Μέσα στους κύκλους του χρόνου, εκεί που συναντιέται το παρελθόν με το μέλλον, γίνεται μια μαγική ένωση, το παρόν. Μόλις που προλαβαίνουμε όμως να το αντιληφθούμε και έπειτα χάνεται, χαρίζεται στο παρελθόν ενώ το «τώρα» διαρκώς αναπλάθεται, γεννιέται από τις στάχτες του πριν και το φως του μετά.
Κάπου εκεί στα ασαφή πλαίσια του χρόνου και του χώρου, όπου ορίζουμε εμείς οι άνθρωποι με «ασφάλεια» την πραγματικότητα μας, υπάρχει αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Ο χρόνος, είναι η αέναη μετάβαση από το παρελθόν, στο παρόν και αμέσως μετά στο μέλλον. Είναι αψιλάφηστος, κυλά μέσα από τα χέρια μας σαν νερό και σαν να μην υπάρχει παρά μονάχα στο μυαλό μας.
Ανάμεσα στα λεπτά αυτά νήματα που ενώνουν τους χρόνους, η ζωή μοιάζει στιγμές, από τις οποίες απλά αντλούμε σταγόνες ευτυχίας. Από την φύση μας όμως είμαστε σε διαρκή αναζήτησή αυτής.
Είναι όμως εφικτό να ζήσουμε ουσιαστικά ευτυχισμένοι, αρκεί να ζούμε το «τώρα» με όλη μας την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή.
Το μέλλον άλλωστε, είναι αβέβαιο και το παρελθόν ανήκει στο χθες, όσο μάταια και αν προσπαθούμε ενίοτε να κρατηθούμε από αυτά. Αν ζούμε εστιάζοντας στο πρώτο θα έχουμε άγχος, αν ζούμε εστιάζοντας στο δεύτερο θα ζούμε με θλίψη. Ενώ αν ζούμε στο «τώρα», μπορούμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι.
Η ικανότητα να εστιάζουμε και να συγκρατούμε την προσοχή μας στην παρούσα στιγμή αναπτύσσεται με εξάσκηση και προσπάθεια.
Παρατηρώντας τον εαυτό μας κάθε λεπτό, τι κάνει, πως νιώθει, πως κινείται και ελέγχοντας την αναπνοή μας, βοηθάει στο να επαναφέρουμε την παρουσία μας στην στιγμή.
Η επαφή με την φύση μπορεί επίσης να μας ωθήσει στο να εστιάσουμε στο τώρα. Αρκεί να παρατηρήσουμε με προσοχή κάτι που δεν είναι φτιαγμένο από ανθρώπινα χέρια. Ένα αστέρι, ένα δέντρο, ένα λουλούδι, μια πεταλούδα.
Να συγκεντρώσουμε όλες μας τις αισθήσεις στην μαγεία της φύσης, στις μελωδίες της. Στην ροή του ποταμού, στα κύματα της θάλασσας, στον αέρα που φυσά και στον τρόπο που μας χαϊδεύει τα μαλλιά και μας αγγίζει απαλά το δέρμα.
Κάτι τέτοιες στιγμές μπορούμε να νιώσουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να γίνονται ένα. Ο χρόνος τότε μοιάζει να σταματά. Η αίσθηση της απόλυτης παρουσίας μας στη στιγμή, αρκεί ώστε να αρχίσει η ευτυχία να ρέει μέσα μας.
Μαρία Πολυμήλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου