Θυμός, το συναίσθημα που ανέκαθεν σου ήταν αδύνατον να εξωτερικεύσεις, τουλάχιστον όχι μπροστά σ’ αυτόν που σου το είχε προξενήσει. Πάντα όταν θύμωνες έφευγες χωρίς να πεις κουβέντα, δεν καθόσουν να λογομαχήσεις, να μαλώσεις με τον άλλον.
Και τις ελάχιστες φορές που προσπάθησες να το κάνεις, έβαζες τα κλάματα από τα νεύρα σου. Γιατί το 'χεις κι αυτό, το κλάμα είναι ακόμη και τώρα η “διέξοδος” όλων των έντονων συναισθημάτων σου, όπως ακριβώς όταν ήσουν πιτσιρίκι.
Κι αν το σκεφτείς είναι ένα είδος συναισθηματικής δυσλειτουργίας αυτό. Τι πιο υγιές άλλωστε από το να μπορείς να εξωτερικεύεις και να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου; Κι ένας Θεός ξέρει πόσο ζηλεύεις τους ανθρώπους που μπορούν και το κάνουν.
Το να μπορείς να πεις, να ειρωνευτείς, να συγκρουστείς, να εκτονωθείς και μετά πια αποκαμωμένος να ηρεμήσεις. Αφού θα έχεις βγάλει από μέσα σου ό,τι σε πνίγει να επέλθει η λύτρωση και να πάρεις επιτέλους ανάσα. Και μετά να μην θυμάσαι.
Να ξεχνάς όλα αυτά που είπες και που άκουσες μιας και ήταν λέξεις που τις πήρε ο άνεμος..
Αλήθεια πόσο θα ήθελες να μπορούσες να αλλάξεις αυτό το “ύφασμα” και να κάνεις απείρως ευκολότερη την ζωή σου; Να λες αυθόρμητα τις σκέψεις σου χωρίς να βουτάς την γλώσσα σου στο μυαλό, χωρίς να αυτολογοκρίνεσαι, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα πληγώσεις τον άλλον.
Άλλωστε είναι μόνο λέξεις.. Γιατί άραγε τις μετράς τόσο πολύ; Και τις όμορφες και τις άσχημες, και αυτές που λες και αυτές που ακούς.
Είναι απλώς λέξεις κι εσύ επιμένεις να τις βλέπεις σαν πρόκες. Και σαν πρόκες “καρφώνεις” τις όμορφες λέξεις που λες ή που ακούς για να μην τις παίρνει ο άνεμος.
Και σαν να είναι πρόκες αποφεύγεις να πεις στους ανθρώπους σου τις άσχημες για να μην τους πληγώσεις. Και σαν πρόκες τις νιώθεις να καρφώνονται μέσα σου όταν τις ακούς.
Και είναι μόνο λέξεις γαμώτο.. απλώς λέξεις.
Γράφει η Αριάδνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου