Μας διδάσκει αρχικά ότι υπάρχει κάτι απέναντι στο οποίο όλοι είμαστε ίσοι. Αυτό που μας ενώνει, που μας κάνει να φαινόμαστε τόσο μικροί και όμοιοι, καθώς μπροστά του ξεγυμνωνόμαστε και φαινόμαστε πεπερασμένοι και φθαρτοί, είναι η ασθένεια κι ο θάνατος. Μπροστά στην ύπαρξη του θανάτου, όλοι μας είμαστε μικροί και σύντομοι.
Μας διδάσκει ότι δε μας χωρίζουν τα σύνορα, η κοινωνική τάξη μας, το εισόδημα, η θρησκεία ή ο πολιτισμός μας. Ο ιός που μας πλήττει δεν κάνει ρατσιστικές διακρίσεις.
Μας διδάσκει ότι κανείς από εμάς δεν είναι ξεκομμένος από τους υπόλοιπους. “Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του”, όπως λέει ο ποιητής John Donne, και κάθε μας πράξη και δράση έχει επιπτώσεις στους συνανθρώπους μας. Δεν είμαστε μόνοι στη φουρτούνα, όλοι μας υποφέρουμε το ίδιο. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. “Γι' αυτό ποτέ σου μη στείλεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα” τονίζει ο Donne.
Μας διδάσκει τη δύναμη της συνεργασίας για να ξεπεράσουμε τον πόνο και να νικήσουμε την ασθένεια. Μεμονωμένες απαντήσεις δεν λειτουργούν πια, μόνο ενωμένοι, γιατροί, λοιμωξιολόγοι, ειδικοί επιστήμονες, πολιτικοί και απλοί πολίτες, μπορούμε να επουλώσουμε αυτήν την πληγή και να βρούμε τη θεραπεία. Η ισχύς εν τη ενώσει!
Μας διδάσκει τη δύναμη της αγάπης μέσω της προσφοράς μας απέναντι στην κοινωνία. Κοινωνία είναι οι γύρω μας. Αυτοί που συναντάμε καθημερινά στο μπακάλικο της γειτονιάς μας, στο φαρμακείο, στο δρόμο, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, οι αγαπημένοι μας και φυσικά κι εμείς οι ίδιοι. Χρωστάμε αγάπη και στον εαυτό μας λοιπόν.
Μας διδάσκει τελικά να ζούμε στο σήμερα, να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Ας κάνουμε τώρα που είμαστε έγκλειστοι τον απολογισμό μας : πόσες στιγμές αφήσαμε στο παρελθόν να περάσουν και να χαθούν από τα άγχη μας, την τεμπελιά μας, τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας, όταν η ζωή κυλούσε κανονικά;
Και μόλις η πανδημία περάσει όπως όλα περνάνε σ’ αυτή τη ζωή, ας μη χρονοτριβούμε άλλο. Ας κυνηγήσουμε τα όνειρα μας κι ας αγωνιστούμε για μια καλύτερη ζωή σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Ας έχουμε βέβαια πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας τη ρήση του Σωκράτη που λέει πως:
«δεν μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα
χωρίς να επιδιώξουμε πρώτα
να γίνουμε εμείς καλύτεροι».
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου