.jpg)
Είναι φορές που ενώ είμαι μέσα σ’ έναν κύκλο αγαπημένων ανθρώπων, αισθάνομαι ότι όλα αυτά τα οποία αναφέρονται δεν με αγγίζουν καθόλου. Είναι λέξεις, νοήματα, σκέψεις που δεν μπορώ ν’ακολουθήσω.
Μια διαφορετική γλώσσα που μέχρι χθες μπορεί να μου ήταν οικεία αλλά σήμερα κάτι έχει αλλάξει.
Δεν την καταλαβαίνω. Νιώθω ότι κάποιο λάθος έχει γίνει και θα πρέπει γρήγορα ν’αποδεσμευτώ κρατώντας την εικόνα που θέλω και όχι αυτή που πάει να σχηματιστεί παρά τη θέλησή μου.
Είναι αυτό το συναίσθημα, που θέλεις να σηκωθείς έτσι απλά και να φύγεις κλείνοντας νοερά την πόρτα σε ένα κεφάλαιο, σε μια χρονική περίοδο που ότι είχε να σου προφέρει το έχεις πάρει, το έχεις γευτεί και τώρα όλα αυτά θα πρέπει να τα κρατήσεις μέσα σου, να μετατραπούν σε εικόνες...,
εικόνες έντονες με πολλά χρώματα και έχοντας αυτές σαν εφόδια να σε συνοδεύουν στην επόμενη σκέψη, που και αυτή με την σειρά της θα δημιουργήσει τον επόμενο υπέροχο πίνακα της ζωής σου.
Δεν ξέρω εάν συμβαίνει μόνο σ΄ εμένα, αλλά η δυναμική της καθημερινότητας με τα άπειρα πράγματα που έχει ο καθένας να διαχειριστεί, μας θολώνει την αντίληψη και μας παρασύρει να συνεχίζουμε σχέσεις, φιλίες ή καλύτερα επικοινωνίες που πλέον δεν έχουν να μας προσθέσουν τίποτα.
Και θέλοντας να μην ακουστεί υλιστικό, εγωιστικό, το “προσθέσει” το αναφέρω με την έννοια του αλληλεπιδρώ.
Όταν πάψει αυτή η μαγική κατάσταση υπό την οποία μέσα από την επικοινωνία δυο ή περισσότεροι άνθρωποι αλληλεπιδρούν με απώτερο σκοπό να γίνουν καλύτεροι, ανεβαίνοντας επίπεδα στην κλίμακα του μαζί, τότε είναι η στιγμή αυτή στο χρόνο που θα πρέπει ν’ανοίξει η πόρτα, να βγούμε έξω και να πάμε παρακάτω.
Η στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπος με τη νέα κατάσταση της νέας σου πραγματικότητας, που ενδεχομένως έχεις αργήσει αρκετά να την ορίσεις στον χρόνο με τις σημερινές του διαστάσεις και όχι αυτό που είχες μάθει να θεωρείς έως τώρα, είναι μια στιγμή που μπορεί να μην είναι η ευκολότερη για ν΄αντιμετωπίσεις, άλλα είναι αυτή που πρέπει με δύναμη ψυχής όχι απλά ν’αντιμετωπίσεις αλλά και ν΄αλλάξεις.
Είναι ίσως δυσκολότερη ακόμα και από την πρώτη εκείνη στιγμή που δίσταζες να σκύψεις για το πρώτο σου φιλί.
Είναι μια στιγμή που πρέπει ν’ αποδείξεις στον εαυτό σου ότι όσο και αν πονάει όσο και αν το θέλεις όσο και αν όλα μπορούν να είναι ακριβώς όπως χθες, θα πρέπει ν΄ αλλάξεις και να προχωρήσεις.
Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, όλα γύρω μας αλλάζουν. Μαζί με όλα αυτά αλλάζουμε και εμείς. Μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, εξελισσόμαστε, γευόμαστε, ζούμε και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία και τριβή αναπτύσσεται ένας καινούργιος χαρακτήρας, μια καινούργια προσωπικότητα, που μέρα με την ημέρα προσθέτει και αφαιρεί.
Σαν ένα μεγάλο δοχείο με νερό που είναι διαρκώς σε κίνηση. Καθώς κινείται άλλοτε πέφτει νερό και άλλοτε μια αόρατη κανάτα με καινούργιο πόσιμο νερό το συμπληρώνει με νέες εμπειρίες και ερεθίσματα.
Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να έχει σαν βάση τις πρότερες αρχές και πιστεύω μας, αλλά σίγουρα όλη αυτή η προσθαφαίρεση έχει αλλάξει τον χαρακτήρα μας … λίγο και τις ανάγκες και θέλω μας … πολύ.
Άλλωστε πόσο ανιαρό θα ήταν να μέναμε ίδιοι όπως την πρώτη φορά που ορίσαμε τον εαυτό μας σ’ ετούτο εδώ τον κόσμο;
Τι ομορφότερο βέβαια από το να μεγαλώνουμε παράλληλα. Να ζούμε μαζί την κάθε κοινή και διαφορετική εμπειρία συμπληρώνοντας εμείς το νερό στην κανάτα γεμίζοντας την με όλα αυτά τα συστατικά τα οποία θα μας έκαναν καλύτερους και ταυτόχρονα θα δημιουργούσαν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για το λίγο ακόμα μαζί.
Πόσο ωραία θα ήταν εάν μπορούσαμε να έχουμε στη ζωή μας όλους αυτούς τους ανθρώπους που αγαπήσαμε για κάποια στιγμή αλλά οι αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε, μεγαλώνουμε και ενεργούμε μας έφεραν μακριά;
Πόσο όμορφο θα ήταν να είχαμε τη δύναμη να φωνάξουμε δυνατά, να ταρακουνήσουμε όλους αυτούς που νοιαζόμασταν να σπάσουν τα δεσμά της συνήθειας και να έρθουν μαζί μας παρακάτω;
Μπορεί όλο αυτό να φαντάζει σαν κάτι κακό. Σαν μια εξέλιξη μέσα στον χρόνο που μας αφήνει να χάσουμε πράγματα, αλλά ουσιαστικά είναι η συνειδητοποίηση , ότι μέσα από αυτήν την αλλαγή, αυτήν την εξέλιξη, θα βρεθούμε στο τέλος...
με τους ανθρώπους που έκαναν και αυτοί μια πορεία παράλληλη στο χρόνο μ’ εμάς και κάποια στιγμή αποφάσισαν να ξαποστάσουν, κάνοντας μια μικρή γωνία, έτσι ώστε να ενωθεί με τη δικιά μας.
Και για όλους αυτούς που αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και αφήσαμε πίσω μας, δεν θα πρέπει να μας στεναχωρεί η τροπή. Θα πρέπει που και που, σε κάποιες στιγμές κοντά στη θάλασσα, να κλείνουμε τα μάτια και να θυμόμαστε την πιο δυνατή μας στιγμή μαζί τους.
Σίγουρα θα κάνουν το ίδιο.
Χρήστου Μίαρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου