Η επιστροφή στην πνευματικότητα της νεανικής ηλικίας του παιδιού είναι η αυτοαφύπνιση ή αυτοανάμνηση της ύπαρξης με αφθονία, αγάπη, ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη στην ζωή για ζωή.
Η αποβολή των φόβων που εισέβαλαν μέσα μας με την πρώτη επαφή με το περιβάλλον για να μας αποδεχτούνε και ο φόβος με τον οποίο υποσυνείδητα μεγαλώσαμε πηγάζουν από τον τρόπο ζωής μας δια μέσου του σχολείου, της κοινωνίας, της οικογένειας και την κοντινών ανθρώπων...
και φίλων, μας εμποδίζουν να εξαλείψουμε το προσωπείο μας, ένα προσωπείο φόβου, αποδοχής και αποζήτησης της προσοχής λόγο της εσωτερικής ανασφάλειας που εντείνεται από τον εξωτερικό κόσμο.
Η αγνή εικόνα του παιδιού που κάποτε ήμασταν πριν βγουμε στην κοινωνική ζωή είναι η ύπτιστη μορφή της παρουσίας ή αλλιώς της αυτοαφύπνισης.
Ας θυμηθούμε τις θετικές αναμνήσεις και συναισθήματα ξενοιασιάς της πρώιμης ηλικίας μας… Μπορεί να λείπει το γνωστικό στοιχείο αλλά το πνευματικό είναι Τέλειο. Γι’ αυτό και είμαστε τέλειοι βαθιά μέσα, αν αναδρομήσουμε στην αθώα και γεμάτη αγάπη και ενθουσιασμό ζωή μας ως παιδιά.
Το κομμάτι της πνευματικότητας στη ζωή είναι ένας κύκλος, όποιος το διανύσει επιστρέφει στην ίδια θέση που ξεκίνησε χρονολογικά από την ζωή του. Ας αυτοαναμνήσουμε τον εαυτό μας, να θυμηθούμε ποιοι πραγματικά ήμασταν και η αγάπη και η Ειρήνη θα επέλθει.
Στην καρδιά ενός αγνού παιδιού δεν υπάρχει πόλεμος, ούτε πόνος, ούτε άγχη. Λίγοι βρίσκουν το μονοπάτι της επιστροφής στην πληρότητα.
Είναι όσοι καταφέρουν να γυρίσουν από εκεί που ξεκίνησαν και να κλείσουν το κενό ακεραιότητας του – ποιοι είναι πραγματικά και – ποιοι προσαρμόστηκαν η αναγκάστηκαν να γίνουν για να μην πληγωθούν και φανούν αδύναμοι στα μάτια των υπολοίπων.
Διότι η αδυναμία είναι δύναμη αν την αποδεχτούμε και την μετουσιώσουμε. Μόνο τότε θα είμαστε πιο ισχυροί από ποτέ.
Ας βγάλουμε τον μανδύα που οι περισσότεροι φοράμε για αποδοχή, προσοχή, αναζήτηση του ερωτικού αντικειμένου και ευκαιρίες. Οι ευκαιρίες έρχονται όταν βρισκόμαστε συγχρονισμένοι με την φύση, διότι έτσι όπως πλαστήκαμε μόνο τότε ευθυγραμμιζόμαστε με τους νόμους της φύσης περισσότερο από ποτέ.
Έτσι όπως η φύση μας έφερε στην ζωή και όχι όπως εμείς παραλλαχτήκαμε, γίνοντας σκληροί με τον εαυτό μας και τους άλλους, φοβούμενοι μην τσαλακωθεί η εικόνα μας και θιχτεί το Εγώ μας.
Όσο περισσότερο τσαλακωθούμε, ο αληθινός εαυτός μας θα λάμψει και η περσόνα που δημιουργήσαμε για αποδοχή και προσοχή θα βγαίνει από το πρόσωπο μας.
Για να ευνοηθούμε από τους νόμους της φύσης, τους συμπαντικούς νόμους, η δικιά μας φύση θα πρέπει να αφυπνίσει το αγνό γεμάτο αγάπη, αφθονία, συμπόνια, ενθουσιασμό, ευγνωμοσύνη παιδί που έχουμε όλοι κρυμμένο βαθιά μέσα μας και όσο περισσότερο κάνουμε δουλειά με τον εαυτό μας, παρατηρώντας τα μοτίβα των σκέψεων και της συμπεριφοράς μας, αφυπνίζουμε αυτό το γεμάτο αγάπη παιδί που ήμασταν!
Κώστας Τσιώμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου