Η σχέση με την οικογένειά μας επηρεάζει θετικά ή αρνητικά ολόκληρη τη ζωή μας. Το πρόβλημα όμως έγκειται στο γεγονός ότι δεν διαλέγουμε την οικογένειά μας και τα μέλη που την απαρτίζουν. Άρα όταν δεν ταιριάζουμε μαζί τους, τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;
Η σχέση με τους γονείς και τα αδέρφια μας από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτό το κόσμο είναι η πλέον σημαντική και καθοριστική, καθώς θα αποτελέσει πρότυπο για όλες τις μελλοντικές διαπροσωπικές σχέσεις στη ζωή μας, φιλικές και μη. Αν το οικογενειακό περιβάλλον είναι τοξικό,δύσκολα τα νεότερα μέλη θα αποφύγουν να υιοθετήσουν τα ίδια τοξικά μοτίβα συμπεριφοράς – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καθίσταται αδύνατο να τα αποτινάξουν εν τέλει από πάνω τους.
Σίγουρα όλοι μας, ειδικά στην εφηβεία, έχουμε νιώσει ότι η οικογένειά μας γίνεται ανυπόφορη, ότι δεν μας καταλαβαίνει, ότι μας απορρίπτει. Φυσικά αυτό είναι εξαιρετικά σύνηθες και οφείλεται στη συνεχή τριβή μεταξύ των μελών, στην συναισθηματική φόρτισή τους.
Όμως, όταν οι εντάσεις προϋπάρχουν και συνεχίζονται για χρόνια, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Κι εδώ θα έρθουν φίλοι και μέλη του ευρύτερου οικογενειακού κύκλου, έχοντας καλές προθέσεις ή και όχι, να μας συμβουλέψουν να υποχωρήσουμε ώστε να τα βρούμε.
Αυτό που αγνοούν και αγνοούμε σαν κοινωνία, γιατί η οικογένεια σαν θεσμός στην παραδοσιακή ελληνική κοινωνία διαδραμάτιζε βαρυσήμαντο ρόλο κι ήταν πανταχού παρούσα, είναι ότι η φράση
«Δεν ταιριάζουμε με όλους τους ανθρώπους κι ούτε πρέπει.» ισχύει καθολικά. Με αυτό εννοώ ότι, δεν θα πρέπει να είμαστε καταναγκαστικά δεμένοι με αυτούς τους ανθρώπους απλά και μόνο επειδή είναι γονείς μας.
Όταν εισερχόμαστε στη φάση της ενηλικίωσης και όταν κατακτούμε σιγά – σιγά οικονομική ανεξαρτησία, δηλαδή δεν είμαστε αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε με τους δικούς μας, έχουμε και την ωριμότητα πια κοιτάζοντας μέσα μας να διαλέξουμε και τους ανθρώπους που θα μας περιτριγυρίζουν.
Όση πίεση κι αν δεχόμαστε από φίλους, συγγενείς, ακόμα κι από μια φωνή μέσα μας, η οποία μας προστάζει να έχουμε καλές σχέσεις με την οικογένειά μας γιατί «έτσι πρέπει», δεν θα ήταν σωστό προς τον εαυτό μας να υποκύψουμε για χάρη κάποιων κοινωνικών κατεστημένων.
Όταν τροχοπεδούν την προσωπική μας ανέλιξη και ολοκλήρωση, τότε καλό είναι να τα βάζουμε στην άκρη. Δεν χρειάζεται να συνεχίζουμε τον φαύλο κύκλο προς αναζήτηση του ιδανικού μοντέλου οικογένειας που έχουμε πλάσει.
Οπότε, από μία άποψη ναι, διαλέγουμε την οικογένειά μας. Μπορεί όταν γεννιόμαστε και για τα επόμενα αρκετά χρόνια να μην μας ρωτάνε και να μην μας δίδεται η ευκαιρία να φύγουμε από το περιβάλλον που μας κάνει κακό, ωστόσο όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου είμαστε έτοιμοι να...
κοιτάξουμε κατάματα τους ανθρώπους αυτούς και να κάνουμε συζητήσεις ειλικρινείς μαζί τους, έχοντας μοναδικό σκοπό να επουλώσουμε τις πληγές και να προχωρήσουμε μπροστά με αγάπη, αλληλοκατανόηση, αλληλοσεβασμό.
Εάν εκείνοι δεν συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις, τότε δεν χρειάζεται να αφιερώνουμε πολύτιμο χρόνο και ενέργεια σε τοξικές καταστάσεις, όσο σκληρό κι αν μπορεί να ακουστεί. Ως προτεραιότητα τίθεται η σωματική και ψυχική υγεία και έτσι χτίζονται ξανά σωστά η καθημερινότητα και οι σχέσεις.
Συντάκτης: Σπυριδούλα Γιαννοπούλου,
Influence:
Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου