Την αξία ενός ανθρώπου την καταλαβαίνεις μόνο όταν τον χάσεις απ’ τη ζωή σου. Κλισέ, χιλιοειπωμένο, χιλιοακουσμένο κι όμως τόσο αληθινό. Το 'χουμε αυτό το κακό συνήθειο εμείς οι άνθρωποι. Να μην εκτιμάμε ποτέ τίποτα στην ώρα του.
Πάντα αυτά που έχουμε τα περιφρονούμε και λίγο, τα παραβλέπουμε, ψάχνουμε χίλιους τρόπους να μειώσουμε την αξία τους και τη σημαντικότητά τους.
Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Διαφορετικά, θα ήμασταν κι εμείς σαν τους σκύλους. Χαρούμενοι με τα λίγα, πιστοί, αφοσιωμένοι και κυρίως ευγνώμονες.
Συμβαίνει με τα πάντα στη ζωή μας και κυρίως στις εpωτικές μας σχέσεις. Αν το καλοσκεφτείς, είναι αστείο. Θεοποιείς ανθρώπους που δεν έχεις στη ζωή σου και κάνεις τα πάντα για να τους κατακτήσεις. Είναι η στιγμή που έχουν τη μεγαλύτερη αξία στα μάτια σου.
Αν λοιπόν σταθείς τυχερός - ή άτυχος∙ δεν ξέρω ποιο απ’ τα δύο ισχύει τελικά - και καταφέρεις να τους κάνεις μέρος της καθημερινότητάς σου, τότε αυτομάτως σου φαίνονται κάτι κοινό, ένα με την υπόλοιπη μάζα.
Αρχίζεις, λοιπόν, τα γνωστά. Τους μειώνεις, τους φέρεσαι άσχημα, ενίοτε τους αγνοείς κιόλας. Σκέψου λίγο το εξής όμως: όταν συμπεριφέρεσαι χωρίς λόγο άσχημα σε ανθρώπους που εσύ ο ίδιος έχεις επιλέξει να έχεις κοντά σου, είναι σαν να μειώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Απαξιώνεις την επιλογή σου κι αυτό δεν είναι προς τιμή σου.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν μία αξιοπρέπεια κι όταν εσύ τους την ποδοπατάς, είναι φυσικό κι επόμενο να θίγονται. Και όπως είναι λογικό, κάποια στιγμή θα σηκώσουν κι αυτοί το ανάστημά τους, θα δουν πως δίπλα σου χάνουν την αξία τους, θα τα μαζέψουν και θα φύγουν.
Κι εκεί, φίλε μου, αρχίζει το δράμα. Γιατί όταν φεύγουν είναι που ξαναθυμάσαι πόση αξία είχαν για σένα. Ξαφνικά, τα μάτια σου ανοίγουν διάπλατα και βλέπεις αυτά που έβλεπες λίγο καιρό πιο πριν.
Ξαφνικά, ο άνθρωπος που έχασες είναι και πάλι ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο ευγενικός, ο πιο όλα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι όλα αυτά τα συνειδητοποιείς με τρόπο βίαιο, γιατί τώρα πια δεν μπορείς να του τα πεις. Εσύ ήσουν αυτός που τον έδιωξε με τον πιο άσχημο τρόπο από κοντά σου, θυμάσαι;
Τώρα σειρά έχουν οι σπασμωδικές κινήσεις. Μηνύματα, τηλέφωνα, παρακολούθηση στα social media κι εμφανίσεις στα μέρη που συχνάζατε μαζί. Τα γνωστά.
Γιατί, μη νομίζεις, δεν είσαι ο μόνος που σκέφτηκε να τα κάνει αυτά, μπας και καταφέρει να διορθώσει τη βλακεία του. Ξέρεις κάτι, όμως; Στο βρόντο θα πάνε αυτές σου οι προσπάθειες.
Οι ίδιοι που λένε πως την αξία κάποιου την καταλαβαίνεις μόνο όταν τον χάνεις απ’ τη ζωή σου, λένε και το άλλο: άπαξ και τον χάσεις, ό, τι και να κάνεις, πίσω δεν τον ξαναφέρνεις. Κι έχουν δίκιο. Αφού δεν μπόρεσες να καταλάβεις την αξία του όταν τον είχες, σου αξίζει να τον κυνηγάς.
Φαίνεται πως για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να περάσουμε απ’ τον δύσκολο δρόμο πρώτα.
Καλά να πάθουμε, λοιπόν. Ίσως θα πρέπει από εδώ και πέρα να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά όχι μόνο όταν διεκδικούμε κάτι, αλλά κι όταν το κατακτάμε. Να εκτιμάμε και να αγαπάμε εκείνους που επιλέξαμε να έχουμε στη ζωή μας. Ίσως αυτό τελικά να είναι το κλειδί για την αληθινή ευτυχία.
Ελένη Κυδωνιάτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου