Κι εκεί που κάθεσαι και λες «τι άλλο θα μου συμβεί στη ζωή μου, τι άλλο επιτέλους προορίζει η μοίρα για να ζήσω;» Τσούπ! Σου σκάει μια απρόβλεπτη κατάσταση που σου φέρνει τα πάνω κάτω. Σου γυρίζει συθέμελα όλη τη ζωή και σου αναιρεί πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις.
Έρχεται λοιπόν μια ωραία ημέρα των ημερών και γνωρίζεις κάποιον, που ούτε καν φανταζόσουν, ότι αυτός ίσως, μπορεί να είναι εκείνος ο διαφορετικός από όσους έχεις γνωρίσει μέχρι σήμερα. Βέβαια στην αρχή όλοι καλοί είμαστε και βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας… αλλά, ας πάμε παρακάτω.
Φαίνεται λοιπόν αρχικώς απρόσιτος, απρόσιτη κι εσύ όμως… Μετρημένα λόγια, μελετημένες κινήσεις, προσεκτικές. Συμπαθητικός πολύ. Σου μιλάει, σε προσέχει, επιδιώκει πολύ διακριτικά την παρέα σου.
Εσύ όμως μιας και δεν έχεις περάσει και λίγα και «φυσάς και το γιαούρτι», που λένε, εκεί, βράχος σνομπαρίας… Δεν το παίζεις δύσκολη, είσαι δύσκολη, έτσι σε έχουν κάνει κάτι άλλοι… Περιμένεις όμως να δεις που θέλει να το πάει. Και σε πολιορκεί και αρχίζει να σε διεκδικεί. Και λες: «Τι θέλει αυτός από εμένα;»
Το συνεχίζεις και λες «άντε, ας δώσω μια ευκαιρία. Μπορεί εδώ να έχουμε άλλο, κάτι διαφορετικό. Μπορεί… ποτέ δεν ξέρεις!.»
Ξεκινάς λοιπόν να βγαίνεις μαζί του, να του λες για τη ζωή σου, να σου λέει κι εκείνος για τη δική του. Βλέπεις ότι ταιριάζετε σε πολλά. Βλέπεις ότι σε κάνει και γελάς… πολύ σημαντικό! Βλέπεις ότι σε κάνει να ξεχνάς πολλά όταν είσαι κοντά του. Τον παρατηρείς, αφουγκράζεσαι τα λόγια του, κοιτάς τις κινήσεις του.
Το πως σε ακουμπάει, το πως σου λέει αυτό που θέλει να σου πει. Ε, κι ας μην το κρύβουμε. Εμείς οι γυναίκες ζητούμε κι εκείνον τον άντρα της παλιάς κοπής. Τον ιππότη βρε παιδί μου. Εκείνον που θα μας ανοίξει την πόρτα, θα μας αφήσει να περάσουμε πιο μπροστά. Βλέπεις λοιπόν και όλα αυτά…
Δεν είναι όμως τελικά μόνο αυτά! Είναι κι εκείνα τα λίγο πιο βαθιά που μια γυναίκα, καλώς ή κακώς τα νιώθει από εκείνο το αναθεματισμένο ένστικτό της… τις περισσότερες φορές βέβαια. Που σίγουρα τα έχει δει από την αρχή, αλλά πολλές φορές προκειμένου να μην μείνει μόνη της, όταν αυτά δεν είναι καλά, τα κάνει ένα ωραιότατο «delete» και προχωράει. Λάθος!
Αυτά τα τελευταία λοιπόν, αν και εφόσον είναι αυτά τα καλά, που θέλει και νιώθει ότι υπάρχουν, κάνουν στο μυαλό της το «κλικ» για να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, για να αφήσει αυτόν τον απρόσμενο, αλλά κατά τα άλλα γλυκύτατο επισκέπτη να αγγίξει λίγο παραπάνω το μυαλό...
και την καρδιά της. Είναι όλα αυτά που θέλει τόσο πολύ να τα έχει αυτός και που δεν θέλει να πέσει έξω. Και λαχταράει να του δείξει πολλά, να του δώσει πολλά. Αναρωτιέται όμως πάντα… «Να τα δώσω τώρα εδώ; Ή να κάτσω στην ησυχία μου και να μην τολμήσω, να μην επενδύσω σε κάτι ψεύτικο για ακόμα μια φορά;.»
Δυστυχώς οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν. Τουλάχιστον, όχι τώρα. Εκείνη όμως θα έχει πάντα να θυμάται αυτό, το οποίο θα είναι η αρχή για ό,τι κι αν πράξει από εδώ και στο εξής…
«Μην κοιτάς μακριά, κοίτα μόνο το τώρα, κοίτα τη στιγμή, κοίτα ποιος μπορεί να ηρεμήσει το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή σου. Κι εκεί, μάλλον… μάλλον θα βρεις όλα αυτά που φοβάσαι πως δεν υπάρχουν!.»
Image by imaiges
Αργυρώ Αμπατζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου