που μας «βολεύει», θα περιμένουμε να ακούσουμε το ευχαριστώ, αν δεν το ακούσουμε θα πληγωθούμε και υποσυνείδητα θα φροντίσουμε να δώσουμε πράγματα που θα εξαρτήσουν σε εμάς τον δεχόμενο την «βοήθεια», έτσι ώστε να κολακεύεται το εγώ μας συνεχώς.
Θα ζητήσουμε ανταλλάγματα όπως συνήθως κάνουν οι γονείς με τα παιδιά τους. Τα καθιστούν ανίκανα να βγουν στην ζωή, έτσι ώστε οι ίδιοι τρέφουν το κατώτερο εγώ τους μέσω του ρόλου του γονιού. Η «συνταγή» είναι: δίνω χωρίς να ενδιαφέρομαι ή να εξαρτώμαι προσωπικά και φεύγω χωρίς να ζητήσω το ευχαριστώ.
2. Εφ΄ όσον δεν έχουμε προσωπική εξάρτηση από τον βοηθούμενο ή από την διαδικασία της βοήθειας, πρέπει να δίνουμε μόνο όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη, αλλιώς τον άλλο τον κακομαθαίνουμε. Δίνουμε ό,τι χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια του μόνος του. Δεν γινόμαστε «δεκανίκι».
3. Όταν κάποιος ήδη δέχεται βοήθεια δεν πρέπει να «χωνόμαστε» και εμείς, μόνο και μόνο για να λέμε ότι
κάτι κάνουμε. Ας αφήσουμε τους άλλους να βοηθήσουν
και ας μην μπλεκόμαστε στα πόδια τους.
3.jpg)
4. Αν σε κάποια περίπτωση δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όσους χρειάζονται βοήθεια, θα επιλέξουμε αναγκαστικά αυτόν που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη, ή αυτόν που έχει αγωνιστεί για να μην βρεθεί στην θέση που βρέθηκε. Αυτούς που «πηγαίνουν γυρεύοντας» τους αφήνουμε για μετά.
Αν κάποιος είναι «ανεπίδεκτος μαθήσεως» τον αφήνουμε να πάει στην ευχή του Θεού και να βοηθηθεί με τον σκληρό τρόπο από την ζωή. Δεν τρέχουμε από πίσω του παρακαλώντας να τον «βοηθήσουμε».
5. Πρέπει να προσέξουμε τους ανθρώπους που «κλαίγονται». Αυτοί είναι οι «επαγγελματίες δυστυχισμένοι» που σκοπίμως συντηρούν αδιέξοδα στην ζωή τους, προκειμένου να τραβούν την προσοχή του περίγυρού τους και να προκαλούν τον οίκτο του.
Αυτοί θα ζητήσουν την «βοήθειά» μας και θα απολαμβάνουν τις προσπάθειές μας να τους βοηθήσουμε, οι οποίες φυσικά δεν θα φέρουν αποτέλεσμα διότι οι ίδιοι δεν θέλουν να βοηθηθούν. Παίζουν το παιχνίδι τους.
6. Δίνω από αγάπη σημαίνει ότι δεν έχω καμία ανάγκη, δεν ζητάω τίποτα για αντάλλαγμα, δίνω και φεύγω, δίνω και αφήνω τον άλλον να φύγει, δίνω αυτό που χρειάζεται, είμαι ελεύθερος απέναντι στον βοηθούμενο και τον βοηθώ να ελευθερωθεί και αυτός από εμένα.
Τι βοήθεια μπορεί να δώσει π.χ. κάποιος σε μια γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος; Δεν θα επιδιώξει υποσυνείδητα έστω κάποια ανταλλάγματα; Άρα δεν θα δώσει αυτό που πρέπει αλλά αυτό που τον «συμφέρει».
7. Ο χρυσός κανόνας είναι: Μπορούμε να δώσουμε μόνο αυτό που έχουμε. Αν είμαι φοβισμένος δεν θα δώσω στα παιδιά μου αγάπη, αλλά φόβο. Αν είναι τσιγκούνης, θα τα κάνω φιλάργυρους. Ας προσέξουν οι γονείς τα μεγάλα λόγια που λένε όσον αφορά την αγάπη προς τα παιδιά τους.
Μιλάνε για αγάπη αλλά τους μεταδίδουν τις ανασφάλειές τους και μετά ζητούν ανταλλάγματα. «Εγώ που θυσιάστηκα για σένα…κλπ». Για να δώσω αγάπη πρέπει να την έχω. Για να δώσω ελευθερία πρέπει να την έχω κατακτήσει. Για να βοηθήσω τους άλλους, πρέπει να έχω πρώτα βοηθήσει τον εαυτό μου.
Θετική Ενάργεια
Ιωάννης Αυγουστάτος
Πέμπτη 18 Απριλίου 2013
Η Αρνητικότητα και τρόποι αντιμετώπισης της - Έκχαρτ Τόλλε .....!!!!
Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις σε κρατάει κολλημένο σ' αυτήν, εμποδίζοντας την αληθινή αλλαγή. Οτιδήποτε γίνεται με αρνητική ενέργεια θα μολυνθεί απ’ αυτήν, και με τον καιρό θα δώσει περισσότερο πόνο, περισσότερη δυστυχία.
Επιπλέον, κάθε αρνητική εσωτερική κατάσταση είναι κολλητική: η δυστυχία εξαπλώνεται πιο εύκολα από μια σωματική αρρώστια. Μέσα από το νόμο της συνήχησης, πυροδοτεί και τρέφει τη λανθάνουσα δυστυχία και στους άλλους, εκτός κι αν έχουν ανοσία - δηλαδή, υψηλό επίπεδο συνειδητότητας.
Ρυπαίνεις τον κόσμο ή καθαρίζεις τη σαβούρα; Εσύ είσαι υπεύθυνος για τον εσώτερο χώρο σου, εσύ και κανένας άλλος, και επιπλέον είσαι υπεύθυνος για τον πλανήτη. Όπως είναι τα πράγματα μέσα έτσι είναι και έξω: αν οι άνθρωποι καθαρίσουν την εσωτερική ρύπανση, τότε θα πάψουν να δημιουργούν και εξωτερική ρύπανση.
Πώς μπορούμε να πετάξουμε την αρνητικότητα, όπως μας προτείνεις;
Πετώντας την. Πώς πετάς ένα αναμμένο κάρβουνο που κρατάς στο χέρι σου; Πώς πετάς μια βαριά και άχρηστη βαλίτσα που κουβαλάς; Αναγνωρίζοντας ότι δε θέλεις να υποστείς τον πόνο ή να κουβαλήσεις άλλο πια το βάρος, και αφήνοντάς το.
Η βαθιά ασυνειδησία, όπως το πονο-σώμα ή κάποιος άλλος βαθύς πόνος, όπως η απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, χρειάζεται συνήθως να μεταστοιχειωθεί, μέσα από την αποδοχή και το φως της παρουσίας σου - της διατηρούμενης προσοχής σου.
Πολλά πρότυπα στη συνηθισμένη ασυνειδησία, από την άλλη, μπορούν απλά να πεταχτούν όταν καταλάβεις ότι δεν τα θέλεις και δεν τα χρειάζεσαι πια, όταν συνειδητοποιήσεις ότι έχεις επιλογή, ότι δεν είσαι απλώς ένας σωρός από εξαρτημένα αντανακλαστικά. Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι έχεις τη δυνατότητα να προσεγγίσεις τη δύναμη του Τώρα.
Χωρίς αυτήν, δεν έχεις επιλογή.
Αν αποκαλείς κάποια συναισθήματα αρνητικά, τότε δε δημιουργείς μια νοητική πολικότητα καλού και κακού, όπως εξήγησες προηγουμένως;
Αν αποκαλείς κάποια συναισθήματα αρνητικά, τότε δε δημιουργείς μια νοητική πολικότητα καλού και κακού, όπως εξήγησες προηγουμένως;
Όχι. Η πολικότητα δημιουργήθηκε σε ένα προηγούμενο στάδιο, όταν ο νους σου έκρινε την παρούσα στιγμή ως κακή. Αυτή η κρίση δημιούργησε στη συνέχεια το αρνητικό συναίσθημα.
Αν όμως αποκαλείς κάποια συναισθήματα αρνητικά, τότε δε λες, στην πραγματικότητα, ότι δε θα έπρεπε να υπάρχουν, ότι δεν είναι καλό να έχουμε αυτά τα συναισθήματα; Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώθει οποιαδήποτε συναισθήματα εμφανίζονται, αντί να τα κρίνουμε σαν κακά ή να λέμε ότι δεν πρέπει να τα έχουμε.
Είναι εντάξει να νιώθουμε αγανακτισμένοι` είναι εντάξει να είμαστε θυμωμένοι, εκνευρισμένοι, κυκλοθυμικοί ή οτιδήποτε - διαφορετικά, μπαίνουμε σε εσωτερική σύγκρουση, σε απώθηση ή σε άρνηση.
Όλα είναι εντάξει όπως είναι.
Φυσικά. Από τη στιγμή που ένα νοητικό πρότυπο, ένα συναίσθημα ή μια αντίδραση υπάρχει, δέξου το. Δεν ήσουν αρκετά συνειδητός ώστε να έχεις επιλογή σ' αυτή την υπόθεση. Αυτό δεν είναι κρίση, είναι απλώς ένα γεγονός. Αν είχες επιλογή ή αντιλαμβανόσουν ότι έχεις επιλογή, θα επέλεγες τον πόνο ή τη χαρά, την ηρεμία ή την ταραχή, την ειρήνη ή τη σύγκρουση;
Φυσικά. Από τη στιγμή που ένα νοητικό πρότυπο, ένα συναίσθημα ή μια αντίδραση υπάρχει, δέξου το. Δεν ήσουν αρκετά συνειδητός ώστε να έχεις επιλογή σ' αυτή την υπόθεση. Αυτό δεν είναι κρίση, είναι απλώς ένα γεγονός. Αν είχες επιλογή ή αντιλαμβανόσουν ότι έχεις επιλογή, θα επέλεγες τον πόνο ή τη χαρά, την ηρεμία ή την ταραχή, την ειρήνη ή τη σύγκρουση;
Θα επέλεγες μια σκέψη ή ένα συναίσθημα που σε ξεκόβει από τη φυσική κατάσταση της ευεξίας, της χαράς της ζωής μέσα σου; Κάθε τέτοιο συναίσθημα το αποκαλώ αρνητικό, που απλά σημαίνει κακό.
Όχι με την έννοια "δε θα έπρεπε να το κάνεις αυτό", αλλά πολύ απλά, ρεαλιστικά κακό, όπως το να νιώθεις ναυτία.
« Η Δύναμη του Τώρα» Έκχαρτ Τόλλε
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των "εσωτερικών συγκρούσεων"
Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών.
Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής.
Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής: " Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.
" Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι.
Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.
Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης. Ο καρκίνος των πνευμόνων στη έντονο φόβο του θανάτου. Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία.
Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ...
Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του.
Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες» : έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική.
Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα).
Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία. Χωρίς σχόλιο.
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των « εσωτερικών συγκρούσεων »
Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν μαγικές.
Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί.
Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει : τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα.
Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού.
Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί.
Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων. Συμπέρασμα : χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό ,τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.
Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού !
Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις.
Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ..
Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.
Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;
Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία.
- Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία ·
- Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική ·
- Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική ·
- Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική.
Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής.
Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: " αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω ", και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική.
Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…
Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε.
Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.
Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει. Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο.
Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων ,στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.
Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε ;
Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους.
Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο.
Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά.
Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε. Πώς ;
Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει : το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί.
Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν...
- να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο.
Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.
Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.
- να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε.
Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.
Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε : στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)].
Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.
- να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους :
πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη.
Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει ...
Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
- να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι : συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας.
Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.
Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε.
Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά : η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.
- οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα : επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος.
Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ.
- να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.
- να συγχωρούμε : τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.
Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας.
Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.
Συμπεράσματα
Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις.
Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα ... Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια.
Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας.
Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.
Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη.
Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε.
Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας.
Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε ;
Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.
Του Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques CREVECOEUR)