Κι έρχεται κάποια στιγμή που νιώθεις εγκλωβισμένος. Στη δουλειά, στη σχέση, στον κοινωνικό σου περίγυρο.
Οι επιλογές σου δεν σε καλύπτουν πια, ο δρόμος που έχεις πάρει νιώθεις πως έχει φτάσει σε αδιέξοδο και αδυνατείς να πιστέψεις πως έχεις επιλογές.
Νιώθεις σαν έντομο στον ιστό της αράχνης, που σε κάθε του προσπάθεια να ελευθερωθεί φυλακίζεται όλο και περισσότερο στα σχεδόν αόρατα δεσμά. Έτσι πολύ σύντομα σταματά να προσπαθεί και αφήνεται στη μοίρα του που φαίνεται προδιαγεγραμμένη και σαφώς, δυσοίωνη.
Με τον μανδύα της απογοήτευσης και της παραίτησης ενδεδυμένος πια, πορεύεσαι κι αναρωτιέσαι γιατί τίποτα δεν πηγαίνει καλά.
Κατηγορείς την τύχη που δεν στάθηκε καλή μαζί σου και θυμώνεις με την άδικη μοίρα σου ή τον θεό σου – αν πιστεύεις σ’ αυτόν – που σου γύρισε την πλάτη για τα καλά.
Και γίνεται σιγά-σιγά η ζωή σου τροφή του θυμού σου και μόνο. Ενός θυμού που αφού θεριέψει στα σωθικά σου σαν άγριος λύκος, είναι έτοιμος να κατασπαράξει τα πάντα έχοντας ήδη κατασπαράξει εσένα, με αποτέλεσμα καταστροφικό και μη αναστρέψιμο. Ή όχι…
Γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν είναι προδιαγεγραμμένο, αφού όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, η δική σου στάση είναι αυτή που καθορίζει το αποτέλεσμα τελικά. Κι αν εσύ αρνηθείς να ταΐσεις αυτόν τον λύκο, δεν θα δυναμώσει ποτέ αρκετά για να βλάψει κανέναν.
Έτσι λοιπόν, αντί για τον μανδύα της παραίτησης, φοράς εκείνον της τόλμης και της αποφασιστικότητας, αντιμετωπίζοντας τη ζωή με τον ρεαλισμό που απαιτεί και τη δύναμη που της πρέπει.
Αναγνωρίζεις ως δεδομένα όσα συνέβησαν, πενθείς για όσα ενδεχομένως έχασες στο δρόμο που σ’ έφερε εδώ, αποδραματοποιείς όσο μπορείς τις καταστάσεις που σε τραυμάτισαν και αποφασίζεις να βάλεις και τυπικά το τέλος, σε ό,τι έχει ήδη τελειώσει.
Αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, καταλογίζεις τις ευθύνες που αναλογούν στους άλλους, συγχωρείς όσο μπορείς εσένα κι εκείνους και αποφασίζεις να ελευθερώσεις τον εαυτό σου, αλλά κι αυτούς, κάνοντας πρώτος το βήμα που κανείς δεν τολμά. “Φεύγω”, “χωρίζουμε”, “παραιτούμαι”, λέξεις απομάκρυνσης, χωρισμού, αποστασιοποίησης.
Λέξεις παραίτησης από σχέσεις, από καταστάσεις, από ζωές ολόκληρες κάποιες φορές. Λέξεις μικρές που κουβαλούν το βάρος χρόνων, συναισθημάτων, ηθικών ή άλλων δεσμεύσεων.
Λέξεις απόλυτες και σταθερές που κρύβουν όμως δύναμη, σθένος, αποφασιστικότητα και γνώση. Γνώση πως η ζωή θέλει πίστη. Πως ξέρει καλύτερα από εμάς τι στ’ αλήθεια χρειαζόμαστε. Πως όσο άγνωστο και αβέβαιο κι αν είναι το μέλλον, έχει αρωγό και συνοδοιπόρο του την ελπίδα.
Την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και μια καινούργια ζωή. Γιατί ό,τι δεν προχωρά, ατροφεί. Ό,τι δεν κινείται, λιμνάζει. Και ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει.
Στέβη Σαμέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου