-Δάσκαλε, τι έχεις να πεις για τους ανθρώπους;
-Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος! Έρχεται να ρωτήσει κάτι, αλλά έχει τόσα πολλά μέσα στο μυαλό του που τελικά αντί να ακούσει, κάνει αγόρευση αυτού που θέλει να πει. Ουσιαστικά ποτέ του δεν θέλει να ρωτήσει, γιατί τότε θα άκουγε την απάντηση.
Αποζητάει από εσένα να έχεις χρόνο για τα προβλήματά του, αλλά αν του πεις πως κάτι τον θέλεις, εκείνος δεν έχει ποτέ του χρόνο για να σε ακούσει. Τρέχει πολύ ο άνθρωπος, αλλά χωρίς να πηγαίνει τελικά πουθενά! Αυτό και αν είναι παράξενο!
Όλον τον καιρό γεμίζει με απίστευτα πλάνα το μυαλό του και τα τεφτέρια του και στο τέλος μένει χωρίς να έχει ζήσει τη ζωή του, αλλά με ένα τεράστιο όγκο από πλάνα και σχέδια που δεν εφάρμοσε ποτέ του.
Δεν προλαβαίνει, φωνάζει και τρέχει για να αποκτήσει, όταν τελικά αυτό που δεν έχει προλάβει είναι να απολαύσει το μοναδικό ταξίδι και δώρο της ζωής του, που το σπαταλάει κυνηγώντας αποκτήματα.
Μαζεύει, συσσωρεύει, αποθηκεύει, φυλάει, λες και είναι αιώνιος εδώ πάνω, λες και δεν θα ξαναγυρίσει στις στάχτες, λες και ο χρόνος του δεν είναι απλά μια αναπνοή, λες και είναι σημαντικότερο το αύριό του από το σήμερα που χάνει.
Και γι' αυτό το αύριο, για ένα καλύτερο αύριο όπως το ονομάζει, βάζει παρακαταθήκη το παρόν του, χάνοντας από την υγεία του, από την απόλαυση της καθημερινότητάς του, από την συνύπαρξη με τους αγαπημένους του, από το δέσιμο των σχέσεων, από την αγάπη και τη χαρά της ζωής για τη ζωή.
Παράξενο πλάσμα μα την αλήθεια! Συσσωρεύει για να απολαύσει στο μέλλον ή να καλοπεράσει τότε, αλλά όταν το μέλλον του φτάσει, θα χρειαστεί να αναλώσει αυτά που έχει συσσωρεύσει για να γιάνει τις πληγές που του δημιούργησε το κυνήγι αυτής της συσσώρευσης!
Ονομάζει ανάπτυξη τον βρώμικο αέρα, τις τσιμεντουπόλεις, τον αγχωτικό ρυθμό, την υπερκατανάλωση, την συσσώρευση άχρηστων και σκουπιδιών στη ζωή του, τη σπατάλη ωρών μπροστά σε οθόνες, την κενότητα και τη μαζικοποίηση.
Λειτουργεί μέσα στο παγκόσμιο σύστημα λες και είναι μόνος του ή ότι το μόνο που μετράει είναι η προσωπική του αγέλη, τη στιγμή που δεν είναι ούτε σημαντικότερος ούτε υποδεέστερος από ένα μυρμήγκι ή ένα βάκιλο, καθώς τη σημαντικότητα, αυτός που την όρισε είναι ο άνθρωπος και κανένας άλλος!
Και μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, ψάχνει το Θεό του κάπου τόσο μακριά, ώστε καταστρέφει εξ ονόματός Του όλα όσα ο Θεός του έφτιαξε σε αυτή τη γη, χαλώντας σιγά και μεθοδικά το σπίτι που τον φιλοξενεί. Να δούμε όταν ο σπιτονοικοκύρης του κάνει έξωση τι θα λέει τότε! Άσχετα με το τι όνομα θα δώσουμε στον νοικοκύρη αυτόν και αν θα τον πούμε Θεό ή πλανητική νοημοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου