Ιναγιάτ Χαν : Η Ανάπτυξη και η Εφαρμογή της Θεραπευτικής Δύναμης...!!!!

O Ιναγιάτ Χαν (1882 – 1927) ήταν Ινδός Σούφι μουσικός ο οποίος ίδρυσε στο Λονδίνο το κίνημα “Συμπαντικός Σουφισμός“. Ήταν ένα εξαιρετικά ελεύθερο, οικουμενικό πνεύμα και φυσιολάτρης και πίστευε στην ένωση όλων των ανθρώπων κάτω από έναν Θεό ο οποίος δεν ήταν άλλος από την ίδια τη φύση. 

Γι' αυτό το λόγο οι αρχές της διακήρυξης του “Παγκόσμιου Σουφισμού”, ελάχιστη σχέση είχαν με το ίδιο το Ισλάμ και πολεμήθηκαν από τους σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές της εποχής.. Μεταξύ των άλλων δίδασκε ότι η τυφλή υπακοή σε ένα βιβλίο ενέχει την απουσία πραγματικού πνεύματος. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στην wikipedia.

Μεταξύ των άλλων, ο Ιναγιάτ Χαν προσέλκυσε χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο τους οποίους φέρεται να βοήθησε και να θεράπευσε αφιλοκερδώς.

Παρακάτω ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο “Το βιβλίο της Υγείας του Ιναγιάτ Χαν” (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος) το οποίο αναφέρεται την ανάπτυξη και την εφαρμογή της θεραπευτικής δύναμης, όπως την είχε αντιληφθεί και εφαρμόσει ο ίδιος.

Η Ανάπτυξη της Θεραπευτικής Δύναμης

Η πνοή

Η πνοή είναι η βασική δύναμη που απαιτείται για τη θεραπεία. Όλες οι διάφορες εκδηλώσεις του μαγνητι­κού ρεύματος που εκπέμπεται από τις άκρες των δακτύ­λων, από τα μάτια και από τους πόρους του δέρματος, είναι άμεσες εκδηλώσεις της πνοής. Η δύναμη της πνοής είναι εκείνη που χαρίζει μαγνητισμό σε όλες τις διάφορες όψεις του. 

Η αδυναμία της πνοής προκαλεί αδυναμία του νου και του σώματος, και η δύναμη της πνοής δυναμώνει και τα δυο. Όταν η πνοή είναι γεμάτη ενέργεια, τότε είναι αδύνατον το άτομο να μη διαθέτει ενέργεια και μαγνητισμό. 

Επομένως πριν από την ανά­πτυξη οποιουδήποτε άλλου μέσου θεραπείας” πρέπει να αναπτυχθεί η δύναμη της πνοής.

Υπάρχουν δυο τρόποι ανάπτυξης της δύναμης της πνοής: ο ένας τρόπος είναι να γίνει πλατιά και ο άλλο τρόπος είναι να γίνει έντονη. Στη συνέχεια η πνοή πρέπει να κυριαρχηθεί, έτσι ώστε να μπορεί να κατευθύνεται στο επιθυμητό σημείο του σώματος. 

Έπειτα πρέπει να κυριαρχηθεί, ώστε να μπορεί να κατευθύνεται σε οποιαδήποτε πλευρά, επίπεδο, προς τα πάνω, προς τα κάτω, ο στα δεξιά ή στα αριστερά. 

Ακριβώς όπως γίνεται κανείς γνώστης της σκοποβολής όταν είναι ικανός να βρίσκει το στόχο, παρόμοια πρέπει κανείς να κυριαρχήσει την πνοή. 

Στην Ινδία υπάρχουν γιόγκι που μπορούν να σβήσουν ένα κερί από μακριά με τη δύναμη της πνοής· ακόμη και το θαύμα του μουσικού Τανσέν, που λέγεται ότι άναβε πολλά κεριά με τη δύναμη του τραγουδιού του, δεν μπο­ρεί να είναι τίποτε άλλο παρά η δύναμη της πνοής στην πλήρη της ανάπτυξη.

Η εξάγνιση

Η επιστήμη πάντα δεχόταν και κάθε μέρα εκτιμά όλο και περισσότερο τη σημασία που έχει η καθαριότητα γύ­ρω από τον ασθενή και από μέρους του ιατρού και διά­φορες ουσίες έχουν χρησιμοποιηθεί ως απολυμαντικές σε πολλές περιπτώσεις ασθένειας. 

Συνεπώς ο θεραπευ­τής που έχει μεγαλύτερη σχέση με το νου, θα αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι να εξετάζει την καθαρότητα του νου, καθώς και του σώματος. Αναμφίβολα, όταν μάθου­με τη φύση των πραγμάτων, είναι δύσκολο να πούμε ποιο είναι καθαρό και ποιο είναι ακάθαρτο. 

Ωστόσο ένας τρό­πος για να το κατανοήσουμε είναι να πούμε ότι το καθετί είναι στη φύση του αγνό και όταν ενώνεται μαζί του ένα ξένο στοιχείο, τότε αυτή η καθαρότητα χάνεται. Μια βα­θιά, σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση θα ανοίξει ένα ευρύ πεδίο στο στοχαστή.

Ένας άλλος τρόπος κατανόησης του καθαρού και του ακάθαρτου είναι η ιδέα ότι μόνον ένα πράγμα κρατάει πάντα καθαρά, και αυτό είναι η ζωή, και όταν η ζωή φεύγει τότε γίνονται ακάθαρτα. 

Υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος θεώρησης: ο θάνατος είναι η μη καθαρότητα των πραγμάτων, αλλά η καταστροφή είναι καθαρότητα. Και αυτό επίσης ανοίγει ένα ευρύ πεδίο κατανόησης για τον παρατηρητικό μελετητή της ζωής.

Με λίγα λόγια είναι αναγκαίο ο θεραπευτής να τηρεί τους νόμους της υγιεινής ζωής και να προσέχει, ώστε να μην παίρνει τα μικρόβια από τους ασθενείς που θερα­πεύει. 

Επίσης θα πρέπει να αποφεύγει κάθε σκέψη πι­κρίας, κακής θέλησης, οργής, θυμού, ζήλιας1 πρέπει να εξαγνίζει το νου του από κάθε ίχνος φθόνου ή κακίας και να βυθίζει, θα λέγαμε, την αφοσίωση του στο Θεό, έτσι ώστε η καρδιά του να εμποτίζεται με ευσπλαχνία και συμπόνια. 

Δεν θεραπεύει μόνο η δύναμη του νου, αλλά και η αγνότητα του νου. Ο νους που είναι απαλλαγ­μένος από κάθε ασχήμια, ψευτιά, προδοσία, αυτός και μόνο είναι ικανός να εκπέμπει δύναμη, ισχυρή και αγνή στη φύση της, η οποία μπορεί να χαρίσει στον ασθενή νέα ζωή και να τον ανακουφίσει από κάθε πόνο.

Ο ρυθμός

Η ανάπτυξη της θεραπευτικής δύναμης εξαρτάται από την ανάπτυξη της πνοής. Η πνοή μπορεί να αναπτυχθεί μέσω εξάγνισης, επέκτασης, διαστολής και μέσω του ρυθμού.

Στην πνοή υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη ρυθμού: ρυθμός που δεν μπορεί να ξεχωριστεί στη συνέχιση της εισπνοής και εκπνοής ο ρυθμός που μπορεί να διαρκεί ως δυο ξεχωριστές ταλαντώσεις εισπνοής και εκπνοής και η ομαλότητα στην αναπνοή. 

Εκείνοι που δεν έχουν κυριαρχήσει την πνοή τους, βρίσκονται κάτω από την επιρροή αυτών των τριών ρυθμών : η υγεία, η διάθεσή τους και η κατάσταση της ζωής τους. Αλλά εκεί που έχουν κυριαρχήσει την πνοή, μπορούν να την βάλουν σε οποιονδήποτε από αυτούς τους ρυθμούς και όταν έχει επιτευχθεί η κυριαρχία, τότε ο θεραπευτής έ­χει το κλειδί που κουρδίζει όλα τα ρολόγια. 

Στην πραγ­ματικότητα, κάθε ασθένεια σημαίνει ότι κάτι πηγαίνει στραβά στο ρυθμό. Όπως ο ιατρός λέει ότι η συμφόρη­ση είναι η ρίζα των ασθενειών, για τον Σούφι συμφόρηση σημαίνει έλλειψη ρυθμού που μπορεί να βρίσκεται στην κυ­κλοφορία, στην αναπνοή, στη δραστηριότητα ή στην α­νάπαυση. 

Ο ιατρός, προκειμένου να βρει την ασθέ­νεια, εξετάζει το σφυγμό, τους κτύπους της καρδιάς, και την κατάσταση των πνευμόνων. 

Αυτό ακριβώς είναι απόδειξη ότι ο ρυθμός είναι ο κάτοχος της πνοής, και όταν κάτι πάει στραβά στην υγεία, ο ρυθμός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο χαλάει, και όταν ο ρυθμός του ρολο­γιού αποσυντονίζεται, τότε το ρολόι πηγαίνει μπροστά ή πίσω και δεν δείχνει τη σωστή ώρα.

Συνεπώς ο θεραπευτής πρέπει να έχει ο ίδιος ένα σω­στό ρυθμό, έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχει το μηχανι­σμό και ενός άλλου ανθρώπινου σώματος. 

Στην Ινδία υπάρχει η συνήθεια να κτυπούν τα χέρια ή τα δάκτυ­λα, όταν κάποιος χασμουριέται. 

Η ιδέα είναι ότι το χα­σμουρητό είναι σημάδι απώλειας του ρυθμού, ότι ο ρυθμός του σώματος πέφτει σε μια πιο αργή κίνηση όταν κανείς νιώθει την ανάγκη για ύπνο και το κτύπημα των χεριών ή των δακτύλων ξαναφέρνει τον παλμό του ατόμου στον προηγούμενο ρυθμό του. 

Είναι ακρι­βώς όπως όταν κουνάμε ένα άτομο που κουτουλάει από τη νύστα, για να ξαναφέρουμε το μηχανισμό του σώματός του στη σωστή λειτουργία του. 

Όταν ο θεραπευτής είναι ικανός να ρυθμίζει το δικό του ρυθμό, τότε είναι σε θέση να επαναφέρει και το ρυθμό ενός άλλου. Απαιτείται μεγάλη γνώση και έμπνευση σχετικά με τη φύση του ανθρώπινου νου και σώματος και ο θεραπευ­τής που ξέρει πώς να δουλεύει μ’ αυτό, μοιάζει σαν ένα μαέστρο με την ορχήστρα του. 

Κρατάει ρυθμική την υ­γεία του κάθε ατόμου που θεραπεύει, ακριβώς όπως ο μαέστρος κρατάει το ρυθμό κάθε μουσικού που παίζει στην ορχήστρα.

Η δύναμη της πνοής

Η δύναμη της πνοής είναι εκείνη που θεραπεύει το σώμα και το νου, αφού η πνοή είναι ζωή και μέσω της πνοής η ζωή μπορεί να μεταβιβαστεί στο νου και στο σώμα ενός άλλου ατόμου. Η πνοή είναι επίσης μια χορ­δή που περνάει μέσα από όλα τα ανθρώπινα όντα, συνδέ­οντας τα σε μια ζωή. 

Αν δεν υπήρχε η πνοή, οι αισθήσεις ποτέ δεν θα αντιλαμβάνονταν τον εξωτερικό κόσμο. Ε­πομένως όλα όσα βλέπουμε, μυρίζουμε, νιώθουμε, γευόμαστε και ακούμε, έρχονται μέσω του αγωγού της πνοής. 

Έτσι κανένα φάρμακο δεν μπορεί να έχει τό­ση επιρροή πάνω στον ασθενή, όση έχει η πνοή. Η αδύ­ναμη πνοή υπόκειται σε όλες τις μεταδοτικές ασθένειες και ο θεραπευτής με αδύναμη πνοή μπορεί να κολλήσει την ασθένεια από τον ασθενή που θεραπεύει γι΄ αυτό η δύναμη της πνοής είναι το πιο ουσιώδες πράγμα, πριν επιχειρήσει κανείς τη θεραπεία.

Η δύναμη της πνοής μπορεί να αναπτυχθεί με δυο τρό­πους: σε όγκο και σε μήκος, δηλαδή να γίνει έντονη και εκτεταμένη. Είναι επικίνδυνο να επιχειρήσει κανείς τη θε­ραπεία, πριν βεβαιωθεί απολύτως για τη δύναμη της πνοής του και με τους δυο τρόπους. 

Η ανάπτυξη της δύναμης της πνοής γίνεται αισθητή και το άτομο καταλαβαίνει πότε είναι έτοιμο για να την χρησιμοποιήσει στη θεραπεία.

Η κοινή αιτία όλων των ασθενειών

Κάθε πόνος, ενόχληση, ασθένεια, φθορά και κάθε εί­δους καταστροφή, είναι έλλειψη ζωής. Η λέξη ζωή, που την χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ομιλία, είναι το όνομα που δίνουμε στο αποτέλεσμα δυο λειτουργιών που εργάζονται αρμονικά: η μια είναι η συνεχής ζωή του πνεύματος η άλλη είναι η ζωή την οποία η ύλη πα­ρέχει στο πνεύμα. 

Είναι μια αρνητική και μια θετική δρα­στηριότητα. Είναι η δύναμη της εσωτερικής ζωής που έλκει την εξωτερική ζωή και επίσης είναι η δύναμη της εξωτερικής ζωής με την οποία προσκολλάται στην εσωτερική ζωή. 

Με αυτό τον τρόπο η αμοιβαία δράση και των δυο κρατάει αναμμένη τη φλόγα της ζωής, και η έλλειψη της μιας από αυτές τις λειτουργίες, είναι η αιτία της ασθένειας.

Υπάρχουν πέντε σώματα μέσω των οποίων η ψυχή εκ­φράζει τη ζωή’ το φυσικό σώμα είναι το πιο φτωχό απ’ όλα, γιατί έχει γεννηθεί από ύλη, τρέφεται με ύλη, έλκε­ται προς την ύλη, βρίσκει τη ζωή του στην ύλη και επι­στρέφει στην ύλη. 

Επειδή απαιτεί ύλη για τη συντήρηση του, στο τέλος το διεκδικεί η ύλη1 αυτή η διεκδίκηση ο­νομάζεται ασθένεια ή θάνατος, όταν το σώμα χάνει τη δύναμη του. 

Και αυτό προκαλείται από την απώλεια της ενέργειας των νεύρων, τα οποία θα λέγαμε ότι έλ­κουν και συγκρατούν τη σάρκα, τα οστά, το αίμα και το δέρμα όχι μόνο ανέπαφα, αλλά ενεργά και σφριγηλά. 

Η αποδυνάμωση των νεύρων από εξάντληση, ή έλλειψη στήριξης, έλλειψη ανάπαυσης ή απώλεια ενέργειας με οποιοδήποτε τρόπο είναι η αιτία κάθε ασθένειας.

Επομένως η θεραπεία μπορεί να ονομαστεί ζωοποιός για εκείνο το μέρος που χρειάζεται ζωή, ή για το σώμα ως σύνολο. Ο υλιστής πιστεύει ότι το άτομο, οσοδήποτε αδύναμο, μπορεί να σωθεί και να επανέλθει στη ζωή μέ­σω μετάγγισης αίματος ενός άλλου ανθρώπου. 

Αν αυτό είναι ένα αποτελεσματικό φάρμακο, πόσο περισσότερο θα πρέπει να παράγει ζωή σε έναν άλλον η δύναμη της σκέψης, της ζωής, η οποία έχει μεγαλύτερο έλεγχο πά­νω στην ύλη! 

Ακόμη και η λεπτοφυής ουσία του φυσικού σώματος του θεραπευτή μπορεί να περάσει μέσω εξαέ­ρωσης με τη διαδικασία της γης που ανάγεται σε νερό, του νερού σε πυρ, του πυρός σε αέρα, του αέρα σε αι­θέρα, στέλνοντας έτσι λεπτοφυή άτομα φυσικής ενέρ­γειας και ενισχύοντας τους κραδασμούς της νοητικής ενέργειας στο άτομο που το χρειάζεται. 

Η διαφορά ανά­μεσα στο φάρμακο και στη θεραπεία είναι η εξής : αντί να στέλνουμε ένα πράγμα με το τραίνο, το στέλνουμε αε­ροπορικά με αεροπλάνο.

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν αξίζει ένα άτομο να αποδυναμώνεται στέλνοντας μέρος της ζωής του σε κά­ποιον άλλον. 

Αναμφίβολα δεν θα ήταν σωστό ένα φτωχό άτομο να δώσει την τελευταία του δεκάρα σε κάποιον που πεινάει, αλλά για έναν πλούσιο είναι το μόνο πράγ­μα που μπορεί να κάνει, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα πλούτη του για την άνεση και την ευτυχία εκείνων που έχουν ανάγκη. Ο πνευματικός θεραπευτής είναι πλού­σιος σε θεία δύναμη και η δύναμη του δεν θα μειωθεί αν την προσφέρει.

Η ανάπτυξη της δύναμης στις άκρες των δακτύλων

Η ανθρώπινη μορφή μπορεί να ονομαστεί υλοποιημέ­νο φως, σύμβολο του οποίου στο μυστικισμό είναι το πε­ντάκτινο άστρο, που συμβολίζει το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια, που μας κάνουν πέντε σημεία. 

Η φύση του φω­τός είναι να απλώνει τις ακτίνες του και αφού η ανθρώ­πινη μορφή είναι φτιαγμένη από φως τα χέ­ρια και τα πόδια, τα δάκτυλα, τα όργανα των αισθήσεων και τα μαλλιά, όλα αντιπροσωπεύουν ακτίνες. 

Τη γνώση για την ύπαρξη αυτού του φωτός την βλέπει κανείς σε πολλές θρησκείες όπου ευλογούν με τις άκρες των δακτύλων, στο κεφάλι να φιλούν το χέρι ή να αγγίζουν το πόδι, γιατί τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών είναι πηγές ακτινοβολίας.

Επομένως ο θεραπευτής αναπτύσσει τη δύναμη των δακτύλων των χεριών. Όπως ακριβώς κατευθύνοντας κανείς την πνοή με έναν ορισμένο τρόπο μέσω του σώ­ματος και του στόματος μπορεί να προκαλέσει έναν ορισμένο τονικό ήχο, έτσι κατευθύνοντας την ενέργεια μέσω των δακτύλων και ενισχύοντας τη μαγνητική τους δύναμη, αναπτύσσει τη δύναμη της θεραπείας. 

Ο Μωυσής είναι γνωστό ότι κατείχε ένα φως στην παλάμη του, το οποίο οι ποιητές ονομάζουν Υαντ-ε-μπάιζα (μπάιζα σημαίνει αυγό, η παλάμη έχει ωοειδές σχήμα) και ο Ζωροάστρης απεικονίζεται πάντα με μια φλόγα στο χέρι του.

Και τα δυο συμβολίζουν την ακτινοβολία, την μπα­ταρία ρεύματος που μπορεί να δημιουργηθεί στο ανθρώ­πινο χέρι.

Όταν η δύναμη έχει αναπτυχθεί στην παλάμη τότε ξεχύνεται από τις άκρες των δακτύλων και εκπέ­μπεται όταν κατευθύνεται από τη θέληση. Τότε με μα­γνητικές διελεύσεις και αγγίγματα πάνω στο πάσχον μέ­ρος, ο θεραπευτής είναι σε θέση να θεραπεύσει την α­σθένεια.

Η δύναμη της παρουσίας

Ο θεραπευτής οφείλει να κατανοήσει ότι η ίδια η πα­ρουσία του πρέπει να εκπέμπει θεραπευτική δύναμη, και προκειμένου να το πετύχει, πρέπει να έχει υπερβολική ζωή, δύναμη και μαγνητισμό. Κατ’ αρχήν το σώμα του πρέπει να είναι υγιές, καθαρό και αγνό, έτσι ώστε ο φυ­σικός μαγνητισμός να είναι ευεργετικός· επίσης είναι απαραίτητη η αγνότητα του νου, μαζί με την ευσπλαχνία προς τον ασθενή και μια επιθυμία να τον θεραπεύσει και όχι να επωφεληθεί από τη θεραπεία του. 

Η ψυχή μιλάει κυρίως με τη μορφή της ατμόσφαιρας· με άλλα λόγια, η ατμόσφαιρα μας δείχνει τι λέει η ψυχή. Η ανάπτυξη της ψυχής πετυχαίνεται μέσω μιας πνευματικής διαδικασίας και μιας πνευματικής ζωής. Επομένως η ανάπτυξη του νου, του σώματος και της ψυχής, είναι απαραίτητες προ­κειμένου να αποκτήσει κανείς τη θεραπευτική δύναμη και παρουσία.

Η δύναμη του νου

Η ικανότητα συγκέντρωσης είναι το πρώτο αναγκαίο για την ανάπτυξη της θεραπευτικής δύναμης. Ο θερα­πευτής πρέπει να είναι ικανός να κρατάει σταθερή τη σκέψη για τη θεραπεία του ασθενούς του οποτεδήποτε χρειάζεται. 

Η συγκέντρωση είναι πολύ δύσκολη, αλλά όταν επιτευχθεί, τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να πραγματωθεί. Είναι άσκοπο να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τον ασθενή με οποιαδήποτε διαδικα­σία, οσοδήποτε επιτυχής και καλή κι αν είναι, αν δεν υ­πάρχει ικανότητα συγκέντρωσης. 

Το έργο του νου στη θεραπεία είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλ­λο, γιατί χρησιμοποιούμε τη δύναμη του νου πάνω στην ύλη και η ύλη, η οποία υπήρξε ο ανυπάκουος σκλάβος του πνεύματος επί αιώνες, μέσω του ορυκτού, του φυ­τικού και ακόμη μέσω του ζωικού βασιλείου, πάντα επα­ναστατεί ενάντια σε κάθε προσπάθεια για έλεγχο.

Αναμφίβολα ο νους μπορεί να ελέγξει την ύλη και το κάνει όποτε το θέλει, αλλά όταν ο νους έχει εξασθενήσει υπηρετώντας την ύλη, τότε χάνει τον έλεγχο του πάνω της. 

Αν δεν ήταν έτσι, τότε κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να θεραπεύσει τον εαυτό του ελέγχοντας την ύλη και δεν θα υπήρχε ανάγκη θεραπευτών. 

Η δύναμη του ίδιου του ατόμου έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω του, από τη δύναμη ενός άλλου. Επίσης κανένας δεν μπορεί να νιώ­θει τόση συμπόνια για κάποιον άλλον, όση νιώθει για τον εαυτό του. Η φύση του νου είναι να ξεφεύγει. 

Η συγκέ­ντρωση είναι η μέθοδος που επιτρέπει στο νου να κρατάει σφιχτά οτιδήποτε πιάνει -θα λέγαμε ότι του δυναμώνει τα «δάκτυλα». Ένα άλλο μυστικό του νου είναι ότι ακόμη και με τη ικανότητα της συγκέντρωσης, ο νους δεν συγκρατεί κάτι που δεν είναι ενδιαφέρον και ακρι­βώς η συμπάθεια του νου είναι το ερέθισμα για τη συγκρατητική του ικανότητα.

Επομένως κανένας δεν μπο­ρεί να είναι πετυχημένος θεραπευτής, αν μαζί με τα α­πλωμένα χέρια του δεν είναι σε θέση να απλώνει και τη συμπάθεια του για να απαλλάξει τον ασθενή από τον πόνο του.

Η ικανότητα της συγκέντρωσης

Πριν επιχειρήσει κανείς να θεραπεύσει άλλους, πρέ­πει να αναπτύξει στον εαυτό του την ικανότητα της συ­γκέντρωσης. Η συγκέντρωση ενός θεραπευτή πρέπει να απαπτυχθεί, έτσι ώστε όχι μόνο όταν κάθεται σε διαλο­γισμό με κλειστά τα μάτια να μπορεί να οραματιστεί το επιθυμητό αντικείμενο, αλλά και όταν είναι με ανοιχτά τα μάτια να μπορεί να κρατάει στο νου του σταθερή την εικόνα που δημιούργησε ό,τι και αν βλέπει μπροστά του. 

Στη θεραπεία είναι απαραίτητο να ξέρουμε ποια ει­κόνα πρέπει να έχει κανείς στο νου του. Αν ο θεραπευ­τής συμβεί να συγκρατήσει την εικόνα μιας πληγής, θα συντελέσει στη συνέχιση της πληγής και όχι στη θερα­πεία της. 

Το ίδιο και η σκέψη του πόνου: μπορεί να συ­ντελέσει ώστε ο πόνος να συνεχιστεί πιο έντονος. Επο­μένως στο νου του πρέπει να έχει τη θεραπεία· αυτό εί­ναι που πρέπει να σκέφτεται και όχι το πρόβλημα. 

Σε ό­λες τις όψεις της ζωής πρέπει να θυμόμαστε αυτόν τον κανόνα ακόμη και όταν βρισκόμαστε σε δυσκολίες, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τις δυσκολίες και στην ασθένεια πρέπει να ξεχνάμε εντελώς την ασθένεια. 

Συχνά ο άν­θρωπος συνεχίζει τη δυστυχία της ζωής, επειδή την σκέ­φτεται. Ο θεραπευτής πρέπει από την αρχή ως το τέλος να συγκρατεί στο νου του τη σκέψη της θεραπείας και τίποτε άλλο.

Αποστολή δύναμης από απόσταση

Η μεγαλύτερη εξέλιξη στη θεραπευτική ικανότητα, εί­ναι να μπορεί κανείς να στέλνει δύναμη σε μεγάλη από­σταση. Ούτε ξηρά, ούτε θάλασσα μπορούν να εμποδί­σουν το νου να στείλει δύναμη. 

Οι επιστημονικές ανακα­λύψεις, όπως είναι η ασύρματη επικοινωνία, αποδει­κνύουν ότι μέσω οργάνων οι σκέψεις μπορούν να στα­λούν σε απόσταση, αλλά ο μυστικιστής πάντα γνώριζε και πετύχαινε σε μεγάλο βαθμό την αποστολή σκέψης σε απόσταση. 

Αφού η μόνη επιθυμία του μυστικιστή εί­ναι να υπηρετήσει την ανθρωπότητα με αγάπη και καλοσύνη, δεν νιώθει την ανάγκη ούτε να αποδείξει στον κό­σμο το μεγαλείο της δύναμης του, ούτε να χρησιμοποι­ήσει τη δύναμη του για κανένα κοσμικό σκοπό, παρά μό­νο για τη θεραπεία.

Ο ήχος είναι κίνηση και επομένως τίποτε δεν γί­νεται, αν πρώτα δεν κινηθεί από κάποια κρυμμένη δύνα­μη. 

Όπως για την εξωτερική δράση είναι απαραίτητη μια φυσική κίνηση, έτσι και για τη νοητική δράση η κίνηση πρέπει να δημιουργηθεί από το νου. 

Η φωνή ενός ατό­μου μπορεί να φθάσει ως την άλλη άκρη της αίθουσας, και η φωνή ενός άλλου να φθάσει ως τη γωνία του δρόμου· το ίδιο συμβαίνει και με τη δύναμη του νου. Ό­πως είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε τη δύναμη της φωνής μέσω άσκησης, έτσι είναι αναγκαίο να αναπτύ­ξουμε και να ασκήσουμε τη δύναμη του νου. 

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το χάρισμα της θεραπείας εί­ναι πάντα αναγκαίο. Ένα χαρισματικό άτομο μπορεί να προοδεύσει πολύ περισσότερο και πολύ πιο γρήγορα από το άτομο που δεν διαθέτει αυτό το χάρισμα.

Τρία πράγματα είναι απαραίτητα στην αποστολή της σκέψης σε απόσταση: πρώτον, πίστη στη θεωρία δεύτε­ρον, αυτοπεποίθηση, που σημαίνει πεποίθηση στη δύνα­μη μας τρίτον, ικανότητα συγκέντρωσης. Όσο μεγάλη κι αν είναι η ικανότητα της συγκέντρωσης, δεν έχει καμιά αξία χωρίς την αυτοπεποίθηση και επίσης η αυτοπεποί­θηση χωρίς την πίστη στη θεωρία, είναι ανίσχυρη. 

Η θε­ραπεία από απόσταση είναι το τελευταίο στάδιο στο ο­ποίο φθάνει ο θεραπευτής, ύστερα από μακρά εμπειρία στη θεραπεία. Αν την επιχειρήσει από την αρχή, είναι ε­πόμενο να αποτύχει. Η εργασία χαρίζει εμπειρία και η πείρα χαρίζει πεποίθηση και η πίστη γίνεται σταθερή ό­ταν βασίζεται στην πείρα και ενισχύεται από την πεποί­θηση.

Η Εφαρμογή της Θεραπευτικής Δύναμης

Θεραπεία μέσω φυλακτών

Υπάρχει μεγάλη δύναμη κρυμμένη στο μυστήριο της επανάληψης μιας ιερής λέξης, αλλά υπάρχει ακόμη με­γαλύτερη δύναμη στη γραφή μιας ιερής λέξης. Κι αυτό γιατί ο χρόνος που χρειάζεται για να γραφεί μια ιερή λέξη προσεκτικά, είναι ίσως πέντε ή δέκα φορές περισ­σότερος από το χρόνο που χρειάζεται για την επανάλη­ψη της ιερής λέξης.

Επίσης η πράξη ολοκληρώνει τη δύ­ναμη της σκέψης καλύτερα από την ομιλία. Η καταγραφή ενός ιερού ονόματος είναι η ολοκλήρωση μιας σκέψης και είναι ακόμη πιο ισχυρή από την προφορά της λέξης. Αλλά όταν κανείς σκέφτεται, νιώθει, μιλάει και γράφει, αναπτύσσει τη σκέψη μέσα από τέσσερα στάδια και την καθιστά πανίσχυρη. 

Γι’ αυτό οι Σούφι δίνουν ένα φυ­λακτό στον πιστό που νομίζουν ότι πιστεύει αληθινά στη θεραπευτική δύναμη του φυλακτού. Το ονομάζουν ταβίζ. Ο ασθενής το έχει μαζί του νύκτα και μέρα και συνδέει τη σκέψη του με τη σκέψη του θεραπευτή και νιώθει κάθε στιγμή ότι θεραπεύεται.

Στην Ινδία βάζουν το φυλακτό σε ένα ασημένιο ή χρυσό δίσκο, ή το σκαλίζουν πάνω σε πέτρα ή μέταλλο και το ίδιο το γεγονός ότι κατέχουν κάτι με τη μορφή φυλακτού που έχει μια θεραπευτική επίδραση πάνω τους, αποτελεί τέτοιο βοήθημα για τον πιστό, ώστε νιώθει πως κάθε στιγμή της ημέρας και της· νύκτας έχει τον θεραπευτή μαζί του και ότι θεραπεύεται.

Ως δώρο δεν είναι τίποτε χωρίς τον δωρητή. Επομένως ένα φυλακτό δεν είναι τίποτε, αν δεν υπάρχει μια προσω­πικότητα που να χαρίζει πεποίθηση στον ασθενή. 

Συνεπώς ένα φυλακτό που έχει γραφεί από ένα συνηθισμένο άτομο, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα· η προσωπικότητα του ατόμου που γράφει το φυλακτό πρέπει να είναι εντυ­πωσιακή, η ευσέβεια, η πνευματικότητα, η αγάπη, η καλοσύνη του, όλα πρέπει να βοηθούν, ώστε να κάνουν το φυ­λακτό που θα δώσει πολύτιμο και αποτελεσματικό.

Μαγνητισμένο νερό

Το νερό είναι η πιο ανταποκριτική ουσία – μετέχει του χρώματος και της επίδρασης κάθε πράγματος. Ο μαγνη­τισμός που κυλάει από τις άκρες των δακτύλων εισέρχε­ται στο καθετί που κρατάει στα χέρια του ο θεραπευτής και έτσι το νερό μπορεί να φορτιστεί με αυτό τον ηλε­κτρισμό περισσότερο από κάθε άλλη ουσία. 

Επίσης η πνοή που θεραπεύει είναι αρκετά ισχυρή, ώστε να προσ­δώσει μια πρόσθετη ζωή σε όλες τις ζωοποιές ουσίες. Ειδικά το νερό, που είναι η πιο ζωογονητική ουσία, προσ­λαμβάνει ζωή από την πνοή.

Στα αρχαία χρόνια είχαν τη συνήθεια να δίνουν νερό ως ευλογία στους καλεσμένους, μια συνήθεια που τηρείται ακόμη και σήμερα. Κατά κανόνα ένας Βραχμάνος προσφέρει πρώτα νερό στους καλεσμένους του, πράγ­μα που έχει σαν σκοπό όχι μόνο να σβήσει τη δίψα τους, αλλά και να δώσει ζωή στον καλεσμένο. 

Οι Πέρσες ονό­μαζαν το νερό της ζωής αμπ-εχαγιάτ καί σε πολλά ποι­ήματα βρίσκουμε αυτή τη λέξη. Σε όλους τους Σούφι της Ανατολής υπάρχει η συνήθεια ο Σείχης να δίνει ένα κομμάτι ψωμί ή ένα ποτήρι νερό, γάλα, σιρόπι ή βουτυρόγαλα, ή ένα φρούτο ή ένα γλυκό, το οποίο γίνεται δε­κτό σαν κάτι που θεραπεύει το νου και το σώμα. 

Ασφα­λώς δεν πρόκειται μόνο για την επίδραση του ψωμιού ή της επαφής, αλλά υπάρχει σ’ αυτό και η δύναμη του νου, η οποία είναι κρυμμένη σαν ψυχή μέσα στην ουσία του σώματος. Στον Χριστιανισμό βλέπουμε επίσης τον σπουδαίο ρόλο που παίζει το αγιασμένο νερό

Θεραπεία μέσω πνοής

Κατ' αρχήν ένας θεραπευτής πρέπει να γνωρίζει ότι η πνοή είναι η ίδια η ζωή, ότι η πνοή είναι ο χορηγός της ζωής και ότι φέρνει ζωή. Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς τροφή για λίγο καιρό, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πνοή ούτε για λίγα λεπτά. Αυτό δείχνει ότι η στήριξη που χαρίζει στη ζωή του ανθρώπου η πνοή, είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε τροφή στη γη. 

Κάθε άτομο του ανθρώπινου σώματος εί­ναι ακτινοβόλο. Αλλά αν το σώμα είναι η φλόγα, τότε η πνοή είναι η φωτιά και όπως η φλόγα ανήκει στη φωτιά, έτσι και το σώμα ανήκει στην πνοή. Όσο διαμένει μέσα του η πνοή, το σώμα ζει και όταν η πνοή το εγκαταλείπει, πεθαίνει, παρ’ όλη την ομορφιά, τη δύναμη και τον περίπλοκο μηχανισμό του. 

Γι’ αυτό το λόγο η επίδραση της πνοής ενός άγιου ατόμου μπορεί να μαγνητίσει το νερό, το ψωμί, το γάλα ή το κρασί, τα φρούτα ή τα άνθη. Η πνοή που αναπτύσσεται πνευματικά, θα έχει μια θε­ραπευτική επίδραση σε οποιοδήποτε πάσχον μέρος πά­νω στο οποίο κατευθύνεται. 

Αν ξέρει κανείς πώς να κα­τευθύνει την πνοή του εκεί, δεν υπάρχει καλύτερη δια­δικασία από τη θεραπεία μέσω πνοής. Και σε όλες τις διάφορες μεθόδους θεραπείας η πνοή είναι το βασικό πράγμα, επειδή στην πνοή κρύβεται το ρεύμα της ζωής.

Θεραπεία μέσω μαγνητικών διελεύσεων

Όλες οι γραφές εξηγούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ότι η ζωή είναι σαν φως. Η φύση αυτού του φωτός είναι να εκ­φράζεται προς μια ορισμένη κατεύθυνση και σ’ αυτό οφείλεται η διαφορά της μπροστινής από την πίσω πλευρά της μορφής μας. Ταυτόχρονα η φύση του φωτός είναι να εξαπλώνεται.

Αυτό φαίνεται στην τάση του πυρός ή του νερού να απλώνονται, ο αέρας εμφανίζει την ίδια τάση και επίσης η γη και όλα τα πράγματα πάνω στη γη. 

Μια βαθιά μελέτη κάθε μορφής θα μας δείξει ότι η φύση της ζωής είναι να εξαπλώνεται προς τέσσερις κατευθύν­σεις, για παράδειγμα, βορρά, νότο, ανατολή και δύση, ή κεφάλι, πόδια, δεξιά και αριστερά.

Η ζωή και το φως έχουν το κέντρο τους στο κέντρο κάθε μορφής, αλλά εκφράζονται μέσω των κατευθύνσε­ων προς τις οποίες εξαπλώνονται. Γι’ αυτό η δύναμη του χεριού τονίζεται στον αρχαίο συμβολισμό. 

Οι Ινδοί απει­κόνιζαν τις θείες ενσαρκώσεις με τέσσερα χέρια. Αυτό σημαίνει δυο χέρια του νου και δυο χέρια του σώματος· επίσης ότι αν τα τέσσερα χέρια εργάζονται μαζί, η εργα­σία ολοκληρώνεται πλήρως. Αυτό μας δείχνει ότι στη θεραπεία τα χέρια είναι πολύ σημαντικά. 

Τα φυσικά χέ­ρια χρειάζονται για να βοηθούν τα χέρια του νου και όταν η σκέψη κατευθύνεται από το νου μέσω του χεριού, η δύναμη της διπλασιάζεται και η έκφραση της είναι πλη­ρέστερη.

Κάθε άτομο της ύπαρξης του ανθρώπου, νοητικής ή φυσικής, είναι ακτινοβόλο και εκπέμπει προς τα έξω τις ακτίνες του αυτές που είναι η ίδια η ζωή και έτσι χαρί­ζουν ζωή. 

Κάθε ασθένεια είναι έλλειψη ζωής και χρειά­ζεται ζωή για να θεραπευθεί. Η δύναμη του ηλεκτρισμού έχει ανακαλυφθεί από τους επιστήμονες, οι οποίοι θεω­ρούν ότι θεραπεύει τις ασθένειες όταν χρησιμοποιείται γι’ αυτό το σκοπό, αλλά οι μυστικιστές ανακάλυψαν πριν από πολλούς αιώνες τη δύναμη εκείνου του κρυμμένου ηλεκτρισμού, της ζωής του νου και της ζωής του σώμα­τος, και πιστεύουν και γνωρίζουν ότι η χρήση της στη θεραπεία είναι πολύ ευεργετική. 

Υπάρχουν πληγές, τραύματα και πάσχοντα μέρη που είναι πολύ ευαίσθητα στο άγγιγμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις η θεραπεία μέσω Μαγνητικών διελεύσεων, με άλλα λόγια περνώντας το Χέρι πάνω από το προσβεβλημένο μέρος και επιτρέποντας έτσι στη σκέψη να θεραπεύσει, αποτελεί μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία.

Θεραπεία μέσω αγγίγματος

Κάθε άτομο στο σώμα του ανθρώπου είναι στην πραγ­ματικότητα ακτινοβόλο, ζωντανό και πανίσχυρο σε σύ­γκριση με άλλα πράγματα, βότανα ή φάρμακα. Και μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι ένα ζωντανό σώμα, πέ­ρα από το ότι είναι το πιο λεπτό και τέλειο σε σύγκριση με άλλα ζωντανά σώματα, διαθέτει μεγάλη δύναμη. 

Επομέ­νως η χειραψία, η ομιλία και το άγγιγμα ενός άλλου ατό­μου έχουν μια ορισμένη επίδραση. Στην Ινδία, όταν ένας παλαιστής πηγαίνει σε αγώνα και επιστρέφει στο δάσκα­λο του, εκείνος τον κτυπάει στην πλάτη λέγοντας: «Σα-μπάζ, μπράβο!» Αυτό στην πραγματικότητα του χαρίζει επιπρόσθετη δύναμη και θάρρος, που διαφορετικά δεν θα είχε. 

Οι άνθρωποι που μιλούν για φιλία, ή ακόμη και όταν συζητούν και διαφωνούν, κρατούν ο ένας τα χέρια του άλλου και αυτό επιφέρει καλύτερη κατανόηση. 

Η μη­τέρα διώχνει την ενόχληση και την ανησυχία του παιδιού τη στιγμή που το κτυπάει απαλά στην πλάτη. Επομένως το μασάζ είναι επιβοηθητικό όταν υπάρχει πόνος, αλλά ο­πωσδήποτε είναι ατελής θεραπεία σε σύγκριση με το θε­ραπευτικό άγγιγμα, γιατί ο θεραπευτής χρησιμοποιεί τη δύναμη του νου μέσω των δακτύλων του, όπως ο μουσι­κός εκφράζει τα αισθήματα του με το βιολί. 

Μήπως μπο­ρεί ο καθένας να παίξει στο βιολί την ίδια νότα που παίζει ο έμπειρος μουσικός; Δεν οφείλεται στην τοποθέτηση των δακτύλων σε μια ορισμένη θέση πάνω στο όργανο· αλλά είναι το αίσθημα της καρδιάς του μουσικού που εκδηλώνεται μέσα από τις άκρες των δακτύλων του παράγοντας ένα ζωντανό ήχο. Το ίδιο συμβαίνει και με το άγ­γιγμα του πνευματικού θεραπευτή.

Θεραπεία μέσω του βλέμματος

Τα μάτια είναι ο πιο θαυμάσιος και ισχυρός παράγοντας στο σώμα. Μεταβιβάζουν στον άλλον ευχαρίστηση ή δυ­σαρέσκεια, χαρά ή λύπη, αγάπη ή μίσος, χωρίς να ειπωθεί ούτε μια λέξη. Αυτό μας δείχνει ότι τα μάτια είναι το πιο ανταποκριτικό όργανο για να εκφράσει ο νους τη σκέψη και το αίσθημα.

Μερικές φορές σε μια συγκέντρωση δυο άτομα απλώς κοιτάζονται και υπάρχει συμφωνία μεταξύ: τους, ενώ δυο άλλοι κοιτάζονται και αυτό μπορεί να έχει χειρότερη επίδραση και από έναν καυγά. Αυτό αποδει­κνύει και πάλι ότι το πυρ και το νερό μπορούν να εκδη­λωθούν είτε για να καταστρέψουν, είτε για να εμπνεύ­σουν. 

Επομένως για το θεραπευτή δεν υπάρχει καλύτε­ρο μέσον από τα μάτια για να στείλει μια σκέψη θερα­πείας και στον ασθενή δεν υπάρχει καλύτερο μέσον για να δεχθεί αυτή τη σκέψη, από τα μάτια. Ο θεραπευτής μπορεί να στείλει τη θεραπευτική δύναμη μέσω του βλέμματος στο πάσχον μέρος του σώματος. Αλλά είναι ακόμη πιο επιβοηθητικό, όταν στέλνει τη δύναμη του κα­τευθείαν στα μάτια του ασθενούς. 

Όπως υπάρχει ένας δεσμός ανάμεσα στο νου και στα μάτια του θεραπευτή που στέλνει τη δύναμη, έτσι υπάρχει ένας δεσμός ανάμεσα στα μάτια και στο νου του ασθενούς που την δέχε­ται. 

Το φάρμακο μπορεί να αγγίξει το φυσικό σώμα, αλλά η σκέψη μπορεί να αγγίξει το νου, όπου πολύ συχνά βρί­σκεται η ρίζα κάθε ασθένειας και μια υποβολή που δίνει στον ασθενή του ένας ικανός θεραπευτής, φθάνει στην καρδιά του και καταστρέφει το σπόρο της ασθένειας.

Δεν είναι το κάθε άτομο ικανό να θεραπεύσει με τα μάτια. Απαιτείται διαπεραστικό βλέμμα και ηρεμία των ματιών, όπως επίσης δύναμη του βλέμματος και ικανό­τητα σκόπευσης. Αυτά αναπτύσσονται μέσω ορισμένων ασκήσεων, αν και μερικά μάτια έχουν μια φυσική ικανό­τητα για το σκοπό αυτό. 

Επίσης η συγκέντρωση του νου που χαρίζει δύναμη είναι απαραίτητη στη θεραπεία, γιατί η δύναμη του νου που κατευθύνεται μέσω του βλέμμα­τος επιφέρει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Θεραπεία μέσω υποβολής

Πέντε στοιχεία αποτελούν την ύπαρξη του ανθρώπου: γη, νερό, πυρ, αέρας και αιθέρας. Ο αέρας αντιπροσω­πεύει τη φωνή και φθάνει στον αιθέρα, που σημαίνει ότι η φωνή φθάνει πιο μακριά από το καθετί στον κόσμο. Αγγί­ζει τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου. 

Επομένως η μου­σική είναι ένα ζωντανό θαύμα. Τίποτε δεν μπορεί να γοη­τεύσει τόσο απόλυτα την ύπαρξη του ανθρώπου, όσο ο ήχος. Αυτό εξηγεί για ποιο λόγο η υποβολή είναι πολύ πιο ισχυρή και πιο ευεργετική στη θεραπεία από κάθε άλλο φάρμακο.

Ένας θερα­πευτής που μέσω της δύναμης του αναπτύσσει τη θεραπευτική ικανότητα της φωνής του, εντυπώνει τα λόγια του με τη δύναμη της καρδιάς του πάνω στην καρδιά του ασθενούς.

Ο θεραπευτής πρέπει να είναι ειλικρινής στις υποβολές του, επειδή όλη η δύναμη βρίσκεται στην ειλικρίνεια. Ακόμη πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση, καθώς και ανα­πτυγμένη ψυχική δύναμη· αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι ένας αγαθός άνθρωπος, έτσι ώστε εκείνη τη στιγμή να μην περάσει από το νου του καμιά σκέψη τα­πείνωσης ή οποιασδήποτε άλλης ενόχλησης. 

Οι σκέ­ψεις, τα αισθήματα και οι πράξεις του πρέπει να ικανο­ποιούν απόλυτα τη συνείδηση του’ αν δεν συμβαίνει αυ­τό, τότε οποιαδήποτε δυσαρέσκεια, ενόχληση, φόβος ή μεταμέλεια αποδυναμώνουν την ικανότητα του. 

Έτσι δεν είναι πλέον ικανός να θεραπεύει, οσοδήποτε μορφωμέ­νος και ισχυρός κι αν είναι. Όταν ο θεραπευτής σκέφτε­ται ότι θεραπεύει, η δύναμη του είναι μικρή σαν σταγόνα. Όμως όταν σκέφτεται ότι ο Θεός θεραπεύει και όταν λόγω αυτής της σκέψης ξεχνάει τον ίδιο του τον εαυτό και έχει συνείδηση μόνο του Θεού, τότε η δύναμη του γίνεται μεγάλη σαν τον ωκεανό.

Θεραπεία μέσω της παρουσίας

Υπάρχει ζεστασιά στη φωτιά και ακόμη μεγαλύτερη ζεστασιά υπάρχει στο αίσθημα. Η παρουσία ενός ατόμου με ζεστά αισθήματα μπορεί να δημιουργήσει μια α­τμόσφαιρα ζεστασιάς και η παρουσία ενός ψυχρού αν­θρώπου μπορεί να μας παγώσει. Αναμφίβολα η ζεστα­σιά της καρδιάς δεν είναι η μόνη ιδιότητα που χρειάζε­ται ένας θεραπευτής· πρέπει να έχει την ικανότητα να Θεραπεύει, καθώς επίσης να διαθέτει συγκέντρωση και μια επιθυμία για θεραπεία. 

Παρόμοια, το όνομα του Χριστού είναι γνωστό ότι είναι Μεσσίας, αλλά στην Ανα­τολή Μεσσίας σημαίνει θεραπευτής. Και για έναν Μεσ­σία η δύναμη της αγάπης είναι η πρώτη ιδιότητα· η αγάπη με τη μορφή της συμπόνιας. 

Νιώθει κανείς συμπόνια για κάποιον, σκεπτόμενος : «Είναι συγγενής μου, φίλος, ή γνωστός», αλλά όταν η συμπόνια αναπτύσσεται στην πλήρη της έκταση, τότε αρχίζει κανείς να βλέπει στον καθέναν το δικό του «εαυτό», και τον πόνο του καθενός αρχίζει να τον νιώθει σαν δικό του πόνο.

Πώς θα μπο­ρέσει ο Θεραπευτής να θεραπεύσει τις καρδιές των παιδιών της γης και να τις ανακουφίσει από τους πόνους και τις δυστυχίες - αφού η ζωή είναι γεμάτη απ’ αυτές - αν η συμπόνια του δεν έχει αφυπνιστεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νιώ­θει τον πόνο του καθενός πριν νιώσει το δικό του πόνο;

Κάθε θεραπευτής που έχει μια πνευματική έφεση, πρέ­πει να αναπτύξει ένα σπινθήρα του πυρός της καρδιάς του Μεσσία. Έτσι ακόμη και πριν επιχειρήσει να θε­ραπεύσει κάποιον, η ίδια η παρουσία του θα θεραπεύ­ει. 

Όταν το παιδί είναι άρρωστο, η μητέρα το πλησιά­ζει με. την επιθυμία να γίνει καλά, με έναν πόνο στην καρ­διά της για τον πόνο του παιδιού της. Από εκείνη τη στιγ­μή αυτή γίνεται θεραπευτής, το άγγιγμα, τα λόγια, το βλέμμα της, προσφέρουν περισσότερα από ό,τι θα πρό­σφεραν τα φάρμακα ή οποιαδήποτε άλλη θεραπεία. 

Όταν αυτή η μητρική ιδιότητα αναπτυχθεί στην καρδιά του θε­ραπευτή, τότε όταν θεραπεύει, όχι για οποιοδήποτε α­ντάλλαγμα, αλλά μόνο για να δει με χαρά μια ψυχή ανα­κουφισμένη από τον πόνο, τότε γίνεται ένας θεραπευ­τής που μπορεί να θεραπεύσει απλώς και μόνο με την παρουσία του.

Θεραπεία μέσω προσευχής

Η προσευχή είναι ένα θαυμάσιο μέσον για τη θεραπεία του εαυτού και των άλλων, γιατί η συγκέντρωση από μό­νη της, χωρίς τη σκέψη του Θεού, είναι ανίσχυρη, Η θεία ιδέα είναι εκείνη που ενισχύει τη θεραπευτική δύναμη, που της χαρίζει ένα ζωντανό πνεύμα. 

Επομένως ο πνευ­ματικός θεραπευτής έχει μεγαλύτερη ελπίδα για επιτυ­χία, απ’ ό,τι ο υλικός θεραπευτής. Γιατί ο υλικός θερα­πευτής κατευθύνει τη δική του σκέψη, η οποία - οσο­δήποτε ισχυρή κι αν είναι - περιορίζεται από την προσω­πικότητα του.

Ενώ ο πνευματικός θεραπευτής που ξε­χνάει τον εαυτό του μέσα στη σκέψη του Θεού και της θείας Του δύναμης, έχει πολύ μεγαλύτερη επιτυχία. Δεν έχει σημασία ποια μορφή προσευχής χρησιμο­ποιεί, αφού η προσευχή με κάθε μορφή θα φέρει ένα καρποφόρο αποτέλεσμα.

Στην πραγματικότητα, η προσευχή είναι ενατένιση της παρουσίας του Θεού, ο οποίος είναι η δύναμη και η πηγή όλης της δημιουργίας. Είναι επίσης η ταπείνωση του ε­αυτού μπροστά στο Θεό και η εναπόθεση της επιθυμίας που στέκει μπροστά την προσωπικότητα, στα πόδια του Παντοδύναμου.

Επομένως είναι φυσικό το αποτέλεσμα να είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο, παρ’ όλο που εξαρτάται από την ενατένιση του κάθε ατόμου.

Κατ’ αρχήν εκείνος που προσεύχεται για τη θεραπεία ενός άλλου, πρέπει ασφαλώς να είναι ευλογημένος, γιατί η καλή θέληση και η αγάπη - απ’ όπου πηγάζει η προ­σευχή του- αναγκαστικά του χαρίζουν μια ευλογία. 

Επί­σης η προσευχή για τη θεραπεία του ίδιου του εαυτού μας δεν είναι ιδιοτελής, αλλά στοχεύει στο να γίνουμε ένα καταλληλότερο όργανο, ώστε να είμαστε πιο χρήσιμοι στο σχέδιο της ζωής. Από την άλλη μεριά, η παραμέληση της υγείας μας είναι πολύ συχνά έγκλημα. 

Η προσευχή στο Θεό μέσω σκέψης, είναι ίσως καλύτερη από την προ­σευχή μέσω ομιλίας. Όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι η ομιλία κάνει την προσευχή πιο απτή. Επομένως η σκέψη μαζί με την ομιλία κάνουν την προσευχή πιο αποτελεσμα­τική, απ’ ό,τι αν χρησιμοποιείται μόνο η σκέψη. Τα λόγια πάλι χωρίς τη σκέψη είναι μάταιες επαναλήψεις.

Θεραπεία από απόσταση

Όταν ένας θεραπευτής έχει ασκήσει για αρκετό καιρό τη θεραπεία με επιτυχία, ύστερα το επόμενο βήμα στη γραμμή της θεραπείας είναι να θεραπεύει τον ασθενή από απόσταση. Η μέθοδος αυτή είναι εντελώς διαφορε­τική από τη θεραπεία μέσω παρουσίας. 

Στη θεραπεία από απόσταση απαιτείται μόνον η δύναμη της σκέψης και εκείνοι που έχουν εξοικειωθεί με τη χρήση του μα­γνητισμού μέσω των δακτύλων, των ματιών και του αγ­γίγματος, το βρίσκουν δύσκολο να κατευθύνουν τη δύ­ναμη της σκέψης τους χωρίς ένα εξωτερικό κανάλι. 

Ε­πίσης όταν ο ασθενής δεν είναι παρών, κατ’ αρχήν ο αρ­χάριος αναρωτιέται αν η σκέψη του θα φθάσει στον α­σθενή και είναι επίσης δύσκολο να συγκρατήσει τη σκέ­ψη του σε έναν ασθενή που απουσιάζει.

Η κυριαρχία της αυτοσυγκέντρωσης βοηθάει το θεραπευτή να συγκρατεί τη σκέψη του ασθενούς μπροστά στο νου του και τη αυτοσυγκέντρωση βοηθάει στη θεραπεία του ασθενή από από­σταση. Κατά κάποιο τρόπο η πνοή είναι ένα ηλεκτρικό ρεύμα που μπορεί να προσκολληθεί παντού - η απόστα­ση δεν έχει καμιά σημασία. 

Ένα ρεύμα πνοής που έχει εδραιωθεί με τέτοιο τρόπο, θέτει σε κίνηση τα αιθερικά κύματα του χώρου και ανάλογα με τη μαγνητική δύναμη ταυ θεραπευτή, ο χώρος ανάμεσα στο θεραπευτή και τον ασθενή γεμίζει με ένα κινούμενο ρεύμα θεραπευτικής δύναμης. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο αναγκαίο πράγμα είναι η πνευματική εξέλιξη· χωρίς αυτήν η δύνα­μη του νου του θεραπευτή, όσο ισχυρή κι αν είναι, απο­δείκνύεται πολύ αδύναμη για το σκοπό αυτό.

Με την πνευματική ανάπτυξη εννοούμε την ανάπτυξη της συνείδησης του Θεού. Εκείνος που πιστεύει στο Θεό, μπορεί να ονομαστεί ευσεβής, αλλά εκείνος που έχει συνείδηση του Θεού, μπορεί να γίνει πνευματικός. 

Η πίστη και η αντίληψη ότι, «δεν υπάρχω εγώ, αλλά ο Θεός», είναι εκείνη που χαρίζει στο θεραπευτή τη δύ­ναμη να θεραπεύει από απόσταση· επίσης η αντίληψη αυτή του χαρίζει την πίστη ότι η σκέψη του μπορεί να φθάσει σε οποιαδήποτε απόσταση, επειδή η γνώση του πανταχού παρόντος Θεού του χαρίζει την αντίληψη ότι το ίδιο το Απόλυτο είναι ζωή και ότι ακόμη και ο χώ­ρος - που δεν σημαίνει τίποτε για τον κοινό άνθρωπο - είναι τα πάντα και στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή όλων των πραγμάτων.

Αποσπάσματα από Το Βιβλίο της Υγείας του Ιναγιάτ Χαν (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος)

https://enallaktikidrasi.com