Όταν το άδικο σε πνίγει, σ εκείνες τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που συνειδητοποιείς ότι μάταια πάλεψες, αγωνίστηκες, διεκδίκησες λίγη δικαιοσύνη για σένα, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, την κοινωνία στην οποία ζεις, τότε η φωνή σου γίνεται κόμπος, γίνεται κραυγή, γίνεται πόνος, θυμός ακόμα και εκδίκηση.
Οι γονείς σου, καλοί και τίμιοι άνθρωποι, ήταν οι πρώτοι που σου μίλησαν για το δίκαιο και το άδικο, για το παραμύθι της δικαιοσύνης. Ήταν όμως και οι πρώτοι άνθρωποι που με τη συμπεριφορά τους, τη διαφορετική μεταχείριση ανάμεσα σε σένα και τα αδέλφια σου, και άθελα τους σ έκαναν να νιώθεις κατάφορα αδικημένος.
Πόσο θυμό και παράπονο έπνιγες όταν σου έλεγαν ότι ο αδελφός ή η αδελφή σου χρειάζεται περισσότερη βοήθεια ή ότι δικαιούται περισσότερα προνόμια από εσένα; Θυμάσαι ακόμα που κραύγάζες πως είναί άδικο.
Αργότερα στο σχολείο ποτέ δε ξέχασες εκείνο το διαγώνισμα στα μαθηματικά στο οποίο μολονότι έγραψες άριστα εντούτοις δεν κατάφερες να πείσεις τον καθηγητή σου πως δεν αντέγραψες, πως δεν εξαπάτησες.
Ξενύχτησες τρία βράδια μελετώντας για αυτό το διαγώνισμα, ήθελες να αποδείξεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις, ότι δεν είσαι τεμπέλης όπως ένιωθες ότι πίστευε εκείνος για σένα. Και κατάφερες να γράψεις τόσο καλά που ούτε εσύ το πίστευες, ούτε όμως και ο καθηγητής σου.
Δεν είναι δίκαιο, μονολόγησες, και ένας κόμπος έφθασε να σφίγγει το στομάχι σου.
Πέρασαν χρόνια πολλά και ακόμα αισθάνεσαι νωπή τη γεύση απογοήτευσης όταν σου κοινοποιήθηκε η απόφαση εκείνου του δικαστηρίου από την αγωγή που είχες καταθέσει.
Ήσουν πεπεισμένος πως θα δικαιωθείς και ανυπομονούσες για αυτό το χαρτί, για μερικές λέξεις να πληρώσουν το κενό σου, να θρέψουν τη ρομαντική και ανικανοποίητη ψυχή σου.
Διαβάζοντας όμως την απορριπτική απόφαση ο κόσμος γύρω σου έμοιαζε να καταρρέει, το άδικο να σε στοιχειώνει και πάλι κι εσύ με αδύναμη, τρεμάμενη φωνή να ψελίζεις πως είναι άδικο.
Από παιδί σου μάθανε να πιστεύεις ότι η αδικία, το μη ηθικό, το λάθος υπάρχουν διάχυτα στην ανθρώπινη φύση, όμως, στο τέλος, το σωστό, το ηθικό, το δίκαιο υπερισχύει.
Κι αν ακόμα η κοινωνία με τους θεσμούς της δεν καταφέρει να τα αναδείξει έρχεται η ίδια η φύση, ο θεός, το σύμπαν και αποκαθιστά την τάξη. Ζούσες χρόνια στην ψευδαίσθηση ότι η δικαιοσύνη συνιστά νομοτέλεια στην ανθρώπινη κοινότητα, την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων.
Ακόμα αντηχούν στα αυτιά σου οι αντίλαλοι από τις φωνές των μεγάλων, των «σοφών» ενήλικων, όπως πίστευες, που σου ζητούν να έχεις υπομονή, καρτερικά να περιμένεις. «Υπάρχει και θεία Δίκη», «κάνε το καλό και αυτό θα σου επιστραφεί»
Και τώρα τι κάνεις, μικρός κι αδύναμος, απέναντι στον καταιγισμό της αδικίας που βιώνεις;
Προσπάθησες, κοπίασες, ίδρωσες, και τα χρόνια πέρασαν, γκριζάρισες, κι εσύ ακόμα περιμένεις γυμνός χωρίς ομπρέλα να βρέξει λίγη δικαιοσύνη κι ας έχεις γίνεις μούσκεμα. Πόσο ακόμα θα περιμένεις;
Ας παραδεχτείς λοιπόν δον Κιχώτη, ρομαντικέ και αιθεροβάμονα, κάποιες πικρές αλλά χρήσιμες αλήθειες.
Έχεις σκεφθεί κι εσύ άραγε πόσες φορές χωρίς να το θέλεις έχεις αδικήσει ανθρώπους; Πόσες φορές προσπαθώντας να ισορροπήσεις στο δοκό της δικαιοσύνης έχασες για λίγο την ισορροπία σου;
Η ισορροπία σε δοκό δεν είναι εύκολη, κρατάει λίγο και δεν αργεί η στιγμή που πέφτεις και μετά προσπαθείς να ξανανεβείς. Έτσι είναι η ζωή. Κάποιες φορές θα αδικήσεις, κάποιες φορές θα αδικηθείς. Ας είσαι επιεικής με τους άλλους, ας είσαι επιεικής με τον εαυτό σου.
Κοίταξε όμως την αδικία που σου έρχεται, την αναποδιά, την τρικλοποδιά που μπαίνει σφήνα στην περπατησιά σου να την κάνεις χρήσιμη, να τη νοηματοδοτήσεις, να εξετάσεις πως θα την αξιοποιήσεις για να σε πάει μπροστά.
Είναι αλήθεια, και κατά βάθος το νιώθεις, πως οι αναποδιές και οι δυσκολίες σε έχουν πάει μπροστά, σε αυτές οφείλεις αυτό που είσαι σήμερα.
Παραδέξου πως οι τρικλοποδιές είναι μέρος της ίδιας της ανθρώπινης φύσης, της ανθρώπινης εμπειρίας. Σκέψου έναν επαγγελματία οδηγό που καθημερινά διανύει χιλιόμετρα για τη δουλειά του, κάποια στιγμή είναι βέβαιο θα χρειασθεί να οδηγήσει και με βροχή και με ομίχλη και με παγετώνα.
Δέξου την αδικία ως μια εμπειρία, μια εμπειρία ανάμεσα στις πολλές και διαφορετικές που θα βιώσεις και εσύ στο δικό σου ταξίδι. Όμως να θυμάσαι πως αυτή είναι που θα σε κάνει εν τέλει καλό και αξιόπιστο οδηγό.
Σταμάτα να ζεις με παραμύθια, με δράκους και νεράιδες, που, μολονότι όμορφα και ρομαντικά, στερούνται ρεαλισμού και ουσίας. Οπλίσου με σύνεση και ψυχραιμία και μπες δυναμικά στον στίβο της ζωής.
Η αδικία δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναποδιά, ένα εμπόδιο, μια δυσκολία που καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, έχε εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή και το σύμπαν που την περιβάλλει γιατί εκείνο μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από εσένα.
Δες την αδικία που νιώθεις ως μια πρόκληση, ένα μήνυμα και κάνε την πυξίδα για να πορευτείς.
Και τότε η κραυγή μπορεί να γίνει φωνή και η φωνή ψίθυρος, ο κόμπος στο στομάχι να λυθεί, ο πόνος και ο θυμός να μαλακώσουν και να μετουσιωθούν σε δύναμη και σοφία. Προχώρα με το κεφάλι ψηλά γιατί το ταξίδι είναι μεγάλο και ωραίο.
Σοφία Κουτσογιαννίδου, Ψυχοθεραπεύτρια & Μς Κοινωνική λειτουργός - (Μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Οικογενειακών θεραπευτών EFTA)
Email: koutsogiannidou@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου