Ώρα λοιπόν να λογαριαστούμε. Κόπιασε κοιτώντας με στα μάτια. Κάθισε απέναντί μου όπως μου αρμόζει. Ήρθε η ώρα να μάθεις ότι ο καθένας πληρώνει το τίμημα των πράξεων του.
Αν δε το γνωρίζεις έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να το δεις και να το κατανοήσεις. Να διαπεράσει στο πετσί σου και να σου αποδείξει η ζωή σου τι σου ‘χει φυλαγμένα.
Δε σου έμαθαν άραγε πώς το άδειασμα πληρώνεται;
Η αδιαφορία και ο πόνος δε κρατά για πάντα;
Nαι τα δάκρυα κάποτε στερεύουν, η θλίψη και τα αμέτρητα σ΄ αγαπώ τελειώνουν και έρχεται το απόλυτο ξενέρωμα.
Γιατί απλά, δε θα περιμένω πια να καλύψω άλλο ένα σου λάθος στην απέναντι γωνία. Να σε ξελασπώσω και να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητά σου, ένα ψεύτικό σου δάκρυ και μια κάλπικη υπόσχεση που πάντοτε θα αιωρείται.
Γιατί απλά, εσύ και μονάχα εσύ, είσαι υπεύθυνος των πράξεων και των αποφάσεών σου. Εξάλλου ό,τι δίνεις παίρνεις σε αυτή τη ζωή. Ένα και ένα μας κάνουν δύο με μαθηματίκη ακρίβεια, καθαρά και ξάστερα για να μαστε εξηγημένοι.
Εγώ από δω και πέρα ''φτου ξελευτερία''.
Άρτεμις Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου