Είναι κι οι άνθρωποι που φέρνουν τόση ορφάνια στην ύπαρξή τους… Όχι από γονιό που πέθανε, αλλά από γονιό που δεν ήταν διαθέσιμος. Είναι κι αυτός ένας θάνατος, μια απουσία, μια ανυπαρξία.
Κουβαλούν την έλλειψη ενός πατέρα ή μιας μητέρας, που δεν κηδεύτηκε. Αναζητούν τον απολεσθέντα γονιό σε άλλες τους σχέσεις. Στον εργοδότη, στον προπονητή, στο μέντορα και συχνότερα στο σύντροφο.
Ο σύντροφος άλλωστε, πλησιάζει τόσο κοντά στην ψυχή, στην περιοχή που και ο γονιός θα είχε τη θέση του, αν δεν την είχε εγκαταλείψει, αφήνοντας ερημιά και σκόνη. Έτσι, γονιός και σύντροφος εύκολα συγχέονται.
Μέσα σε αυτές τις γονεϊκού τύπου σχέσεις θα πάρουν μία γεύση γονιού, που όμως θα τους αφήσει στο τέλος και πάλι νηστικούς. Η ανικανοποίητη πείνα τους θα καταδικάσει αυτές τις σχέσεις ως ανεπαρκείς, ως τροφούς που δεν τρέφουν.
Οι ίδιες οι σχέσεις θα λυγίσουν υπό το βάρος των βουλιμικών τους αναγκών. Θα πεινάσουν κι αυτές από την έλλειψη αυθεντικών σκοπών, που αντικαταστάθηκαν από παιδικές απαιτήσεις.
Η ορφάνια θα συνεχίσει να αποζητά λύτρωση, μέχρι να κηδευτεί ο «νεκρός», να πενθηθεί, να συγχωρεθεί και να αντικατασταθεί από τον ίδιο τον πρώην ορφανό και νυν αναγεννημένο εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου