Τρομερή αυτή η τρέλα! Μια εμμονή. Αυτή η εμμονή που έχει ο καθένας μας να βρει τι έφταιξε, τι δεν έφταιξε, να ταιριάζει σε παρέες, να ταιριάζει κάπου…
Ευτυχία; Πόθος. Όνειρο… Αποδοχή; Για ποιον; Για σένα, για τους άλλους; Φοβάσαι να αποτύχεις; Γιατί; Τι φοβάσαι; Και, τι έγινε; Γιατί πρέπει να είναι όλα έγχρωμα;
Το φως δεν είναι μόνο στα χρώματα. Κλείσε τα παράθυρά σου, αν χρειαστεί. Κι εκεί θα βρεις το φως, υπάρχει μέσα σου, σκύψε και δες. Άκου αυτήν τη φωνούλα. Είναι πολύτιμη κι αλάνθαστη.
Έχε υπομονή. Μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο, θέλει χρόνο.
Σταμάτα να τρέχεις αγχωτικά. Δεν ωφελεί να νομίζεις ότι τα κατάφερες. Οφελεί να μην το νομίζεις.
Άσε να κλείσει ο κύκλος. Πρέπει να γκρεμιστεί το παλιό, για να έρθει το καινούριο.
Μη δίνεις σημασία στις ταμπέλες που σου βάζουν.
Πάψε να δίνεις χώρο στον οίκτο που σε φορτώνει. Σε λένε μοναχικό. Δέξου το ως ένα θετικό σημάδι. Είναι συνειδητή επιλογή, δεν είναι κατάσταση κατ’ ανάγκην. Εκεί, μοναχικέ μου άνθρωπε, δε νιώθεις δυσάρεστα, το επιδιώκεις!
Είσαι σαν την κάμπια μέσα στο κουκούλι της, που πρέπει να περάσει από συγκεκριμένες διεργασίες για να φτάσει στη δική της τελειότητα και να βγει στο φως! Αυτή είναι η ευχαρίστηση, η αναζήτηση. Η εξέλιξη.
Τίποτα δε θα σου είναι αρκετό, αν εσύ δεν είσαι αρκετός για τον εαυτό σου… Μοναδικός!
Σπάζοντας τα καλούπια που σου έβαλαν, προχωράς! Συμπληρώνεις το δικό σου παζλ. Χτίζεις τις γκρεμοτσακισμένες σου γέφυρες. Κι αυτό, εσύ και μόνο εσύ, μπορείς να το κάνεις!
Κανείς άλλος και κανείς για εσένα!
Εύη Μαυρογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου