Ένας ελέφαντας όταν νιώσει ότι πλησιάζει η στιγμή που θα πεθάνει αποσύρεται από την ομάδα και την οικογένειά του και βαδίζει "ενστικτωδώς", όπως ισχυρίζονται οι ανόητοι επιστήμονες που θεωρούν την νοημοσύνη των ζώων υποδεέστερη, πηγαίνει λοιπόν το ευφυές αυτό Ον σε κάποιο μακρινό νεκροταφείο ελεφάντων, που δεν γνωρίζει το σημείο που βρίσκεται... για να αφήσει την τελευταία του πνοή.
Εκεί κι άλλοι ελέφαντες έχουν εγκαταλείψει το προσωρινό τους σώμα με την ίδια Διορατικότητα που χαρακτηρίζει τα σοφά αυτά πλάσματα.
Τι αποδοχή και πόση σοφία έχουν τα ζώα στο ζήτημα του θανάτου! Μακάρι να μοιάζαμε σε αυτόν τον ελέφαντα στο ελάχιστο. Όλα τα δεινά, οι αγριότητες και το σκοτάδι σε αυτό τον κόσμο του διαβολικού μας πολιτισμού οφείλονται στον Φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο.
Στην έλλειψη της αποδοχής του. Ποιος από εμάς θα πορευτεί προς το τέλος της ζωής του με τόση παραδειγματική Συμφιλίωση; Ο φόβος του θανάτου βρίσκεται πίσω από κάθε μας σκέψη.
Πώς άραγε να νιώθει ένας ελέφαντας ο οποίος μετράει τα ίχνη του μέχρι να φτάσει μόνος του, δίχως κανένα άλλο ζωντανό πλάσμα να τον στηρίζει κοντά του σε αυτή την ιερή εμπειρία της μετάβασης; Ποιος από εμάς μπορεί να αντέξει κάτι τέτοιο;
Ξέρετε τι αισθάνεται αυτό το πλάσμα που εμείς δεν αντέχουμε;
Αισθάνεται Έτοιμος. Συμφιλιωμένος με την Αποχώρησή του.
Ξέρετε γιατί; Επειδή υπήρξε ενωμένος με την Θεία σπίθα σε όλη του την ζωή. Σιωπηλά συνδεδεμένος με την Σοφία της Δημιουργίας. Ποτέ δεν έζησε δίχως Αρμονία, Καλοσύνη και Ευγνωμοσύνη, ούτε μία μέρα.
Πολύ με συγκινεί και με βάζει στην θέση μου. Περισσότερο από κάθε "ιερό κείμενο" από κάθε άλλη ποίηση και τέχνη, ανθρώπινη φλυαρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου