Σε βλέπω πολλές φορές που σηκώνεις τα χέρια προς τον ουρανό και κραυγάζεις ότι αυτό που σου συμβαίνει δεν είναι σωστό. Και μένεις μετέωρος με ένα μεγάλο γιατί στα χείλη.
Θα στο πω έτσι όπως το έχω καταλάβει μέχρι σήμερα.
Δεν έχεις έρθει σε αυτόν τον πλανήτη με εξασφαλισμένη την ασφάλειά σου ούτε με εγγυήσεις για το μέλλον σου. Υπάρχει μια ρευστότητα σε όλα, η οποία ανάλογα με το που γέρνει η ζυγαριά μπορεί να βρεθείς σε χρόνους ευνοϊκούς, μπορεί και σε χρόνους δυσάρεστους.
Ναι, δεν είναι πάντα τα πράγματα σωστά. Το γιατί δεν μπορώ να στο απαντήσω, όταν έβαζαν τους κανόνες λειτουργίας ετούτης της ζωής δεν με είχαν καλέσει για να τους πω τη γνώμη μου. Γι αυτό και το γιατί δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Καμία ερώτηση που δεν έχει νόημα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν προχωράμε έτσι!
Ξέρω όμως ότι είναι πεπερασμένος ο χρόνος μου εδώ. Νομίζω, αν δεν κάνω λάθος, ότι κανένας ποτέ δεν κατάφερε τελικά να μην πεθάνει μετά από μερικά χρόνια ζωής, ότι και αν ευχήθηκε γι' αυτό, όσο και αν παρακάλεσε, όσο και αν απείλησε, όσο και αν αγανάκτησε.
Άρα, ανάμεσα στους ανθρώπους, πλούσιους και φτωχούς, καλούς και κακούς, υγιείς και αρρώστους, βασιλιάδες και υπηκόους, μεγάλους και μικρούς, νέους και γέροντες, παλιούς και καινούργιους, και σε βάθος όλων των χρόνων της ανθρώπινης ιστορίας υπήρχε και υπάρχει ένα αγαθό που μοιράζεται το ίδιο σε όλους μας. Οι ώρες μιας ημέρας.
Ότι και να κάνουμε, αυτές είναι ίδιες για όλους. Οπότε η μόνη διαφορά που μένει, είναι στην αξιοποίηση του χρόνου. Στη διαχείριση του. Στην εκμετάλλευσή του ή στη σπατάλη του. Στην εκμάθησή του ή στην άγνοιά του.
Στη διάρκεια που αφιερώνουμε στο να μας απασχολεί ένα πρόβλημα, ή στην ταχύτητα με την οποία στρεφόμαστε προς τη λύση. Στο αν θα είναι τα γιατί που θα μας ροκανίζουν το χρόνο μας ή τα τι κάνω τώρα που θα μας δραστηριοποιούν.
Στα αν θα λατρεύω να επαναλαμβάνω το μύθο μου ντύνοντάς τον με τη μάσκα του θρήνου, ή αν θα προχωράω σε τούτη τη ζωή απαιτώντας όλα όσα είναι κληρονομιά μου, με σύνεση, γνώση, σοφία και αδιάλλακτη στάση.
Όχι, εκεί έξω δεν είναι όλα πάντα σωστά. Όμως μπορείς να βαδίσεις αυτόν τον δρόμο με τα δικά σου σωστά, για τα δικά σου όνειρα, αυξάνοντας τις δεξιότητές σου, ανεβάζοντας τον ψυχισμό σου, απαιτώντας το δικαιωματικό σου, βγάζοντας το στήθος έξω και ανεβάζοντας το πιγούνι τόσο, ώστε το βλέμμα σου να γίνει πύρινο.
Να είσαι σίγουρος, ότι κάθε δικό σου σωστό που προσθέτεις στη μαρμίτα αυτού του κόσμου, διορθώνει και επαναπροσδιορίζει τα σωστά του σύμπαντος όλου. Και έτσι τα γιατί λιγοστεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου