Επιβάλλεται σήμερα, όταν ο άνθρωπος έχει τέτοιες καταπληκτικές επιτυχίες στην Ετερογνωσία, να στραφεί και στην Αυτογνωσία...!!!!

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ, ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.

Πυθαγόρας. Ο πρώτος διδάσκαλος της αυτογνωσίας. Ο μέγας αυτός μύστης επέβαλε πρακτικά στους μαθητές του την άσκηση της αυτογνωσίας :

“Μη δεχθείς ποτέ στα μάτια σου τον ύπνο πριν εξετάσεις προσεκτικά ένα ένα τα έργα της ημέρας εκείνης ρωτώντας τον εαυτό σου:

Σε ποια έσφαλα;

Τι καλό έκανα;

Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα;

Αφού αρχίσεις από το πρώτο έργο της ημέρας προχώρα μέχρι το τελευταίο. Έπειτα από τον έλεγχο να επιπλήττεις (καταδικάζεις) τον εαυτό σου για τις κακές πράξεις για δε τις καλές να ευχαριστιέσαι ολόψυχα. Μ’ αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο”.

Τα σχόλια περιττεύουν.

Μόνο η περικοπή αυτή, απ’ τη διδασκαλία των Πυθαγορείων αν παρέμενε, θα ήταν ικανή να δείξει το υπέροχο ηθικό της ύψος. Κι όμως πέρασαν 2500 χρόνια και την θαυμάσια αυτή μέθοδο, της ανύψωσής μας σε μεγαλειώδη θέση, με τον αυτοέλεγχο και την καθημερινή αυτοκριτική, δεν επιχείρησαν να εφαρμόσουν οι παιδαγωγοί στην εκπαίδευση των νέων.

Δεν είναι παράδοξο. Η καθολίκευση της εκπαίδευσης μόλις απ’ τις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε και στον 20ο επιβλήθηκε συστηματικότερα. Έπειτα κατά τους δυο αυτούς τελευταίους αιώνες οι επιστημονικές επιτυχίες των ερευνητών στις θετικές λεγόμενες επιστήμες θάμπωσαν τους συντάκτες των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πίστεψαν στην παντοδυναμία της ετερογνωσίας και για την αυτογνωσία δεν έμεινε θέση…

Να μια σημαντική και κεφαλαιώδης ατέλεια των εκπαιδευτικών μας προγραμμάτων όλων των βαθμίδων.

Είναι ακατανόητο όσο και απαράδεκτο να αφιερώνονται τόσοι κόποι και μόχθοι και δαπάνες και αγωνίες και να δοκιμάζονται πικρίες και απογοητεύσεις για την ετερογνωσία και για την αυτογνωσία, αυτό τούτο το «νοούν», να μη διατίθενται ούτε λίγα λεπτά της ώρας κάθε μέρα.

Επιβάλλεται σήμερα, όταν ο άνθρωπος έχει τέτοιες καταπληκτικές επιτυχίες στην ετερογνωσία, να στραφεί και στην αυτογνωσία. Τι ωφελεί αν οι επιστήμονες πέτυχαν να «ζυγίσουν» τα άστρα και να υπολογίζουν το βάρος τους ή να μετρούν τον αριθμό των πρωτονίων και των ηλεκτρονίων των ατόμων της ύλης και με τη διαταραχή της αναλογίας της σύνθεσής τους να αποδεσμεύουν την γιγάντια ενέργεια που εκλύουν, αν δεν αποκαλύψουν και δεν αξιοποιήσουν και την μέσα στον άνθρωπο, την εξίσου αξιοθαύμαστη δυναμικότητα;

«Εις εαυτόν συνελού…» (στον εαυτό σου συγκεντρώσου) παραγγέλνει Μάρκος Αυρήλιος, «ένδον βλέπε» (μέσα σου βλέπε) «ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη εάν αεί σκάπτης».

Αν γίνεται συνεχώς αυτή η προσπάθεια, τότε, διαυγής σαν την πηγή του νερού, θα αναβλύζει από μέσα μας και θα πλημμυρίζει το Είναι μας από χαρά και ευτυχία.

Διότι, η πηγή του αγαθού (αυτού δηλ. που σώζει και ωφελεί) αναβλύζει από μέσα μας.

Το κλειδί, λοιπόν, της θύρας δια της οποίας διερχόμενος ο άνθρωπος κατευθύνεται στην ευδαιμονία είναι η αυτογνωσία.

Με την αυτογνωσία φερόμαστε ταχύτερα και σταθερότερα στην γνώση και στην μάθηση, των οποίων την ακρότατη βαθμίδα κατέχει η απροσπέλαστη για τον άνθρωπο Σοφία.

Οδηγούμαστε με την ηθική διαβίωση, στην τελείωση, τον μοναδικό αλλά και ύψιστο σκοπό της γήινης ύπαρξης του ανθρώπου, και φτάνουμε στην δυνατή γαλήνη και ηρεμία πνεύματος και ψυχής, προϋποθέσεις της ευτυχίας.

https://roifotos.wordpress.com

https://enneaetifotos.blogspot.com