Μεγαλώσαμε με παραμύθια που τελείωναν ρομαντικά, υπονοώντας αγάπες που κρατούν για πάντα. Με ταινίες που καταλήγουν στην υπέρβαση των εμποδίων και υποσχέσεις αιώνιας αγάπης.
Με μυθιστορήματα κάθε είδους, παρόμοιου προσανατολισμού στο κομμάτι των ερωτικών σχέσεων. Κι όμως, καμία σχέση δεν κρατάει για πάντα γι’ αυτό ξεπέρασέ το και συνέχισε τη ζωή σου.
Όλες οι σχέσεις τελειώνουν κάποτε. Αργά ή γρήγορα, με ευθύνη του ενός ή του άλλου, είτε γιατί το επιλέγει κάποιος από τους δύο, είτε γιατί το επιλέγει η ζωή γι’ αυτούς.
Διότι ακόμη και στην πιο ιδανική σχέση, κάποια στιγμή ο θάνατος χωρίζει τους ανθρώπους. Και ο μόνος τρόπος να αποφύγει κάποιος τον πόνο του χωρισμού είναι να εύχεται να πεθάνει πρώτος.
Σκέψη όχι και τόσο υγιής φυσικά. Έτσι αυτός που μένει πίσω καλείται να μάθει να ζει ξανά μόνος του και να βρει νέες ισορροπίες στη ζωή του, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε κάθε χωρισμό για εκείνον που δεν τον επέλεξε.
Ο άνθρωπος από την αρχή της ύπαρξής του, είχε την ανάγκη να νιώθει ασφαλής, γι’ αυτό και εξελίχθηκε, προσπαθώντας να πετύχει ασφαλέστερες συνθήκες διαβίωσης.
Στην πορεία της εξέλιξής του έμαθε να σχετίζεται και αυτό του έδωσε μεγαλύτερη ασφάλεια. Έτσι, άρχισε να δημιουργεί κοινωνίες και προσωπικούς δεσμούς.
Σε όλη αυτή την πορεία του, σκεφτόταν και έπραττε ως αθάνατος, κάτι που εξακολουθεί να κάνει ακόμη και σήμερα. Μηχανισμός άμυνας προφανώς, διότι αν κάποιος σκέφτεται διαρκώς το μόνο που είναι αληθινά δεδομένο, το θάνατο δηλαδή, δεν θα δημιουργήσει, δεν θα επενδύσει, δεν θα ονειρευτεί.
Αυτή η οπτική όμως δεν ακυρώνει την πραγματικότητα που δηλώνει πως τα πάντα είναι προσωρινά. Κι αφού τίποτα δεν είναι δυνατό να κρατήσει για πάντα, ούτε η ζωή μας η ίδια, πώς απαιτούμε από τους εαυτούς μας και τους άλλους να είναι παντοτινές οι σχέσεις και οι δεσμοί μας;
Τα κύτταρά μας πεθαίνουν κάθε λεπτό που περνάει, το σώμα μας αναγεννάται διαρκώς, εκατομμύρια δράσεις στη φυσιολογία μας αποδεικνύουν πως όλα τελειώνουν κι αρχίζουν ξανά όπως και στη φύση γύρω μας, κάθε στιγμή.
Καμιά μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη ή την επόμενη, κανένα δέντρο, κανένα φυτό δεν μένει αναλλοίωτο, καμία στασιμότητα δεν υφίσταται στη φύση.
Τα πάντα κινούνται διαρκώς ακόμη κι αν δεν είναι ορατό αυτό ή εύκολα αντιληπτό. Το να επιδιώκουμε τη στασιμότητα στη ζωή μας, είναι λοιπόν τουλάχιστον ουτοπικό.
Το να προσπαθούμε ωστόσο κάθε μέρα να τροφοδοτούμε τη σχέση μας με όλους τους τρόπους που ξέρουμε και μπορούμε, είναι το μόνο που μπορούμε στ’ αλήθεια να κάνουμε γι’ αυτήν.
Κι αν το ίδιο κάνει και το άλλο μέρος της σχέσης, η σχέση αυτή έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να υπάρχει και αύριο. Κι αυτό το αύριο μπορεί να γίνει εβδομάδες, μήνες, χρόνια.
Το πόσος θα είναι αυτός ο χρόνος όμως, δεν είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάζουμε. Γιατί όσος κι αν είναι κάποια στιγμή τελειώνει. Αναπόφευκτα και μοιραία. Είτε γιατί κάποιος από τους δύο το επέλεξε, είτε γιατί η ζωή το επέλεξε γι’ αυτούς.
Στέβη Σαμέλη
By newsitamea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου